Οχι δεν φταίει το σπίτι-δουλειά , όλοι μας κουβαλάμε και κάποιου είδους ασυμβατότητα με την τρέχουσα πραγματικότητα . Εχω την εντύπωση ότι ή έξοδος για φαγητό πρέπει για να είναι ευχάριστη και επιθυμητή , να περιλαμβάνει δύο βασικές καταστάσεις , τήν ευχαρίστηση που κάποιο φαγητό μπορεί να προσφέρει και κυρίως την ευχαρίστηση τής παρέας. Σχετικά με το φαγητό και παρότι έχω τριψήφιο αριθμό κιλών , δεν έχω περισσότερο από το συνηθισμένο ενδιαφέρον , η σύζυγος είναι εξαιρετική μαγείρισσα και μόνιμο παράπονο της είναι ̈πές μιά καλή κουβέντα για το φαγητό " .
Τώρα για το σημαντικότερο , την παρέα , εκεί υπάρχει μεγάλο θέμα , δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει αλλά οι περισσότεροι γύρω μας θεωρούν τον εαυτό τους σαν κέντρο τού σύμπαντος , μονολιθικές απόψεις , μόνα χρώματα το άσπρο και το μαύρο , διαρκής υπεράσπιση τού αλάθητου εγώ τους , παντελής στέρηση αμφιβολίας για τα πάντα , άνθρωποι με στεγνή ψυχή που νιώθουν σαν ήρωες σε μεγάλες τραγωδίες ενώ το μόνο που κάνουν είναι να εξιστορούν λεπτομερειακά μιά συνηθισμένη επίπεδη μικροκαθημερινότητα , Βαρεμάρα τής αρκούδας μιλάμε , δεν έχω λόγο να το κάνω , η παρέα υπάρχει μέσα σου αλλά και στούς κοντινούς σου ανθρώπους , δεν χρειάζεται τσιγγέλι , λίγες ερωτήσεις και καλή διάθεση και οι ψυχές παθαίνουν λογοδιάρροια , δοκίμασε το δεν θα χάσεις .
Εντάξει , Σαμουράι δεν έγινα ακόμα , λίγες νοσοκόμες ίσως χρειαστούν , ευχάριστη διασκευή και συμπαθητικό βιντεάκι , μολυσμένη αγάπη , ή αρρώστια τού μέλλοντος .
