Εδώ και μερικά χρόνια, κυρίως μέσω του διαδικτύου, οι επιθέσεις στους πολιτικούς μας αντιπάλους συχνά ξεφεύγει από τα όρια της ευρέπειας, κινείται στα όρια του κιτρινισμού και δείχνει έλλειψη παιδείας, αφού δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να συμφωνούν με τις απόψεις μας.
Οι κυβερνήσεις παντού αποφασίζουν συλλογικά, το να οδηγούμε μερίδα οπαδών μας στο να βρίζουν χυδαία τους αντιπάλους μας σε χώρους που αποτελούν τοποθεσίες κοινωνικών εκδηλώσεων δεν βοηθάει τις πολιτικές μας επιδιώξεις ενώ μπορεί να φέρει και αντίθετα αποτελέσματα και αυτό δείχνουν οι σφυγμομετρήσεις, αλλά η αιχμαλωσία στις ορέξεις αυτών που ζουν μόνιμα μέσα σε ξεπερασμένες καταστάσεις και θεωρούν τους αντιπάλους τους κάτι σαν μιάσματα, παραπέμπει σε άλλες εποχές.
Η υπουργός παιδείας δεν παίρνει μόνη της τις αποφάσεις, ούτε είναι ύποπτη σαν φονιάς των παιδιών της, όπως την κατηγόρησε βουλευτής κόμματος που έχει κυβερνήσει και έχει εκλεγεί από αυτούς που όταν δεν βλέπουν τα νέα για την Πισπιρίγκου, δεν ξέρουμε τι άλλο κάνουν, αντίθετα είναι μια έξυπνη και ικανή γυναίκα η οποία ανήκει σε κάποιο κόμμα που δεν συμπαθούν όλοι, προς το παρόν όμως απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του λαού, αφού το κόμμα της έχει την πλειοψηφία, την οποία μπορεί να χάσει μόνο με εκλογές.
Επιθέσεις μαζικές στο διαδίκτυο σε καλλιτέχνες όπως ο Πορτοκάλογλου, επειδή απηύθυνε τον λόγο στον πρόεδρο της ΕΡΤ είναι επίσης καταδικαστέες, αν δεν το ξέρετε, η ΕΡΤ είναι η κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση και ανήκει σε όλους τους Έλληνες και όχι σε ένα κόμμα.
Αν αυτοί που κάνουν τις επιθέσεις ανήκουν σε κάποιο κόμμα, τότε αυτό θα πρέπει να τους βάλλει στην θέση τους, η Ελλάδα δεν είναι αρένα της αρχαίας Ρώμης, αν δεν ανήκουν σε κόμμα, πάλι πρέπει να πάρουν θέση όλα τα κόμματα.
Οι επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο, συσπειρώνουν τους αντιπάλους αυτών που κάνουν τις επιθέσεις και έτσι εξηγείται η σταθερή σε ποσοστά πολιτική κατάσταση, ο κόσμος δεν εγκρίνει αυτές τις ακρότητες.
