Το Rubber Soul ήταν το πρώτο άλμπουμ που θυμάμαι να σκέφτηκα, «Αυτό είναι κάτι για έναν κόσμο που δεν ξέρω». Μέχρι τότε, όλα τα τραγούδια των Beatles έμοιαζαν πολύ χαρούμενα. Στη συνέχεια, υπήρχαν πιο σκοτεινά πράγματα, πιο μεγάλα πράγματα στο Rubber Soul. Τα τραγούδια του Paul έτειναν να παραμένουν πολύ χαρούμενα, αλλά τα τραγούδια του Lennon όπως το "Girl" και το "Norwegian Wood" ήταν πιο σκοτεινά. Μετά βγαίνει το Revolver. Αυτός εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου από όλους τους δίσκους των Beatles. Έχει και τα δύο πράγματα. Έχει απίστευτα ρεφρέν, αλλά άγρια, καινοτόμα πράγματα. Όχι μόνο τα προφανή πράγματα όπως το "Tomorrow Never Knows". Ένα από τα πιο αιφνίδια κομμάτια σε όλο το rock 'n' roll, και είναι τόσο διακριτικό, είναι το "I'm Only Sleeping". Εκτός από το πόσο υπέροχος ακούγεται ο Lennon, το συγκρότημα, τα ντραμς του Ringo, το μπάσο, ο τρόπος που κουνιέται.
Φτάνεις στο "For No One". Το κλισέ για τον Lennon και τον McCartney είναι ότι ο Paul είναι ο γλυκός και ο John είναι ο νευρικός. Δεν είναι τόσο αλήθεια, έτσι δεν είναι; Ο Paul έγραψε τα «I Saw Her Standing There», «I’m Down», «She’s A Woman», «Helter Skelter». Είναι αλήθεια, έχουν μεγάλη επιρροή και διαφορετικές περίοδοι επηρεάζουν τη διαφορετική μουσική που ακολούθησαν. Θυμάμαι να σκεφτόμουν, τη δεκαετία του '90, ότι το White Album είχε γίνει προφανώς το προσχέδιο. Μιλώ για το προ-πειραματικό Radiohead, το OK Computer Radiohead. Αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το White Album. Και είμαι σίγουρος ότι ο Thom θα το παραδεχόταν αυτό. Ακολούθησαν έναν τόσο ενδιαφέροντα τρόπο με σχεδόν συμπίεση των μελωδιών τους κάτω από όλον αυτόν τον πειραματισμό, σχεδόν σε σημείο να συγκαλύπτουν πόσο όμορφες είναι μερικές από αυτές τις μελωδίες. Οι Beatles έκαναν το ίδιο πράγμα μια γενιά νωρίτερα. Αυτό μας δείχνει το Get Back. Ένα συγκρότημα που παίζει αυτές τις όμορφες μελωδίες αλλά μέσα από αυτούς τους φρικτούς ήχους ενισχυτές Fender. Είναι τόσο τρανταχτό και το στούντιο δεν λειτουργεί πραγματικά και κατά κάποιο τρόπο είναι ακόμα μαγικό.
