Από τον Γιάννη Πετρίδη
Ο κατάλογος με τους καλλιτέχνες από το χώρο της μουσικής που εγκατέλειψαν πρόωρα αυτό τον κόσμο, είναι πραγματικά ατελείωτος, ακόμα και αν λάβουμε υπόψη μόνο τους γνωστούς μουσικούς.
Ο Tim Buckley όμως ήταν μία ακόμα πιο δύσκολη περίπτωση αφού στο πέρασμα του χρόνου ζήσαμε τον χαμό σε ατύχημα και του ταλαντούχου γιου του Jeff, σε μια σπάνια συγκυρία πρόωρου χαμού πατέρα και γιου.
Φέτος συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από το θάνατό του από υπερβολική δόση ναρκωτικών, στις 29 Ιουνίου 1975. Είχε γεννηθεί στις 14 Φεβρουαρίου του 1947 στην Washington D.C. και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι αν ζούσε, θα έφτανε σε φήμη αρκετούς από τους μεγάλους καλλιτέχνες που ξεκίνησαν ταυτόχρονα με αυτόν στη δεκαετία του '60. Φανατικοί φίλοι της μουσικής του ήταν, μεταξύ άλλων, και οι Eric Clapton, Paul Simon, Judy Collins και Frank Zappa. Ο Herb Cohen, μάνατζερ του τελευταίου, ήταν μάλιστα αυτός που τον βοήθησε στα πρώτα του δισκογραφικά βήματα στις αρχές της δεκαετίας του '60 και αργότερα τον έφερε στη δισκογραφική του εταιρεία Straight.
Ο Buckley άρχισε να παίζει μαζί με τον μπασίστα Jim Fielder, που αργότερα έγινε μέλος των Buffalo Springfield και Blood, Sweat and Tears, και οι δυο τους ήταν φίλοι τής avant-garde τζαζ.
Το αρχικό ενδιαφέρον του για τη μουσική ήταν στραμμένο στην κάντρι, που άκουγε στη νότια Καλιφόρνια όπου είχαν μετακομίσει οι γονείς του όταν ο Tim ήταν 9 ετών, από το Αμστερνταμ της Νέας Υόρκης. Ακουγε με μανία τους κάντρι ραδιοφωνικούς σταθμούς, αγόραζε όσο μπορούσε περισσότερους δίσκους από τους γνωστούς τραγουδιστές τού είδους και έπαιζε μουσική κάντρι με διάφορες ερασιτεχνικές μπάντες σε διάφορα μικρά κλαμπ, ακολουθώντας παράλληλη διαδρομή με αυτή του Bob Dylan, με τον οποίο πολλοί τον παρομοίαζαν στη δεκαετία του '60.
Αγαπημένοι του τραγουδιστές ήταν οι Johnny Cash, Hank Williams, Johnny Mathis, Nat King Cole, Billie Holiday, Frank Sinatra και Judy Garland και από τον χώρο της τζαζ ξεχώριζε τον Miles Davis.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, το ενδιαφέρον του στράφηκε στην ποίηση και το ροκ. Συμπαραστάτη σ' αυτή τη νέα του ενασχόληση βρήκε τον νεαρό ποιητή Larry Beckett και λίγο αργότερα τον Jim Fielder, με τον οποίο άρχισε να εμφανίζεται σε κλαμπ του Λος Αντζελες, όπως το It's Boss.
Ο Jim Black, ντράμερ των Mothers Of Invention του Frank Zappa, ήταν αυτός που τον παρουσίασε στον μάνατζέρ τους Herb Cohen, ο οποίος εντυπωσιάστηκε και αμέσως του έκλεισε εμφανίσεις στο καφέ της Νέας Υόρκης «Night Owl» το καλοκαίρι του 1966. Ο Cohen έπαιξε και ένα ντέμο από 6 τραγούδια στον Jac Holzman, πρόεδρο της εταιρείας Elektra, ο οποίος εντυπωσιάστηκε.
Το πρώτο του άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε τρεις μέρες και κυκλοφόρησε αμέσως τον Οκτώβριο του 1966, όταν ο Buckley ήταν μόλις 19 ετών, εντυπωσιάζοντας τους μουσικοκριτικούς και χαρίζοντάς του τη δυνατότητα να εμφανίζεται σε αρκετούς μουσικούς χώρους. Ο George Harrison ήταν αυτός που συνέστησε στον μάνατζερ των Beatles, Brian Epstein, να πάει να τον παρακολουθήσει στον «Cafe Au Go Go» της Νέας Υόρκης τον Απρίλιο του 1967. Στο διάστημα που έκανε εμφανίσεις σ' αυτό το κλαμπ, ηχογραφούσε παράλληλα και το δεύτερό του άλμπουμ Goodbye And Hello, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1967. Από αυτό το άλμπουμ ξεχώρισε αμέσως το ομώνυμο τραγούδι, που παίχτηκε, αρκετά στο αμερικανικό ραδιόφωνο, παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερο από 6 λεπτά σε διάρκεια. Επίσης, ενδιαφέρον προκάλεσαν τα: Carnival Song, στο οποίο ο Buckley αναφερόταν στο LSD, Pleasant Street, στο οποίο έκανε έναν απολογισμό στη σκοτεινή πλευρά του χιπισμού που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, και το αντιπολεμικό Νο Man Can Find The War.
