Όλα τα παραπάνω φυσικά και είναι σεβαστά, αφού το σωστό ή το λάθος δεν έχουν θέση σε κάτι τόσο προσωπικό όσο είναι οι μουσικές προτιμήσεις.
Το ροκ όσο και οι κλασσικές φόρμες έχω τη θέση ότι δεν πεθαίνουν όσο χρησιμοποιούνται, επαναλαμβάνονται ή εξελίσσονται από νέους. Με εξιτάρει να ακούω νέους καλλιτέχνες να «παλεύουν» με τα είδη για να σχηματίσουν κάτι που τους εκφράζει. Η ενέργεια τους είναι πιστεύω αναζωογονητική, έστω και αν ένας παλιότερος διαπιστώνει ότι τα μονοπάτια έχουν ξαναπερπατηθεί.
Ποιος είπε ότι ένα σύγχρονο ροκ ή μπλουζ κομμάτι σήμερα αδυνατεί να φτιάξει αγαπημένες αναμνήσεις σε έναν νέο, μόνο και μόνο επειδή κάποιος τα έχει πει καλύτερα; Άλλωστε το καλύτερα ίσως δεν ισχύει για την οπτική των νεότερων.
Πιστεύω ότι όσοι μικροί ενδιαφέρονται, με αφορμή τα επίκαιρα τραγούδια, θα έρθει η ώρα που θα ανακαλύψουν το παρελθόν και χωρίς να αφορίσουν τις σύγχρονες αναφορές της μουσικής τους ευχαρίστησης θα βάλλουν και στο πλάνο και τα παλιότερα. Από επιλογή και όχι υποχρεωτικά.
Σίγουρα ο ωκεανός της πληροφόρησης σήμερα κάνει τα πράγματα χαοτικά. Επίσης συμφωνώ ότι οι δυνατές αναμνήσεις για τους παλιότερους είναι δύσκολο να βρουν ισοδύναμες. Άλλωστε συνηγορεί και η επιστήμη σε αυτό.
Και ένα αναπόφευτκο ταξίδι στο χρόνο, τότε που o μέγας Frankie με αφορμή τα "φαιδρά" προϊόντα του rock and roll τα είχε χώσει χειρότερα, με μια απίστευτη ευφράδεια λόγου, χρήση παρομοιώσεων και κοσμητικών επιθέτων στο φουλ, στους νεαρούς καλλιτέχνες του είδους, το 1957, όταν ο Elvis έφτιαχνε το μύθο του. Τρία χρόνια αργότερα βέβαια κάπως ανασκεύασε, που όσο και να είχε αλλάξει ο Βασιλιάς μετά την επιστροφή του από το στρατό κάποια στοιχεία της ερμηνίας του ήταν εκεί. Ήταν τότε που ο Ol’ Blue Eyes τον υποδέχτηκε στο σόου του για να τραγουδήσουν μαζί σε τζάζ στυλ το Love Me Tender και το Witchcraft, αφού ο Presley είχε ερμηνεύσει πριν το για τέσσερις εβδομάδες Νο1 του στις ΗΠΑ, το «τραγουδάκι» Stuck On You...
Θοδωρής Φαχουρίδης
