Ο Γιάννης Πετρίδης μιλάει για Ολυμπιακό, ΠΑΟ, Σιδέρη, Θεοδωρίδη, Beatles, Stones, Talking Heads

Ό,τι και να γράψεις για τον Γιάννη Πετρίδη είναι λίγο, ιδιαίτερα αν πρόκειται για ίνδαλμά σου, για τον άνθρωπο που μας έμαθε μουσική, όχι μόνο σε εμάς αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Τον γκουρού της ξένης μουσικής, που δεν περιορίζεται στην αγαπημένη του ροκ. Ένα τοτέμ για τη γενιά μας, που επιμορφώνεται συνεχώς, μας μαθαίνει τα νέα ρεύματα, γιατί η γνώση πρέπει να μεταδίδεται.

Έναν μουσικό παραγωγό που σε εκπλήσσει συνεχώς, που διαρκώς αναζητά και ζει στο... δάσος της μοναξιάς του. Χωρίς δημόσιες εμφανίσεις, ενώ μπορούσε να είναι o Νο 1 σελέμπριτι της χώρας και να του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες σε όλα τα μπαρ, τα κλαμπ, τα εστιατόρια. Ζει μοναχικά με τους δίσκους του, καθώς έχει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές βινυλίων στον κόσμο, αλλά και ένα δωμάτιο γεμάτο με γράμματα θαυμαστών. Ακόμη ένας προσκεκλημένος μας που ασπάζεται το αγαπημένο μας «λάθε βιώσας», σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση-καγκουρό ανάμεσα στη μουσική και στο ποδόσφαιρο.

Ναι, ο Γιάννης Πετρίδης είναι λάτρης του ποδοσφαίρου, παρακολουθούσε μικρός τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, τον προσηλύτισαν όμως τα μεγαλύτερα ξαδέλφια του στην Κυψέλη και έγινε Παναθηναϊκός, οπαδός της Λίβερπουλ λόγω Μπιτλς και θαυμαστής του αείμνηστου Σάββα Θεοδωρίδη.

: Με τον Τζο Κόκερ

Για όσους δεν είναι μυημένοι, πρόκειται για τον θρυλικό μουσικό παραγωγό, που χάρη στον Μάνο Χατζιδάκι πήρε την εκπομπή «Από τις 4 στις 5» στο Πρώτο Πρόγραμμα και κατέχει ακόμη ένα ρεκόρ, με τη μακροβιότερη εκπομπή στο ελληνικό ραδιόφωνο, με αφετηρία τη Μεταπολίτευση. Πρόκειται για έναν από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους στη μουσική, κι αν δεν υπήρχε ο Γιάννης Πετρίδης, θα είχαμε τελείως διαφορετική παιδεία γενιές και γενιές.

Για να μη μακρηγορούμε, να σας πούμε απλά ότι όταν πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο τσακωνόταν η παρέα μας για το ποιος θα παίξει τερματοφύλακας προκειμένου να έχει δίπλα στο αυτοσχέδιο δοκάρι το τρανζίστορ και να ακούει την εκπομπή του. Την εποχή που πηγαίναμε στο σχολείο, μία εβδομάδα το πρωί και μία το απόγευμα, και τον ηχογραφούσαμε για να μη χάσουμε ούτε ένα κομμάτι του μουσικού παζλ.

Πάμε λοιπόν και ξεκινάμε από τα παιδικά χρόνια του: «Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 έμενα στον Πειραιά, στην Αγία Σοφία, στα Μανιάτικα, και με τα ξαδέλφια μου πηγαίναμε στο Καραϊσκάκη, το παλιό με το κάρβουνο, και τις εστίες ανάποδα. Τότε ήταν οι καλές εποχές και στις εξέδρες κάθονταν οπαδοί και των δύο ομάδων ανακατεμένοι και οι περισσότεροι έπαιρναν μαζί και τα κορίτσια τους.

Υπήρχαν αντιδικίες, έπεφτε καμία καρπαζιά, πιανόντουσαν για λίγο στα χέρια, αλλά ως εκεί. Ωραίες εποχές, χωρίς χουλιγκανισμούς, χωρίς συμμορίες που έδιναν ραντεβού για να πλακωθούν. Τότε κυκλοφορούσαν η “ Ηχώ” και το “ΦΩΣ”, το οποίο το σέβομαι, αν και Παναθηναϊκός, καθώς και ένα περιοδικό υψηλού επιπέδου “Τα Σπορ”. Το έβγαζε ο Καπλάνογλου και έχω όλα τα τεύχη του από το πρώτο ως το τελευταίο. Από μικρός λοιπόν ήμουν συλλέκτης. Κόστιζε 5 δραχμές, είχε έγχρωμο εξώφυλλο και η ύλη του δεν περιοριζόταν στο ποδόσφαιρο.

Έγραφαν για στίβο, ιπποδρομίες, αυτοκίνητο. Υπήρχε και μια στήλη του Μαρκ Μαρσό με άρθρα του από τη “Le Monde”. Και ήταν η πρώτη φορά που διάβασα για Μουντιάλ, αυτό της Σουηδίας το 1958, στην πρώτη εμφάνιση του Πελέ. Εκείνη την εποχή κυριαρχούσε ο Ολυμπιακός και πήρε το 14ο πρωτάθλημά του. Οι αθηναϊκές ομάδες είχαν το ντεζαβαντάζ ότι στο πρωτάθλημα Αθηνών υπήρχαν πολλές καλές ομάδες, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο Απόλλων, ο Πανιώνιος, και είχαν μεγάλο συναγωνισμό για τις θέσεις που οδηγούσαν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, ενώ στον Πειραιά έπαιζαν ο Ολυμπιακός, ο Εθνικός και η Προοδευτική. Τα ινδάλματά μας ήταν ο Ρωσσίδης, ο Θεοδωρίδης, ο Σούλης, ο Κοτρίδης αλλά και ο Υφαντής που έμενε στην Αγία Σοφία και ψωνίζαμε από το κατάστημά του. Εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και τζέντλεμαν».

: Με τους Βαν Άλεν

Ο γνώστης της μουσικής Σάββας Θεοδωρίδης και τα αγαπημένα του...

Έλα όμως που μετακόμισε η οικογένεια Πετρίδη από τον Πειραιά στην Άνω Κυψέλη και ο πατέρας του είχε κουρείο στα Εξάρχεια. «Ε, τότε είναι που τα άλλα ξαδέλφια μου με έκαναν Παναθηναϊκό και είχα ίνδαλμα τον Δομάζο, ενώ θαυμάζαμε βέβαια και τον καταπληκτικό σκόρερ, τον Σιδέρη. Και φυσικά υπήρχε αγνότητα. Δεν είχαμε την κακία του διαδικτύου και τον διχασμό και το μίσος του σήμερα, όπου ο ένας απεχθάνεται αυτόν που είναι από την άλλη πλευρά και γίνεται απίστευτο μπούλινγκ

Διαβάστε τη συνέχεια στο .fosonline.gr/