Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε με μία μικρή έκπληξη την αποδοχή που έχουν, ειδικά τα Αμερικάνικα ΜΜΕ σε κάθε νέο άλμπουμ της Beyoncé ή ακόμα και σε οτιδήποτε είναι αναμεμιγμένη.
Είναι απίθανο να μην την δούμε υποψήφια για τα βραβεία Grammy, στις πρώτες θέσεις με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, ακόμα και στα όσκαρ όταν έχει κάποιο από τα τραγούδια της σε ταινία.
Στα 25 χρόνια της καριέρας της έχει ξεπεράσει σε βραβεία συνολικά τους Beatles, Rolling Stones, Elvis Presley και όλους τους μεγάλους που εμφανίσθηκαν μέχρι το 1980.
Δε αμφισβητεί κανείς το ταλέντο της όμως το να έχει σχεδόν πάντα το άλμπουμ της χρονιάς στα Αμερικάνικα περιοδικά δείχνει πραγματικά σαν σκάνδαλο.
Η επιτυχία της δεν συγκρίνεται βέβαια με αυτήν της Taylor Swift και αν ψάξει κανείς τις επιτυχίες της χρονιάς στις διάφορες μουσικές πλατφόρμες δεν θα βρει, αν βρει κάποια από τα τραγούδια της, δηλαδή ουσιαστικά αυτό λέει ότι δεν έχει πια μεγάλη απήχηση στους νέους.
Να αρέσει στους μεγαλύτερους; σαν γυναίκα μάλλον ναι, αλλά σαν τραγουδίστρια δεν νομίζω να είναι στις πρώτες προτιμήσεις του κοινού.
Τότε τι είναι αυτό που την φέρνει πάντα μπροστά μας; αυτό, αν και το υποπτευόμαστε, δεν θα το μάθουμε ποτέ, θα έλεγα, αν μου επιτρέπετε, ότι η Beyoncé αν και παρθένος όπως εγώ, δεν δείχνει βέβαια να προωθεί τον εαυτό της, την προωθούν όμως αόρατα χέρια και αλλοιώνουν την ιστορία της μουσικής.
