Κάθε μέρα προσπαθούμε να βρούμε κάποιο στήριγμα στους μεγάλους ομίλους της χώρας μας, είτε σε κάποιου είδους επαφή που έχουμε μαζί τους, γιατί είναι πιο εύκολο να μιλήσεις με τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ ή τους Ευρωπαϊκούς ηγέτες παρά με οποιοδήποτε στέλεχος μεγάλης εταιρείας, εκτός βέβαια του τηλεφωνητή που πάντα σε παραπέμπει να συμπληρώσεις κάποια φόρμα.
Γνωρίζουμε αρκετά άτομα που έχουν σημαντικές θέσεις σε μεγάλους ομίλους όμως δυστυχώς για μας, κανείς τους δεν ρισκάρει και να μας συστήσει στα αρμόδια τμήματα για κάποιου είδους συνεργασία.
Ζούμε σε μια χώρα όπου οι έχοντες κάποια καλή εργασία, προσπαθούν να μην την χάσουν και τους καταλαβαίνουμε απόλυτα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους χιλιάδες νέους μας που δεν έχουν πρόσβαση σε κάποιο κόμμα ή το κατάλληλο άτομο για να τους βοηθήσει, ζούμε σταθερά εδώ και δεκαετίες σε μια χώρα που οι συντεχνίες, τα κόμματα και οι γνωριμίες παίζουν πάντα τον πρώτο ρόλο και εγώ και ο Πετρίδης ποτέ δεν ήμασταν καλοί στις δημόσιες σχέσεις, δεν τις είχαμε ποτέ ανάγκη στο παρελθόν, τώρα όμως διαπιστώνουμε ότι είναι απαραίτητες σε επαγγελματικό επίπεδο.
Δεν πειράζει, πάντα θα υπάρχει η ελπίδα να μας στηρίξουν κάποιοι από εσάς, έστω με 1 ευρώ τον χρόνο, όταν ελπίζεις δεν καταλαβαίνεις πώς περνάνε τα χρόνια και φτάνεις στο τέλος ευτυχισμένος.
Κώστας Ζουγρής
