Δεν ξέρω αν είναι μόνο δικιά μας άποψη, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει σήμερα το συναίσθημα της προσμονής που είχαμε αναμένοντας τα νέα άλμπουμ σημαντικών καλλιτεχνών.
Σαν να είναι πια όλοι οι καλλιτέχνες μικρότερης εμβέλειας και δεν μας συγκινούν πια τόσο, ίσως βέβαια να είναι και θέμα της ηλικίας μας, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει ενθουσιασμός και στις ηλικίες που διαμορφώνουν τους καταλόγους με τις επιτυχίες.
Στην Αμερική έχουν ένα σύστημα που ευνοεί τα άλμπουμ που έχουν επιτυχία, όμως κι εκεί, όπως και στην Αγγλία μετά από 3-4 εβδομάδες από την κυκλοφορία, τα άλμπουμ εξαφανίζονται και είναι σαν να μην κυκλοφόρησαν, αν πιάσουν, όπως λέμε μπορεί να μείνουν και για χρόνια στο τσαρτ, τα 98 στα 100 όμως εξαφανίζονται.
Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, κάθε εβδομάδα είχαμε κυκλοφορίες από τουλάχιστον 3-4 σημαντικά για την εποχή τους ονόματα, στα 70's και τα 60's τα ονόματα αυτά συνήθως ξεπερνούσαν τα 10 και πολλά από αυτά τα άλμπουμ θεωρούνται ακόμα και σήμερα κλασικά.
Τι φταίει; άλλες εποχές θα έβλεπες στην τηλεόραση ένα βράδυ την αγαπημένη σου σειρά και θα άκουγες και 1-2 άλμπουμ, τώρα είσαι κολλημένος στα χαζοχαρούμενα προγράμματα με τα ωραία κορίτσια και αγόρια, το ξέρουν καλά το μυστικό, αφού το σεξ πάντα κυριαρχεί στην ζωή του ανθρώπου, όπως και οι κρυφές επιθυμίες.