Αυτά τα δύο άλμπουμ ίσως στις μέρες μας θεωρούνται υπερβολικά, αλλά θα πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι ήταν γραμμένα από έναν 20χρονο, που έβλεπε τον κόσμο με την αθωότητα της ηλικίας του. Στη συνέχεια, η μουσική του, που είχε αρκετά στοιχεία από τη φρι τζαζ και τη φολκ, προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στους μουσικοκριτικούς, αλλά αυτό που εντυπωσίαζε περισσότερο ήταν η αγγελική τρυφερή χροιά του, που μετέφερε το πάθος του στον ακροατή.
Εκείνη την περίοδο θα παντρευτεί τη Mary Guibert, με την οποία θα χωρίσουν το 1968, αφού θα έχουν αποκτήσει εν τω μεταξύ τον Jeff Buckley. Ο Tim, που θα κάνει δεύτερο γάμο με την Brejot Suitcliffe, της οποίας θα υιοθετήσει τον γιο, θα ξαναδεί τον γιό του Jeff μόνο άλλη μια φορά μέχρι τον θάνατό του, το 1975.
Το 1969 θα κυκλοφορήσει το Blue Afternoon, ένα άλμπουμ με σκοτεινές, ρομαντικές μπαλάντες, που έδειχναν στον ακροατή την ψυχολογική του κατάσταση εκείνη την περίοδο. Cafe, So Lonely, Chase The Blues Away, The Train και Blue Melody ήταν τραγούδια που θα κάνουν τραγουδιστές όπως ο Bono των U2 και η Patti Smith να επηρεαστούν από αυτόν.
Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει το Happy Sad με παραγωγούς τους Jerry Yester και Zal Yanovsky των Lovin' Spoonful. Το Happy Sad ήταν ακόμα μια απόδραση από τον ήχο τής Καλιφόρνιας και μια προσπάθεια προσέγγισης με την τζαζ, που ήταν η μεγάλη του αγάπη στον χώρο της μουσικής. Η αξία του άλμπουμ εκτιμήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατό του, και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα της εποχής του. Strange Feelin' Buzzin' Fly, Love From Room 909 ήταν τα τραγούδια που ξεχώρισαν.
Το 1970 συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα παραγωγικός και παρουσιάζει αρχικά το Lorca, που σοκάρισε τους λίγους φίλους τής μουσικής του λόγω της διαφορετικής μουσικής του κατεύθυνσης, και στη συνέχεια το Starsailor, όπου συνεχίζει τους πειραματισμούς του με την avant-garde τζαζ και την αναζήτηση μέσω της φωνής του ενός ιδανικού τρόπου ερμηνείας, που διακρίνει όλη εκείνη την περίοδό του στη μουσική.
Το τελευταίο σημαντικό άλμπουμ πριν από τον θάνατό του ήταν το Greetings From L.Α., που κυκλοφόρησε το 1972, στο οποίο έχει προσθέσει αρκετή φανκ και ήχους από το ρυθμ εντ μπλουζ στη μουσική του.
Στα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει μάταια να αναζητεί την αναγνώριση του μουσικού του ταλέντου και την απόδραση από τη φτώχεια και το περιθώριο. Η αδιαφορία του κοινού για τη μουσική του θα τον βυθίσει περισσότερο στα ναρκωτικά και στις 28 Ιουνίου 1975 η γυναίκα του θα τον βρει νεκρό στο κρεβάτι τους· ήταν μόλις 28 ετών.
Ο θάνατός του, αν και αναμενόμενος για πολλούς, λόγω του τρόπου ζωής του και της σχέσης του με τα ναρκωτικά, θα συγκλονίσει τους φίλους του, οι οποίοι αν και έβλεπαν τα καθημερινά ρίσκα που έπαιρνε ο Buckley, ακόμα και στην οδήγηση του αυτοκινήτου του (οδηγούσε σαν μανιακός, με μεγάλη ταχύτητα), δεν περίμεναν αυτό το τέλος, που τον βρήκε πάμπτωχο, αν και είχε ηχογραφήσει 9 άλμπουμ, και μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του είχε την κιθάρα του. Οι τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν από αυτόν, το απόγευμα που προηγήθηκε του θανάτου του, σύμφωνα με έναν φίλο του, ήταν ο στίχος από το τραγούδι του Ray Charles Driftin' Blues, που ακούστηκε σαν αποχαιρετισμός, Bye, Bye, Baby.
