Τα τελευταία χρόνια όπως είναι φυσιολογικό νέοι άνθρωποι έχουν αναλάβει να βαθμολογούν και να κάνουν κριτική στους δίσκους που κυκλοφορούν. Υπάρχει όμως μια ευκολία στο να βαθμολογούν με άριστα, δηλαδή 5/5 ή 10, άλμπουμ που είναι μεν καλά αλλά η σύγκριση τους με άλλα άλμπουμ που στο παρελθόν δεν έπαιρναν τόσο εύκολα αυτή τη βαθμολογία θα μας προβλημάτιζε.

Βλέπω πχ το Rolling Stone να βαθμολογεί με 5/5 την νέα έκδοση του Red της Taylor Swift και ανατριχιάζω, ναι είναι ένα καλό άλμπουμ, όμως υστερεί αν το βάλουμε δίπλα σε αυτά που θεωρούνται αριστουργήματα, το ίδιο περιοδικό και διάφορες Αγγλικές εφημερίδες έβαλαν 100, δηλαδή την υπέρτατη βαθμολογία, στο άλμπουμ της Adele, εντάξει μια απλή εφημερίδα δεν είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε και μεγάλες απαιτήσεις στην μουσική, αλλά το τα μουσικά περιοδικά έχουν κάποια βαρύτητα, όχι όμως αυτήν που είχαν πριν από 10 χρόνια ή παλαιότερα, ο νέος τρόπος προώθησης της μουσικής δημιούργησε και ανάλογους μουσικοκριτικούς.

Το άλμπουμ της Adele θα ακούγεται ευχάριστα από τους φίλους της, θα κάνει μεγάλη επιτυχία, όμως είναι ένας δίσκος με ανάλαφρα τραγουδάκια με τα προσωπικά της Adeleπου δεν μας ενδιαφέρουν και πολύ, είμαι περίεργος πώς θα το δει ο Guardian, τώρα είδα 3/5, εντάξει δεν θέλανε και να την θάψουν, είναι εθνικό κεφάλαιο για την Αγγλία, το ΝΜΕ πάντως του έβαλε 3/5 που νομίζω ότι είναι πολλά, αν και έχω ακούσει μόνο μερικά τραγούδια.

Χαίρομαι και είμαι ακόμα ικανοποιημένος με την κρίση μου, δεν είναι τόσο εύκολο πια.

Μα μου λέει φίλος, όλοι μιλούν γι' αυτήν, ναι πόσο αδυνάτισε, για το παιδί της, αν υπάρχει νέα σχέση, πώς περνάει με τον χωρισμό και ανάλογα, για τον δίσκο τίποτα, ο κόσμος θα αγοράσει 'το διαζύγιο της'.

Κώστας Ζουγρής