Όποιος Έλληνας αναφέρεται στον Syd Barrett το κάνει με ένα τρόπο σαν να πρόκειται για ένα μυθικό πρόσωπο που ήταν η πραγματική δύναμη των Pink Floyd και τα υπόλοιπα μέλη κατάφεραν να του κλέψουν το συγκρότημα, το οποίο γι' αυτούς δεν θα υπήρχε χωρίς τον Syd Barrett.

H αλήθεια για μένα είναι ακριβώς το αντίθετο, η συμμετοχή του Barrett στο συγκρότημα στη αρχή είχε την σημασία της, αλλά πολύ σύντομα με τα ψυχολογικά του προβλήματα, οδηγούσε το γκρουπ σε αδιέξοδο.

Σαν σήμερα το 1975 ο Barrett είχε πάει στο στούντιο όπου ηχογραφούσαν το Wish You Were Here, ήταν κουρεμένος γουλί, οι υπόλοιποι δεν τον γνώρισαν στην αρχή, κάθισε λίγο και ύστερα έφυγε χωρίς ουσιαστικά να μιλήσει σε κανένα.

Μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1970 έπαιζε στο Λονδίνο, με τον David Gilmour να παίζει κιθάρα και ξαφνικά στο τέταρτο τραγούδι από το προσωπικό του άλμπουμ σηκώθηκε και έφυγε.

Τα προσωπικά του άλμπουμ δεν θα μπορούσαν να πω ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο και η ψυχολογία του, οι εμπνεύσεις του, δεν έδεναν με αυτές που είχε το υπόλοιπο συγκρότημα, γι' αυτό και χώρισαν οι δρόμοι τους.

Τώρα γιατί εδώ αρκετοί πιστεύουν ότι ήταν η δύναμη στο συγκρότημα; απλά γιατί τους αρέσει να υπερασπίζονται τους θεωρητικά αδύνατους, το ίδιο κάνουν και στην πολιτική, ακόμα και με ξένους δικτάτορες οι οποίοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες στις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ..

Κώστας Ζουγρής