Η μιζέρια και κακομοιριά στην μουσική δεν επικρατεί, αλλά την ζημιά της την κάνει

Εδώ και χρόνια υπάρχει το κίνημα αυτών που αντιπαθούν οτιδήποτε είναι πετυχημένο, στον αθλητισμό, τις τέχνες και ειδικά τις πιο δημοφιλείς, όπως η μουσική και ο κινηματογράφος, την πολιτική και κοινωνική ζωή, την μόρφωση, στα πάντα.

Διάβαζα προχθές σε μια σελίδα το πόσο είχε βαρεθεί ο δημιουργός της την επιτυχία τραγουδιών που είναι συνέχεια στην επικαιρότητα, προφανώς ανήκει σ' αυτούς που ψάχνουν να βρουν ονόματα που να να είναι γνωστά μόνο σ' αυτούς.

Οι Eagles, οι Stones, οι U2, οι Beatles και πολλοί άλλοι πέτυχαν γιατί είχαν ταλέντο και όχι γιατί είχαν κομματικό βύσμα στην χώρα τους, κάτι που δεν πρέπει να παίζει ρόλο στα καθημερινά.

Εδώ έχουμε μάθει μόνο στην πολιτική κάλυψη και όχι στην αξιοκρατία, εδώ το είπε καθαρά ο άλλος που έχει διατελέσει και υπουργός, δεν του αρέσει η αριστεία.

Οι Metallica και η Lady Gaga και όλοι όσους ξέρουμε, δούλεψαν σκληρά για να γίνουν αυτό που έγιναν, αυτό συμβαίνει βέβαια κι εδώ, δεν ξύπνησε ένα πρωί ο Νταλάρας και έγινε σούπερ σταρ,  γυναίκα μου που δούλευε στο Music Corner θυμάται ότι αυτός και άλλοι καλλιτέχνες πήγαιναν συχνά για να μάθουν την πορεία των δίσκων τους.

Πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς τις εμπορικές ταινίες, τους μεγάλους τραγουδιστές, αθλητές, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, χαρισματικούς άνδρες και γυναίκες και γενικά αυτούς που ξεχωρίζουν;

Ας αφήσουμε την ζωή και τον κόσμο να επιλέγει αυτά που του αρέσουν, αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής, δεν χάνει κανείς τίποτα με ό,τι ξεχωρίζει.