Κανείς δεν προτείνει γνωστά καθιερωμένα ονόματα, λες και αυτό αποτελεί βρισιά.
Εγώ και ο Πετρίδης έχουμε γνωρίσει και μιλήσει με αμέτρητα ονόματα και καλλιτέχνες από τον χώρο της μουσικής, ΟΛΟΙ τους είναι αυτό που αποκαλούν κάποιοι πενηντάρηδες σαν χιτάκιδες, όλοι αγαπούν τον Frank Sinatra, τον Elvis, τους Eagles, τους Fleetwood Mac και αυτόν που είχε μία μοναδική επιτυχία, όπως ας πούμε ο Gotye ή η Carla Ray Jepsen, η επιτυχία και τα ρεκόρ είναι η επιδίωξη σχεδόν όλων όσων ασχολούνται με οτιδήποτε επιδέχεται βελτίωσης.
Αυτός που δε βελτιώνει τις επιδόσεις του σε διάφορους τομείς συνήθως προσπαθεί να ζήσει σε βάρος των άλλων και αυτό συνήθως συμβαίνει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου οι κολλητοί 'το κόμματος'' έχουν τον τρόπο τους.
Βέβαια είναι και θέμα τακτικής, αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις, θα επικρίνεις το κατεστημένο.
Ο Σαββόπουλος κάποτε είχε επικρίνει τα τσαρτς, κυνηγάει όμως ακόμα και τώρα την επιτυχία και την αναγνώριση, δεν ζει στο περιθώριο και για 2-3 χρόνια έκανε εκπομπές στην κρατική τηλεόραση με τα καλύτερα Ελληνικά τραγούδια.
Ξαφνικά τώρα, αυτοί που γεννήθηκαν μετά το '70 ανακάλυψαν και Θεοποιούν καλλιτέχνες του τίποτα εκείνης της εποχής, έτσι για να δημιουργήσουν δήθεν μία τάση, μιλάμε για πολύ γέλιο. Βέβαια αυτοί σε 20 χρόνια θα περνάνε ότι μπούρδα θέλεις αφού δεν θα υπάρχει κάποιος να τους αντικρούσει, εδώ θα ξεχαστεί ο Παπαθανασίου και η Μούσχουρη, για τους οποίους δεν γράφει σχεδόν κανείς, αφού δεν είναι 'In' στην Ελλάδα του τίποτα.
