The Robert Palmer Story: Ο κύριος Palmer και η ιστορία του...

The Robert Palmer Story: Ο κύριος Palmer και η ιστορία του...

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Ο κύριος Palmer γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1949 στο Batley στο δυτικό Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας. Από μηνών και μέχρι τα εφηβικά του χρόνια θα ζήσει στη Μάλτα ακλουθώντας τον πατέρα του που εργαζόταν στο Βρετανικό ναυτικό. Οι μουσικές του προτιμήσεις όπως και πολλών νέων στις δεκαετίες ‘50 και ‘60 θα διαμορφωθούν από το ραδιοφωνικό σταθμό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Το Rhythm & Blues μαζί με την τζαζ πότισαν τον εγκέφαλου του με τους Marvin Gaye, Nat King Cole, Peggy Lee και Nina Simone δηλωμένους από τον ίδιο ως αγαπημένους.

Επιστροφή στα δώδεκα του στη γενέτειρα του και λίγο καιρό μετά , η πρώτη του μπάντα φτιάχνεται το 1965 στο γυμνάσιο αρρένων, οι Mandrakes. Η ιστορία της δισκογραφικής του καριέρας ξεκίνησε το 1969 με τους The Alan Bown και για έναν δίσκο, ενώ λίγο αργότερα ακολουθεί η συμμετοχή του στους Dada που μετεξελίσσονται στους Vinegar Joe στις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Θα κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους πριν διαλυθούν το 1974. Εδώ ένα δείγμα από το ντεμπούτο ομώνυμο δίσκο τους, σε μια σύνθεση του Palmer.
Circles

Στην ίδια εταιρεία, την Island, ξεκινάει έξι μήνες μετά η προσωπική καριέρα του με το Sneakin' Sally Through the Alley. Σε αυτό το γεμάτο σιγουριά ντεμπούτο, τον συνοδεύει μια μπάντα που πολλοί θα την ήθελαν να τους χτίζει στιβαρές μουσικές βάσεις, τους θρυλικούς Meters, καθώς και ο Lowell George από τους Little Feet. Φλερτάρει στενά με την ρέγγε και τη σόουλ και εδώ ήδη κρύβεται ένα από τα αγαπημένα μου deep cuts του, το εκπληκτικό, απολαυστικής διάρκειας και δικιάς του σύνθεσης, Through It All There's You. Αναρωτιέμαι πως κατάφερε τόσο νωρίς στην καριέρα του να φτιάξει έναν τόσο καλό δίσκο, αλλά μάλλον σε αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο ο πρόεδρος της εταιρείας, ο Chris Blackwell, που του έδειξε το δρόμο από τη γενέτειρά του για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εδώ ξεδιπλώνεται όλο το ερμηνευτικό ταλέντο μιας άμεσα αναγνωρίσιμης «μαύρης φωνής». Στην παραγωγή, για πρώτη από τις τρεις φορές, ο μηχανικός ήχου των δίσκων ογκόλιθων της soul What’s Goin’ On και Let’s Get It On του Marvin Gaye, αλλά και του εκπληκτικού Understanding του εξίσου αγαπητού Bobby Womack, ο Steve Smith. Ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη, Νασσάου - Μπαχάμες και Νέα Ορελάνη. Από την τελευταία θα του χαρίσει την ομότιτλη του δίσκου σύνθεση ο Allen Toussaint.
Through It All There's You

Αρκετά μέλη της ομάδας του 1974 βρίσκονται και στον δεύτερο δίσκο του την επόμενη χρονιά (παραγωγός, τα μέλη των Little Feat, Toussaint), στο Pressure Drop, ο τίτλος παρμένος από τη διασκευή στο τραγούδι των Toots and the Maytals, διασκευές που θα είναι καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας του ένα από τα χαρακτηριστικά της, https://www.apotis4stis5.com/lists-f/176-10-robert-palmer.

