Ο αριθμός τηλεφώνου ήταν σαν να μας άνοιγε μια πόρτα για την καρδιά της και όταν το καλούσαμε συχνά πέφταμε επάνω στους γονείς της και μέναμε σιωπηλοί.
Ούτε αναγνώριση κλήσεων, ούτε μηνύματα όπως σήμερα που έχουν μονοπωλήσει την επικοινωνία.
Μας έδινε στα κλεφτά στο χέρι το χαρτάκι με τον αριθμό και το ταξίδι για τα ουράνια είχε αρχίσει.
Γι' αυτό και υπήρχαν πολλά τραγούδια για τα τηλεφωνήματα, τώρα μοιραία έχουν περιορισθεί.
Άσε την αναμονή για το χαρακτηριστικό κουδούνισμα που σε μερικές φορές το άτιμο δεν κτυπούσε ποτέ, ή παίρνανε άσχετοι.
