Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που κρατάει ζωντανό το ροκ

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που κρατάει ζωντανό το ροκ

66 χρόνια μετά την παρουσίαση της λέξης που περικλείει την έννοια αυτού που αποκαλούμε ροκ, υπάρχουν ακόμα πολλά παρακλάδια του είδους που εξακολουθούν να συγκινούν μικρούς και μεγάλους φίλους της μουσικής.

Το ροκ τίνει να γίνει κάτι σαν σύγχρονη κλασική μουσική όπου νεότεροι ερμηνευτές ερμηνεύουν τα πιο γνωστά από τα έργα του είδους.

Το ίδιο συμβαίνει και με το ροκ, στους διάφορους χώρους διασκέδασης ακούγονται σχεδόν πάντα κλασικές επιτυχίες από το παρελθόν, ενώ στις συναυλίες, ιστορικά συγκροτήμτα συγκεντρώνουν τον περισσότερο κόσμο με ιδιαίτερα ακριβό εισιτήριο.

Θα επιστρέψει κάποτε το ροκ στις παλιές μέρες δόξας του; αυτή η ερώτηση είναι παραπλανητική γιατί πάντα υπάρχουν πετυχημένοι δίσκοι οι οποίοι συγγενικά σαν ήχος ανήκουν στο ροκ.

Μια μουσική παραλλαγή στο είδος από ένα μεγάλο αστέρι θα βοηθούσε στο να περάσει σε νεότερες ηλικίες, όμως και σήμερα υπα΄ρχουν νέα παιδιά που ακούν ονόματα κυρίως από τις δεκαετίες '60 και ΄70.

Άλλα πετυχημένα είδη μουσικής δεν έχουν αξιοποιήσει ιστορικά τις παλιές ηχογραφήσεις στην έκταση που το έχει κάνει το ροκ παρ' όλο που δεν είναι πια σαν είδος και τόσο νέο, έχουν κα΄ποιο δίκιο οι φίλοι του ροκ που ισχυρίζονται ότι τα τραγούδια του χιπ χοπ δεν μένουν στην ιστορία, τουλάχιστον στον αριθμό που αυτό συνέβαινε με το ροκ.

Κώστας Ζουγρής