Η εκδίκηση της μουσικής, ή μάθε παιδί μου γράμματα...

Η εκδίκηση της μουσικής, ή μάθε παιδί μου γράμματα...

Διαβάζω κατά καιρούς αναρτήσεις αυτών που είναι κολλημένοι με συγκεκριμένο μουσικό ρεπερτόριο από το παρελθόν και διαπιστώνω ότι όσο μεγαλώνουν απομακρύνονται από τις εμμονές τους και προτείνουν και τραγούδια ή καλλιτέχνες που κάποτε δεν θα τολμούσαν να πουν ούτε το όνομα τους.

Έτσι είναι η ζωή, όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις, το ίδιο συμβαίνει με όλους, σημασία όμως έχει με τι ξεκινάς από την αφετηρία.

Πραγματικά αγγίζει τα όρια του αστείου η στροφή που έχουν κάνει οι ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί που έπαιζαν μόνο εναλλακτικό ροκ και τώρα παίζουν ντίσκο, σόουλ, ποπ. σχεδόν τα πάντα και όλο και λιγότερο ροκ.

Το πρωί ένας έγραψε, μα βάλτε και λίγο αυτό το συγκρότημα του 1960. Έχω μια απορία, όταν ήταν 15 ετών τότε, του έλεγε κανείς να ακούσει τραγουδιστές του 1900; δεν νομίζω, μα λέει η μουσική δεν έχει αλλάξει και πολύ, ενώ τότε υπήρχαν πολλές αλλαγές.

Η μουσική δεν αλλάζει εύκολα φόρμες, το χιπ χοπ είναι πολύ πιο επαναστατικό από το ροκ γι' αυτό είναι και πιο ανθεκτικό στον χρόνο. Μπορεί να μην μας αρέσει το ίδιο, αλλά το ροκ ήταν μια εξέλιξη των Blues και της κάντρυ, με λίγο swing.

Το χιπ χοπ είναι εντελώς διαφορετικό με ότι είχαν συνηθίσει τα αυτιά μας και 40 χρόνια μετά, όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά κυριαρχεί απόλυτα.

Σκεφτείτε που βρισκόταν το ροκ το 2005, ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.

Τα εναλλακτικά των 80's με ελάχιστες εξαιρέσεις, ακούγονται τόσο ξεπερασμένα γι' αυτό και δεν τα παίζει σχεδόν κανείς, ούτε πρόκειται να ξαναγυρίσουν, ενώ η ποπ των 80's είναι σήμερα, περισσότερο από ποτέ στην επικαιρότητα και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμα αφού η ποπ έχει πια 90 χρόνια ζωής, από τις αρχές του 1930, ποτέ δεν θα πάψουν να αρέσουν οι εύκολες ωραίες μελωδίες.

Αιρετικές απόψεις, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, εμένα λίγα είναι τα ψωμιά μου και έχω συνηθίσει να με επικρίνουν, ούτε και με νοιάζει, παρ' όλο που νιώθω συχνά μια πίκρα για το ότι ο χρόνος πάντα με δικαιώνει, όπως και τον Πετρίδη.

Αν αρχίσουμε να γράφουμε πράγματα που δεν γίνονται, θα μας ξεχάσετε σε χρόνο μηδέν.

Δεν υπάρχει μουσική μιας δεκαετίας που να μην αγαπάμε, ακόμα και από μακρινούς αιώνες, η κλασική έγινε έστω και αργά κομμάτι της ζωής μας. Ακούμε όμως και τα σημερινά, κάθε Παρασκευή κάθε αξιόλογο καινούργιο, γι' αυτό παραμένουμε ενεργοί μουσικά, διαφορετικά, γράψε τέλος.

Άλλοτε θα είναι οι Kendrick Lamar, Frank Ocean και Weeknd και τους τρεις τους είχαμε στις ετήσιες επιλογές μας από τα mixtape τους, άλλοτε θα είναι η Lady Gaga, η Taylor Swift, η Lizzo, η Billie Eilish, ή παλαιότερα η Madonna, o Prince που τολμήσαμε και βάλαμε εξώφυλλο στο Ποπ & Ροκ και τους κάναμε γνωστούς στο ευρύ κοινό και εκατοντάδες άλλοι.

Χριστός Ανέστη, ας πάμε για ύπνο, αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα

Κώστας Ζουγρής