Πριν από μερικές μέρες έγραψα για πολλοστή φορά για το τέλος του σινεμά, κάτι που γράφω βέβαια εδώ και αρκετό καιρό, ενώ αυτή είναι και η άποψη του Γιάννη Πετρίδη. Τότε υπήρξαν μερικοί που διαφώνησαν με την άποψη μου.
Πριν από λίγο φίλος πήγε να δει το Avatar και ήταν μόνος του στην αίθουσα στην παράσταση που άρχισε γύρω στις 6, ο ίδιος μου μετέφερε ότι τα εισιτήρια και στο εξωτερικό υστερούν έναντι του πρώτου, εδώ βέβαια όλη η χώρα καλλιτεχνικά έχει πέσει σε λήθαργο και απολαμβάνει σειρές που αποτελούν τον ορισμό του καλοφτιαγμένου τίποτα και νομίζουν ότι οι ηθοποιοί που παίζουν αδικούνται που δεν παίρνουν το όσκαρ, το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική όπου συμπτωματικά οι ίδιοι νομίζουν ότι υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί οι οποίοι είναι σαφώς καλύτεροι των ξένων οι οποίοι απλά όργανα του κατεστημένου.
Στα αυτοκίνητα οι νέοι μας είναι αιχμάλωτοι του GPS δύσκολα πολλοί θα ξέρουν πχ ποια είναι η Βασιλίσσης Σοφίας αν δεν μένουν στο κέντρο, αν και γι' αυτούς δεν είμαι σίγουρος.
Το κινητό είναι πια για όλους ο μοναδικός σύντροφος, η κρυφή μάγισσα που ικανοποιεί όλες του τις επιθυμίες, εντάξει υπάρχει ακόμα και ο υπολογιστής και η τηλεόραση σε μερικές περιπτώσεις η οποία δυστυχώς πια περιέχει υπερβολική δόση αποβλάκωσης, οδηγούμε από ένα αόρατο χέρι,
