Ωραία τα λέει ο φίλος με τό μετριοπαθές nickname ! Πετυχαίνει διάνα στόν στόχο όταν αναφέρεται στόν εαυτό του σάν 15χρονο μαθητή , γιατί αυτό ήταν τό βραδυφλεγές δώρο τού Γιάννη και τού Κώστα , η χαρά να νιώθουμε παιδιά παρά τήν ασυμφωνία τού σώματος , μάς έδωσαν το ελιξήριο τής ζωής , τήν μουσική σάν διαρκή ανεμπόδιστο φίλο . Αυτός ο φίλος , αυτό το δώρο ήρθε γιά μένα το καλοκαίρι τού ΄75 , 14χρονος κάνω διακοπές στούς Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας , στήν Κινέτα δηλαδή , ξαφνικά 2-3 παραθαλάσσιες πολυκατοικίες έχουν παρεισφρήσει στήν γαλήνη τού μικρού ξενοδοχείου . Εχουν όμως γκαζόν ( μεγάλη πολυτέλεια τότε ) καί συνομήλικα αγοράκια , κοριτσάκια να περνούν τό μεσημέρι σε μικρές διάσπαρτες παρέες , κάποιοι παίζουν σκάκι , ντάμα , καί μιά παρεούλα αδημονεί νά δείξει το ρολόι τέσσερις , τά χέρια κάνουν τήν χειρονομία τής σιωπής , εγώ ρωτάω ψιθυριστά τί συμβαίνει καί τώρα τά χέρια μού δείχνουν έντονα το ραδιάκι , τά στόματα βουβά , τα αυτιά ορθάνοιχτα , μιά θρησκεία είχε γεννηθεί μπροστά μου .. Δέν θυμάμαι τί έπαιξε το ραδιάκι , αλλά άς κάνουμε μιά σύγκριση τού Αυγούστου τού 75 με τόν Αυγουστο πού θά έρθει . Bottom line , ένα απλό ευχαριστώ .

neverwill

Γίνε μέλος στην παρέα μας