Είναι λίγα χρόνια που συνειδητοποίησα, πόσο δύσκολο και επικίνδυνο είναι, ως γονιός , να έχεις παιδιά στην εφηβεία, ιδίως κορίτσια, σε αυτή την μοναδική στα χρονικά παρακμιακή εποχή, όπου τίποτα από πραγματικές Βασικές Αξίες, κονωνικο-οικονομικής συσχέτισης δεν έχει μείνει όρθιο, όσο και αν οι γονείς, δείχνουν με τις πράξεις και τα λόγια τους, με την ζωή τους ,το καλό.

Βλέπεις η δύναμη του διάχυτου παρηκμασμένου και αυτοκαταστροφικού για τους νέους ,μοντέλο και λάιφ στάιλ, είναι ανίκητο και καλά υποστηριζόμενο. Θέλει πολύ τύχη ,δύναμη και σκέψη(πόσο εύκολο άραγε για έναν έφηβο?) για να περάσουν τον δύσκολο κάβο της νιότης, όπου όλα τα σκ… γυαλίζουν τόσο υπέροχα, εντός -εκτός δικτύου, και υπόσχονται θάματα και ωραία «ανεξάρτητη» ζωή.

Αραγε τι έχει απομείνει που να μην βρωμάει, για να πιαστούμε ή καταπιαστούμε, προχωρώντας την ζωή μας. Τι κοινωνία ακριβώς δημιουργείται ,δημιουργούμε και για ποιο λόγο?

Ολοι μιλάνε για ατομικά δικαιώματα- ομάδων και ομαδίσκων ,- κατά το δοκούν και συμφέρον-, όλοι μιλάνε με τόσο γλυκό-λογο , τόσο πολύ για Αγάπη , και τελικά όλοι φέρνουν ως αποτέλεσμα, μια κοινωνία τερατούργημα , ένα απέραντο κακό, μίσος ,σύγχυση, αρρώστια, στρεφόμενο αργά η γρήγορα εναντίων όλων, δικαίως ή αδίκως.

Πώς μπορούμε να κλείνουμε συνέχεια τα μάτια μας και τα αυτιά μας και να δεχόμαστε, ελαφρά την καρδία, όλη την σαπίλα, και το δήθεν, σαν να μην τρέχει τίποτα και να μην κάνουμε τίποτα, όλοι εμείς οι <<αρχαίοι>> που μεγαλώσαμε σε εντελώς άλλες εποχές ? Πόσο μας εκφράζει και πόσο μας αντιπροσωπεύει όλη αυτή η ασχήμια και πόσο άραγε ή πόσοι συμφωνούμε ?

Αντί για σημαία και κατάρτι Αξιών την ομορφιά, την αρμονία , το μέτρο, την Ευθύνη την σοφία, επιλέξαμε, την ασχήμια, την αμετροέπεια, το χάος, τον κάθε τυχάρπαστο . Δεν είναι-ήταν- ο γιαλός στραβός, το καράβι μπατάρει ,της ωραίας κοινωνίας μας με τα νέα αφιλτράριστα έθιμά της, και μπατάρει.. επικίνδυνα.

Κώστας Πέππας