Τα χρόνια περνούν και όλο και απομακρύνονται ήχοι που αγαπήσαμε και γέμιζαν τα χρόνια της εφηβείας μας.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα φέρναμε στην μνήμη μας ένα αγαπημένο άλμπουμ με κάποιο ροκ συγκρότημα και όλα καλά, τώρα όμως τέρμα τα αστεία όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, εκτός από μερικές κραυγαλέες εξαιρέσεις θέλουν την ησυχία τους.
Οι αναμνήσεις για κάποιο λόγο, πάνε όλο και πιο πίσω στα παιδικά μας χρόνια, στις ηλικίες 1-5 τότε που δεν ξεχωρίζαμε ιδιαίτερα το ροκ από άλλα είδη μουσικής σήμερα σιγά σιγά όλα γίνονται ένα, το ίδιο συμβαίνει και στο ξένο ραδιόφωνο που παίζει πια πιο πολύ τα χορευτικά και τα ποπ της κάθε εποχής ενώ για κάποιο λόγο που ξέρουν καλύτερα αυτοί, αγνοούν εντελώς τα ροκ, δεν συζητάμε για τα εναλλακτικά, αυτά έχουν πεθάνει εδώ και δεκαετίες, αλλά για το παραδοσιακό ροκ, μόνο το Χέβυ μέταλ παραμένει πάντα ζωντανό για αγόρια και κορίτσια, δεν είναι τυχαίο που οι AC/DC πάντα είναι σαν πιτσιρικάδες,
Το περιεχόμενο των αναμνήσεων μας θέλει λοιπόν την ησυχία του, γι' αυτό και έχει απομακρυνθεί από την επικαιρότητα.
Σε σπάνιους τομείς οι αναμνήσεις κάνουν καλό σε σχέση με το παρόν που πάντα έχει κάτι να ζήσει και να προκαλέσει νέες συγκινήσεις.
