Οταν διαβάζω την φράση "τι ακούνε οι νέοι" αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποια παρεξήγηση , κατά την δική μου άποψη οι νέοι κατά βάση ΔΕΝ ακούνε μουσική . Αντιμετωπίζουμε τούς νέους σαν κάποιο απόλυτα ομοιογενές σύνολο με ταυτόσημες απόψεις , αυτό δεν συμβαίνει σε καμμία ηλικιακή ομάδα . Κάποτε ναί , ένα κοινό στοιχείο τών νέων ήταν η τάση τους να ακούνε μουσική , και ήταν όμοιοι σε αυτό σε αντίστιξη τών όχι νέων πού ίσως κάποια στιγμή έχαναν το ενδιαφέρον τους για αυτή . Οι νέοι σήμερα ΔΕΝ ακούνε μουσική καί ίσως ένας λόγος είναι η ανεπάρκεια ( τής μουσικής ) να καλύψει ανάγκες και να ποτίσει έμπνευση , η ψυχή τών νέων είναι άνυδρη από μουσική , νομίζω η πρώτη φορά μεταπολεμικά που συμβαίνει αυτό . Θα πεί κάποιος , αλλάξαν οι συνθήκες μάστορα , αν άλλαξαν και δεν χρειαζόμαστε μουσική αυτό είναι άλλη συζήτηση , άς καταργήσουμε το σινεμά , τα βιβλία , γιατί όχι και την σκέψη αφού μάς παιδεύει στο φινάλε . Δεν με απασχολούν οι νέοι που ακούνε ραπ , τραπ , κραπ , ούτε οι νέοι πού ακούνε τινανάινες , άριστα κάνουν αφού γουστάρουν , με απασχολεί ο νέος που θα στερηθεί ενός κάποτε κοινού αγαθού , τον φαντάζομαι να στέκει απορημένος και ακαθοδήγητος , ορφανός από βοήθειες , καρυδότσουφλο στην φτήνια , σαν να στερείς την ανάπτυξη σε ένα δωδεκάχρονο καταδικασμένο να φτάσει τα 22 με το ίδιο ανάστημα ψυχής , ίσως μόνο η μουσική μπορεί να είναι ένα ισχυρό αντίβαρο στον κατακλυσμό σαχλαμάρας που δέχεται ένας έφηβος , τώρα χωρίς αυτή τι :
NEVERWILL
