Δεν φταίει βέβαια η πανδημία όπως θα μπορούσαν να ισχυρισθούν μερικοί. Τα τελευταία χρόνια οι Άγγλοι με τις επιλογές τους και την στροφή που έχει κάνει η μουσική τους προς τον ήχο που χρησιμοποιούν οι μαύροι σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που συνήθιζαν παλαιότερα, έχει απομακρύνει τον ήχο τους από τα διεθνή πρότυπα.

Ελάχιστοι πια Βρετανοί γνωρίζουν επιτυχία εκτός της κοινοπολιτείας, τα μαύρα είναι 'πολύ σκληρά' για τα Ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα ακούσματα, προσπάθησαν με τον Stormzy έκαναν μεγάλο προμόσιον στην Αμερική, αλλά αυτός ο ήχος δεν μπορεί να πιάσει στην Αμερική η οποία είναι βέβαια πρωτοπόρα σε τέτοια ακούσματα.

Αν δει κανείς τα Νο 1 άλμπουμ της περασμένης χρονιάς, οι μόνοι που είχαν επιτυχία ήταν οι παλαιότεροι Coldplay, Elton John, Adele και βέβαια ο Ed Sheeran.

Κάτι Celeste, Arlo Parks η οποία δεν πήγε βέβαια Νο 1, αλλά πήρε ένα καλό βραβείο, Bring Me the Horizon, Slowthai, Mogwai, Architects, Tom Grennan, Ben Howard, London Grammar, Royal Blood, Rag'n'Bone Man, Wolf Alice στην πλειοψηφία τους μπορεί και να μην κυκλοφόρησαν στην Αμερική και στην Αγγλία οι πωλήσεις πια είναι εξαιρετικά χαμηλές.

Τα χορευτικά τραγούδια που εδώ και πολλές δεκαετίες είναι η δύναμη στην Αγγλία, οι Αμερικάνοι φροντίζουν να τα περνούν μόνο στο χορευτικό τσαρτ και έτσι δεν φτάνουν εύκολα στον πολύ κόσμο.

Αυτό θα έχει επιπτώσεις στην μουσική βιομηχανία και όλοι θα κυνηγούν πια τις επιτυχιούλες μέσω του Τικ Τοκ οι οποίες δεν φέρνουν και πολλά έσοδα στις εταιρείες και όταν δεν έχεις έσοδα, δεν επενδύεις.

Τι μπορεί να γίνει; αυτό βέβαια είναι δικό τους πρόβλημα και δεν μπορώ να τους το λύσω εγώ, λείπουν βέβαια οι άνθρωποι που υπήρχαν παλιά στην δισκογραφία, άλλοι έκαναν πολλά χρήματα και τα παράτησαν, άλλους τους έδιωξαν γιατί είχαν υψηλές αμοιβές, θα βρει ελπίζω η μουσική τον δρόμο της, αλλά τώρα η Αγγλία έχει γυρίζει στο 1961 με τις τοπικές επιτυχίες.

Κώστας Ζουγρής