Η οδός Σταδίου είναι ένας από τους πολλούς ιστορικούς δρόμους στο κέντρο της πόλης της Αθήνας και για τους παλαιότερους πηγή πολλών αναμνήσεων τις οποίες βέβαια δεν είναι εύκολο να βάλει κάποιος σε τάξη μετά από τόσα χρόνια και αφού πια εξαιρετικά σπάνια την περπατάω,
Αυτό το οποίο κυριαρχεί στις αναμνήσεις μου είναι τα Χαυτεία με την καθημερινή σημαντική κίνηση χιλιάδων ανθρώπων να περιμένουν να περάσουν το πεζοδρόμιο στην Πατησίων.
Στην γωνία αριστερά υπήρχε ένα ζαχαροπλαστείο, του Πράπα νομίζω, ο ιδιοκτήτης του ήθελε να παντρευτεί την χωρισμένη μητέρα μου στην οποία όμως δεν άρεσε, αν θυμάμαι καλά έμοιαζε λίγο στον Christopher Lee. λίγο πιο πάνω νομίζω ήταν ένα δισκάδικο, ίσως το Μάμπο;
Ανεβαίνοντας αριστερά είχαμε σε μια στοά, δίπλα στο Κ .Μαρούσης νομίζω είχαμε κατεβαίνοντας κάποιες σκάλες κάτι δισκάδικα με ωραία 45άρια που πούλαγαν φτηνά, ίσως του Παπαϊωάννου; και πιο πάνω τους κινηματογράφους Ορφέα, μέσα στη στοά, Έσπερο, στους οποίους είδαμε εκατοντάδες ταινίες.
Απέναντι, λίγο πιο πίσω ήταν ο Γουτάκης, πηγή για πουκάμισα θυμάμαι με κάποιο ονοματάκι για μας που μέναμε στις συνοικίες της Αθήνας.
Λίγο πιο πάνω, μετά τα σινεμά ήταν τα γραφεία της Μίνως Μάτσας, στο 48 νομίζω,
Ανεβαίνοντας και το κατάστημα του Λαμπρόπουλου όπου πήγαινα και διάβαζα το περιοδικό Billboard.
Λίγο πριν, απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη είχαμε το στούντιο όπου μαζευόταν συχνά η νεολαία της εποχής για μία ηχογράφηση γνωστής τότε εκπομπής στο ραδιόφωνο, άλλο στούντιο, το Echo νομίζω υπήρχε στην στοά του Ορφέα, ενώ πιο πάνω στην γωνία της Πεσμαζόγλου υπήρχε ένα υπαίθριο δισκάδικο, ενώ παλιούς δίσκους πούλαγε και ένας ωραίος τύπος σε μια στοά δίπλα στην Εθνική Τράπεζα.
Ανεβαίνοντας δεξιά υπήρχε ο Κατράντζος, , για τους νεότερους το δισκάδικο της Τζίνα και σε μια στοά κοντά στην Μπενάκη ο Πολύδωρας και λίγο μετά την ομόνοια πάλι δισκάδικο στην στοά που έβγαινε στην Λυκούργου, εκεί που ήταν ο ΟΤΕ, πάλι κατεβαίνοντας σκαλάκια, νομίζω κι αυτό του Παπαϊωάννου ήταν και είχε και ένα στο ισόγειο, θυμάμαι αμυδρά τα κορίτσια που δούλευαν εκεί, ειδικά μία με κοντά μαλλιά, ξύπνια και ενημερωμένη.
Στην Κλαυθμώνος θυμάμαι κάποιες πολιτικές συγκεντρώσεις όπως αυτή του Κουτσοχέρα, ήμουν πολύ μικρός και μου είχε κάνει εντύπωση.
Αττικόν και Απόλλων ήμασταν μόνιμοι πελάτες με τον Πετρίδη, ενώ πιο πάνω στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη υπήρχε το Κεντρικόν και το δισκάδικο του Ορφανίδη.
Πιο πάνω η στοά με το Brasil και αρκετά ακόμα που θα τα προσθέσω όταν τα θυμηθώ.
Το τραγούδι το θυμήθηκε ο Νίκος Μπούζας