Με έδρα το μεγάλο μήλο, ηχητικά το ρέγγε / σόουλ / ροκ υβρίδιο υπηρετείται πιστά και εδώ και αξίζει της ανακάλυψης άγνωστων για τους πολλούς κομματιών, που αδικούνται από την μεταγενέστερη επιτυχία του στη δεκαετία του ’80, όπως τα Give Me An Inch και Work To Make It Work. Αγαπημένη μου λεπτομέρεια οι υπηρεσίες ενός από τους μεγαλύτερους μπασίστες όλων των εποχών που γεμίζει εκπληκτικά τον δίσκο, του funk brother, κυρίου James Jamerson. Όχι πως πρέπει να παραβλέπονται και οι άλλοι session μουσικοί του όπως ας πούμε η περίπτωση του ντράμερ Ed Green (Barry White, Donald Bird, Steely Dan και άλλους) ή του μάστερ των εγχόρδων Gene Page (ενδεικτικά μόνο Righteous Brothers, Barry White, Barbra Streisand, Supremes, Elton John, Aretha, Whitney Houston).

Give Me an Inch

Το τρίτο πόνημά του έχει κάποιες πρωτιές, όπως του ότι κάθεται ο ίδιος στον ρόλο του παραγωγού, και ότι περιέχει την πρώτη του επιτυχία στο hot 100, μια ακόμα διασκευή, το τότε 40 χρόνων, Man Smart (Woman Smarter). Αξιόλογες και οι δικές του συνθέσεις, Keep in Touch, Gotta Get a Grip on You (Part II), ή αυτή του ξανά παρόντος Lowell George, Spanish Moon. Η συνήθειά του να δουλεύει με κορυφαίους μουσικούς συνεχίζεται σοφά, εδώ για παράδειγμα εκτός των L.F. συναντάμε τον Jeff Porcaro και την Carol Kaye ανάμεσα σε άλλα ονόματα. Η επιτυχία της λευκής σόουλ που προτείνει συχνά πυκνά στο Some People Can Do What They Like δυστυχώς δεν ήρθε κάτι που τον οδήγησε να βρει νέα πατρίδα, ταξιδεύοντας για τις Μπαχάμες.
Spanish Moon

Το 1978 δίνει την πρώτη μεγάλη επιτυχία στην καριέρα του. Ο δίσκος του Double Fun με ένα ακόμη σεξιστικό εξώφυλλο και με κοσμοπολίτικη διάθεση έχει για εισαγωγή το Every Kind Of People που έφτασε στα είκοσι πρώτα της Αμερικής αλλά είναι και η πρώτη του εμφάνιση στα τσαρτ της γενέτειρας του. Είναι μια σύνθεση του τέως μπασίστα και ιδρυτικού μέλους των Free, Andy Fraser, για την ακρίβεια η μεγαλύτερη επιτυχία που έγραψε για άλλους από την έδρα του την Καλιφόρνια όπου είχε μετοικήσει από τα μέσα των ‘70ς. Μουσικοί της τζαζ υποστηρίζουν τον Robert, που εν μέσω της παντοδυναμίας της disco, παίζει με φανκ, ροκ, calypso, σόουλ, μοιράζεται την παραγωγή με τον εμβληματικό Tom Moulton, και ηχογραφεί σε τρία στούντιο την επιβεβαίωση ότι το στυλ έχει κυριαρχήσει πάνω στην πρωτοπορία, κάτι που θα διαψεύσει σπανίως. Ευχάριστη έκπληξη σε ένα καλό αλλά άτολμο δίσκο το Night People σύνθεση Allen Toussaint, ενώ η λεπτομέρεια που τη βρίσκω ενδιαφέρουσα, είναι η συμμετοχή της Brenda Russel στα δεύτερα φωνητικά. Να μην υπήρχε και η απογοητευτική διασκευή στους Kings τι καλύτερη που θα ήταν η τελική γεύση της σούπας…

Every Kinda People

Τα ‘70ς κλείνουν με το Secrets, με τον πιο ροκ ήχο της διασκευή του στο τραγούδι του Moon Martin, Bad Case Of Loving You (Doctor Doctor) να είναι η μόνη επικαλούμενη στιγμή του από τους μουσικοκριτικούς. Παρόλα αυτά το επίσης ροκ αποχρώσεων Under Suspicion και το soft rock Can We Still Be Friends του Todd Rundgren δεν είναι άσχημα και ας πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα.

