Κάθε μέρα ξυπνάω από τα ξημερώματα και θυμάμαι το Σωτήρη που ξύπναγε και η πρώτη του δουλεία ήταν να δώσει φαγητό στις αδέσποτες γάτες για να μην τον δουν οι γείτονες και τον μαλώσουν και να μου στείλει μήνυμα με ποια βίντεο δεν έπαιζαν.

Το βράδυ, αναζητώ νέες ειδήσεις και κοιμάμαι αργά αφού δεν μπορώ να νιώθω ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να το μάθουν άμεσα οι νυχτερινοί επισκέπτες μας ΄ή αυτοί που ζουν σε χώρες που είναι μέρα.

Δυστυχώς αυτή η προσπάθεια δεν έχει ιδιαίτερη ανταμοιβή, πέρα από την υψηλή επισκεψιμότητα, θα μπορούσα να ασχοληθώ με μερικά άλλα πράγματα που θα με βοηθούσαν στα διάφορα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζω, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εσάς..

Υπάρχουν βέβαια καμιά 20ριά άτομα που στηρίζουν, όπως μπορούν, αλλά κάθε μήνα αυτοί γίνονται όλο και λιγότεροι, σήμερα μου ήλθε ειδοποίηση ότι ο τάδε δεν ανταποκρίθηκε στην μηνιαία καταβολή του θα δοκιμάσουμε σε μερικές μέρες. Μακάρι ο άνθρωπος να είναι καλά και εμείς θα βρούμε τον τρόπο να επιζήσουμε.

Η ουσία είναι ότι πάντα είχα μια ελπίδα μέσα μου και έλεγα, δεν μπορεί θα τους πείσω να στείλουν έστω 1 ευρώ, όμως ξεγελάω τον εαυτό μου, είναι μια χίμαιρα η οποία θα τραβήξει μέχρι το τέλος, όμως η διαφορά είναι ότι έχει αρχίσει να απομακρύνεται πολύ και η ελπίδα, η οποία κινεί τα πάντα στην ζωή μας, έστω και αν είναι ψεύτικη.

Η μουσική πια δεν μιλάει την ίδια γλώσσα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, βέβαια προσωπικά εγώ και ο Πετρίδης δεν έχουμε χάσει τίποτα, την παρακολουθούμε όπως όταν ήμασταν μικροί, όμως δεν αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη στην αποδοχή αυτών που κάνουμε, τουλάχιστον στο site.

Κώστας Ζουγρής