Χρόνος το καλοκαίρι τού 75-76 ,τόπος οι Αγιοι Θεόδωροι στην Κινέτα , 14χρονα ζουλάπια εμείς , έχουμε συγκλονιστεί από την ορμή τής ηλικίας , αποκαλύπτονται σπυράκια στο πρόσωπο , τρίχες κάτω από την μύτη , βραχνάδα στην φωνή και κυρίως μάς αποκαλύπτεται μεγαλειωδώς η μουσική , όλη μέρα ακούμε κασέτες και ράδιο , Pink Floyd και Zeppelin , τα άπαντα τών Beatles αλλά βέβαια η ηλικία απαιτεί και πιό εύπεπτα και ταιριαστά στην άφιξη τής εφηβείας , Tina Charles , Joe Dassin καί Afric Simone με το Ramaya . Aνοίγει λοιπόν μιά ντισκοτέκ πάνω στην παλιά Εθνική στην είσοδο τού χωριού , συρματόπλεγμα γύρω γύρω , χαλίκι ,μιά τσιμεντένια πίστα και πέντε έξη πολύχρωμα φώτα . Μέρα παραμέρα περνάμε απ' έξω , ένα σκυλολόι 20 ατόμων με εξάχρονα και επτάχρονα πού εμείς οι "μεγάλοι" προστατεύουμε επιστρέφουν από το σινεμά , τρώνε παγωτά Γκρανέλα και Νοτσιόλα , ακούνε εκστατικά την μουσική και ποτέ δεν έχουν δεί ψυχή ζώσα μέσα στην ντίσκο . Κάποιο βράδυ παίρνουμε την μεγάλη απόφαση , αναθέτουμε την αρχηγία σε έναν δεκάχρονο πού αναλαμβάνει να οδηγήσει το κοπάδι με ασφάλεια για το επόμενο χιλιόμετρο και κάνουμε είσοδο στο κατάστημα σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον , ο ιδιοκτήτης ένας σαραντάρης νύν ψαράς και πρώην ναυτικός , όπως μάθαμε αργότερα , παθαίνει πανικό , σκίζεται να μάς εξυπηρετήσει , ρωτάει τι θα πάρουμε και εμείς λέμε ποτό , μάς έφερε πορτοκαλάδες βέβαια , τουλάχιστον ήταν κόκκινες , και ρώτησε συνεπαρμένος ̈έχετε κάποια προτίμηση σε τραγούδι" κάποιος απάντησε θέλουμε Simone , ο άνθρωπος σήκωσε κεφάλι πρός τα πάνω , έξυσε σαγόνι και έφυγε σφαιράτος πρός ένα συρτάρι με κασέτες , έψαξε βρήκε και έδειξε την κασέτα σαν τρόπαιο και κάπως έτσι μάθαμε τον Joe Simon , περιμέναμε το Ramaya αλλά μάς ήρθε το Misty Blue , καί μάς ήρθε κατακέφαλα κάνοντας ζντούπ , η κόκκινη πορτοκαλάδα θα έφταιγε .
