Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς αυτό το συναίσθημα, η πρώτη σκέψη που μου ήλθε μόλις τώρα στο νου είναι η απομάκρυνση με ένα πλοίο από το λιμάνι αφήνοντας πίσω χιλιάδες αναμνήσεις που πολλές από αυτές δεν είναι απαραίτητα μέσα στις καθημερινές σκέψεις μου.

Όταν έμαθα για τον θάνατο του Λογαρίδη δεν μπόρεσα να κρατήσω μία μικρή κραυγή, το ίδιο και ο Πετρίδης μόλις του το μετέφερα.

Είχα πολλά χρόνια να τον συναντήσω, νομίζω ήταν ένα απόγευμα στην ΕΡΤ, όμως ειδικά στη δεκαετία του '70 είχαμε σχεδόν καθημερινή επαφή στην εταιρεία όπου ηχογραφούσε, όπως και ο Τουρνάς και ο Ρόμπερτ.

Διαφορετικά χρόνια με την μουσική να είναι μέσα στο πετσί του κόσμου, όπως ας πούμε σήμερα η πανδημία, ήταν ένα είδος ιού που για πολλούς από εμάς έχει εγκατασταθεί πια μέσα στο είναι μας, όπως και του Σταύρου που ήταν ένα μεγάλο ταλέντο που για διάφορους λόγους ίσως δεν αξιοποίησε όσο πρέπει τον εαυτό του, άφησε όμως αρκετά δείγματα του ταλέντου του.

Η υπόθεση με τον Βαγγέλη απορρόφησε ένα σημαντικό κομμάτι από την ενέργεια του σε χρονιές που θα μπορούσε να ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός, μια υπόθεση που μας απασχόλησε αρκετά εκείνη την εποχή αφού και οι δύο ήταν μέλη της μουσικής μας οικογένειας.

Αυτό το μπέρδεμα του στοίχησε ίσως τα πιο παραγωγικά του χρόνια, όμως τον έκανε να ωριμάσει μουσικά, ανεξάρτητα του αν ο όγκος των δίσκων που άφησε στην συνέχεια δεν ήταν τόσο μεγάλος σε αριθμό.

Ήταν μία ωραία εποχή, η δεκαετία του '70 με την αθόρυβη ίσως ανάμειξη μου, όπως και του Πετρίδη στον χώρο του Ελληνικού τραγουδιού, διάβασα σε κάτι που έγραψε σήμερα ο Γιάννης, ότι ο Σταύρος δεν επεδίωξε την προβολή του και είδα ότι ανήκε στον αστερισμό του Παρθένου, τότε δεν έδινα σημασία, όπως και τώρα άλλωστε, αλλά οι χαρακτήρες του κάθε ζωδίου δύσκολα αλλάζουν, με τα σημερινά κριτήρια μου, ο Σταύρος ήταν ένας κλασικός παρθένος, θα του το πω όταν τον ξαναδώ.

Καλό ταξίδι Σταύρο

Κώστας Ζουγρής