"Ξεκόλλα. Η ζωή δεν σε περιμένει. Άφηνε πάντα ανοιχτές τις πόρτες της ψυχής σου.
Όχι, όμως, αφύλακτες." (Αλκυόνη Παπαδάκη)
Οι πόρτες της ψυχής μας πρέπει να είναι ανοιχτές ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ δεν αισθανόμαστε, στην ουσία δεν ζούμε.
Η ζωή(τουλάχιστον για μένα) είναι συναίσθημα και εμπειρίες, όμορφες, άσχημες(δεν έχει σημασία).
Οι εμπειρίες συμβάλλουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και είναι κάτι σαν πρόκληση, σαν δοκιμασία, για το πως διαχειριζόμαστε τα όσα ζούμε και τι αποκομίζουμε τελικά από αυτές.
Είναι δύσκολο όμως να "φυλακίζουμε" τις πόρτες της ψυχής μας ΓΙΑΤΙ αν το κάνουμε, πως θα αισθανθούμε ό,τι βιώνουμε?
Για να μην πληγωθούμε?
Μα αυτό δεν γίνεται. Από τη στιγμή που ζούμε, θα βιώσουμε όλα τα αισθήματα, ευχάριστα και δυσάρεστα.
Ακόμη και οι "πληγές" μας είμαστε εμείς, μας θυμίζουν πως είμαστε Άνθρωποι με Ευαισθησίες γιατί μόνο κάποια/ος αναίσθητη/ος δεν αισθάνεται.
Αρκεί να μαθαίνουμε μέσα από τις εμπειρίες μας και να βελτιωνόμαστε, να μην εφησυχάζουμε, να αγωνιζόμαστε.
Εξάλλου η ζωή είναι ένα ταξίδι με φουρτούνες, με γαλήνη, αρκεί στο τέλος όταν κοιτάξουμε πίσω να μην έχουμε μετανιώσει γι' αυτά που θέλαμε και δεν πραγματοποιήσαμε όχι γιατί δεν μπορέσαμε, αλλά από φόβο.
Όποια/ος φοβάται δεν ζει.
