Η δύναμη της μουσικής

Η δύναμη της μουσικής

Μια επέμβαση στο ευαίσθητο όργανο του ματιού με υποχρέωσε να μείνω σχεδόν χωρίς όραση επί ολόκληρο 24ωρο.

Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και βλέπω καλύτερα από πριν. Η επέμβαση (καταρράκτης) τελείωσε σε δώδεκα λεπτά και έγινε με λέιζερ χωρίς να μου προκαλέσει σχεδόν καμία αίσθηση.

Ο καθηγητής κ. Ρουβάς, στο «Αττικό» (εμπιστεύομαι πάντα μόνο τα κρατικά νοσοκομεία), σε ένα χειρουργείο που θύμιζε διαστημικό σταθμό του Χιούστον, με τους συνεργάτες του σε θέση μάχης, ολοκλήρωσε την επέμβαση ωσάν να μην συνέβη τίποτε.

Τον ευγνωμονώ και τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, αλλά θα σας μιλήσω γι’ αυτό το 24ωρο σχεδόν χωρίς όραση.

Να διαβάσω δεν μπορούσα, ούτε να γράψω. Τηλεόραση να δω απαγορευόταν, όπως και το να αντικρύσω την οθόνη του υπολογιστή, τουλάχιστον για 24 ώρες.

Μπορούσα να ακούσω φυσικά ραδιόφωνο, αλλά αυτό είναι μια παθητική στάση για έναν άνθρωπο αεικίνητο όπως με ένα έχει φτιάξει ο Θεός.

Πού νομίζετε ότι βρήκα διέξοδο; Στην μουσική!

Δεν θα το πιστέψετε, αλλά όταν τα χέρια μου ακούμπησαν τα πλήκτρα, βγήκαν από το ηχείο μέχρι και μελωδίες που είχα να παίξω ακόμη και για σαράντα χρόνια, από τότε που έπαιζα μουσική για λόγους βιοποριστικούς.

Τι Φρανκ Σινάτρα, τι ΕντίτΠιάφ, τι Αζναβούρ, τι ΣάμερΤάιμ, Λιούις Αρμστρονγκ, Ελα Φιτζέραλντ, Πολ Μοριά, και ένα σωρό άλλα κομμάτια που ήταν αποθηκευμένα στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου και έβαιναν ξαφνικά μέσα από μια το ίδιο σκληρή πραγματικότητα που είχα να αντιμετωπίσω.

Τα χέρια πήγαιναν μόνα τους στο κλαβιέ και αμέσως σκέφτηκα εκείνους τους μουσικούς που στερούνται το πολύτιμο αγαθό της οράσεως και αποδίδουν με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα τις μελωδίες.
Και αργότερα βγήκαν από τα δάκτυλά μου κομμάτια κλασικά που μάθαινα στο ωδείο. Μέχρι και το κομμάτι που έδωσα εξετάσεις αλλά και εκείνα που μας έμαθε στην Ιωνίδειο ο αξέχαστος και εμπνευσμένος δάσκαλός μας Απόστολος Ζηγούρης.

Μέχρι τον «Κούκο» έπαιξα «Σολ-μι-σολ-μι-ρε-ντο-ρε-ντο-ρε-ρε-μι-φα-ρε-μι-μι-φα-σολ-μι». Το κομματάκι που παίξαμε για να περάσουμε το μάθημα της Ωδικής από την Α’ στην Β’ τάξη του γυμνασίου.
Κι ύστερα έπιασα την κιθάρα. Χωρίς να το καταλάβω προσπάθησα και εν μέρει κατάφερα να παίξω τις «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα» καθώς και την περίφημη σονάτα του «Ανωνύμου», που ήταν το μοτίβο της ταινίας «Απαγορευμένα παιχνίδια».

Και μετά έπιασα την φυσαρμόνικα. Θυμήθηκα το πάθος με το οποίο έπαιζε το μικρό αυτό όργανο ο Στίβι Γουόντερ. Και καθώς εισέπνεα και απέπνεα νότες «μπλουζ» το μυαλό μου ταξίδεψε στους παλιούς μαύρους μπλουζίστες στο Μέμφις. Από χθες βλέπω καλύτερα από πριν. Και φοβάμαι πως δεν θα ξαναπαίξω με τόσο πάθος.

Από την σελίδα του

Δημήτρης Καπράνος