Παίξατε με την ψυχή σας και από ψυχής, παίξατε με την ψυχή μας, μας δώσατε πράμα, στυλ, κουλτούρα δια μέσου του στυλ και των τραγουδιών σας καθημερινά. Πόσο ρεζίλι μπορεί να γίνουμε αν, πούμε, προσωπικές ιστορίες, που σχετίζονται με μουσική την οποία μας την σημειώσατε ψηλά εξ αρχής τότε, , δείχνοντας ή αναρωτώμενοι πόσο σχέση έχουν, όλα αυτά ,στην τελική ή στην ειδική, ή στο triggerline, στην προσωπική μας ζωή, και σε ωραία προσωπικά μας βιώματα, μαζί με ένα τραγούδι, τι ρόλο έπαιξε και αυτή, η απόδοση μουσικής σας , ως άλλη παρακινητήριος δύναμη, επιρροή, ? τελικά , από ποιόν μουσικά και κουλτούρας ?

Εχει πιά καμιά σημασία αν νομίζουμε ότι εμείς οι ακροατές μπορεί να γίνουμε και ρεζίλι ? η μήπως είναι μια κατανόηση των ριζών που σπάρθηκαν, απλώθηκαν και έπαιξαν τον ρόλο τους παντού στην ζωή μας,(βέβαια πάντα με τους γονείς κ φίλους μας), αλλά εδώ μιλάμε για προσέγγιση δια μέσου, ναι, της μουσικής, στην όλη ζωή μας όμως δε.

Μερικές φορές αναφέρομαι σε μουσικές αναμνήσεις από το Λονδίνο. Δεν θέλω να ακουστεί κάπως, ούτε ήμουν φραγκάτος . Γίνεται διότι ήταν νιάτα και δυνατές άσβηστες μουσικές αναμνήσεις .

Θα ήταν το ίδιο σπουδαίο μέμορυ ζωής ,θα είχε ίδια γεύση, ίδιο χρώμα, αν…?

-(και δεν ξέρω αν ποτέ το αποφάσιζα ,και όπου πρίν από αυτό, να δουλέψω τόσο σκληρά 5 μήνες 36ωρα,εργολαβία εργοστασίου -2400δρχ το 12ωρο –αλλά και εκεί που πήγα εργαζόμουν)-
Τι θα ήταν το Λονδίνο τότε που έτυχε και πήγα ? και γιατί άλλο πήγα ? πέραν των μικρών σπουδών ? αν δεν είχα την κάψα ,την τεράστια περιέργεια και λαχτάρα να δώ από κοντά αυτά τα συγκροτήματα της εποχής, τις κιθάρες, τους χώρους, τα φώτα,τα πάντα όλα, που ακούσαμε και μάθαμε,ως πιτσιρικάδες τότε, από εσάς, με ιεροτελεστία κάθε μέρα 4 μέ 5,αλλά και το ποδόσφαιρο τότε και τα γήπεδά τους).

Τι θα ήταν το Λονδίνο, θα ήταν το ίδιο ? αν για το μουσικό γίγνεσθαι τότε, δεν είχα ιδέα, δεν είχα γνωρίσει νωρίτερα από εσάς, όπου τότε η φαντασία μας έτρεχε, ---πώς να είναι ρε φίλε, εσυ που τους έχεις φωτογραφίες στην τσάντα σου την γυμνασιολυκιακή, να δείς λάιβ τους πινκ, τους ντυπ, τους θίν, τους ουφο,τους μπλάκ, τους κλάς ,στο χαμερσμιθ,στο ρουγιαλ αλμπερτ κλπ? (και βέβαια ήσασταν μία μεγάλη πηγή ανάπτυξης της εφηβικής φαντασία μας., ) ,Πρώτα σχηματίζεται κάτι στην φαντασία μας και μετά ,με κάποιες συνθήκες, γίνεται πραγματικότητα το κάτι. Μά ακόμη και αν έστω, τύχαινε να δω κάπου μια συναυλία, ως αδιάφοροασχετοουδέτερος , χωρίς όμως να γνωρίζω πράμα, από πριν, χωρίς κουλτούρα, θα ένοιωθα το ίδιο συναίσθημα βλέποντάς την ?

Τι θα ήταν το Λονδίνο ,χωρίς μουσικές παραστάσεις ,ας πούμε σε εμένα ? μπορεί να ήταν να ήμουν στην πηγή, και να το πέρναγα εντελώς στην δίψα, αμούσικα και άγευστα..γιατί η γεύση ,τότε του τεράστιου Λονδίνου, δεν ήταν τα φις εντ τσίπς,(παρά την πείνα μας) ήταν τα μουσικά δρώμενα, το κέντρο του μουσικοκοσμοχώρου και του χρόνου.και έτσι μας μεταδιδόταν από τα μέσα του 70,από την εκπομπή, μέχρι και για θέατρο.

Αραγε, θα υπήρχε καν ποτέ Λονδίνο, ως βίωμα ?Από ένα επαρχιακό χωριό ,το 1979 ?, θα είχα τολμήσει να πάω ποτέ εκεί , πιτσιρικάς και μόνος μου, σε εκείνη την εποχή, αν δεν είχε παίξει τον ρόλο της ,και αυτή η πολύ μεγάλη μουσική επιρροή, της εκπομπής, δύναμη, φαντασία και λαχτάρα, με μέτρο και σύνεση και total ποιότητα και ακεραιότητα και όπου τα πάντα όλα μας, πήγαν καλά εκεί ??

Κώστας Πέππας