Under Suspicion

Η δεκαετία του ’80, φορτώνει το έκτο παιδί του Palmer, Clues, με τον ήχο των συνθεσάιζερς, η σπάνια περίπτωση της πρωτοπορίας που λέγαμε πιο πριν. Εδώ δε γλύτωσε o άλλος Robert, ο λιονταροκέφαλος Plant στην ίδια περίπου ηλικία, ο στυλιζαρισμένος τότε 31ος Ιανουαρίων βρετανός θα γλύτωνε; Ηχογράφηση για δεύτερη φορά στα θρυλικά και τότε ολοκαίνουργια ακόμη Compass Point στούντιο του Chris Blackwell, συνεχίζοντας να έχει το γενικό πρόσταγμα όντας παραγωγός του εαυτού του. Η αύρα των κρουστών του στο εκπληκτικό Remain In Light των αγαπημένων Talking Heads, θα οδηγήσει στις Μπαχάμες τον ντράμερ τους Chris Frantz, που μαζί με την αιμοδότηση του Andy Fraser σε δύο τραγούδια χτίζουν ένα πιο δεμένο σύνολο σε σχέση με τον προκάτοχό του. Συντροφιά τους και ο νεαρός Gary Newman, που γνώριζε ένα χρόνο πριν με τον πρώτο του σόλο δίσκο, The Pleasure Principle τεράστια επιτυχία με την ατμομηχανή που άκουγε στο όνομα Cars. Όσο για τις συνθέσεις εδώ βρίσκονται το δικό του αγαπημένο έως τις μέρες μας και πρώτο σιγκλ του δίσκου, Johnny and Mary και το σίγκλ που το ακολούθησε το opening track Looking For Clues. Το δεύτερο θα συνδεθεί με την ιστορία της μουσικής και με έναν άλλο τρόπο, αφού θα είναι ένα από τα βίντεο κλιπ της πρώτης ημέρας λειτουργίας του καναλιού που άλλαξε τον τρόπο που ακούγαμε μουσική για πάνω από μια δεκαπενταετία, του MTV. Για τους αριθμολάγνους ήταν το 23ο τραγούδι στο ντεμπούτο του εκείνη την πρώτη ημέρα του Αυγούστου του 1981.

Looking For Clues

Το 1982 μεσολαβεί ένας δίσκος υβρίδιο, με ζωντανές ηχογραφήσεις αλλά και τέσσερις νέες στιγμές, το Maybe It's Live. Εδώ υπάρχει ένα τραγούδι που έχει συνδεθεί περισσότερο με τον Rod Stewart το Some Guys Have All The Luck, δέκα σχεδόν χρόνια μετά το αυθεντικό των Persuaders (δικό τους είναι και το Thin Line Between Love and Hate που αγαπήθηκε και αυτό διασκευασμένο από τους Pretenders της Chrissie Hynde). Το όλο εγχείρημα μου κάνει περισσότερο για σωστό timing λόγο της επιτυχίας του Clues παρά για καλλιτεχνική κατάθεση. Σε κάθε περίπτωση όμως το τραγούδι έκανε επιτυχία, όσο και αν παράξενο φαντάζει το video clip που το συνόδευε.

Γεμάτος ενέργεια, ιδιαίτερα παραγωγικός δίνει το 1983 το Pride. Η συνταγή του συνθετικού ήχου κρατιέται και εδώ σε έναν δίσκο που κρύβει μερικά διαμάντια που είναι κρίμα που μένουν στα αυτιά των φανατικών οπαδών του (Want You More, Dance For Me, The Silver Gun). Πιο γνωστή στιγμή στους περισσότερους η διασκευή της ενός μόλις έτους top 10 R&B επιτυχίας των The System, You Are In My System. Η χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια σπουδή του πάνω στο τραγούδι, που γνωρίσει σχετική επιτυχία, έχει λόγο και αιτία και είναι η συμμετοχή του δημιουργού του, David Frank, στα κήμπορντς. Είναι ο ίδιος κύριος που ο προγραμματισμός του επί των συνθετικών πλήκτρων έδωσε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των ποπ ‘80ς, ρωτήστε κάποιον 40+ να σας το επιβεβαιώσει, τα I Feel You της Chaka Khan και του Sussudio του Phil Collins ως τέτοια. Υπάρχει και μια συνεργασία που δεν έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας τόσο πολύ, περισσότερο ίσως σημαντική για το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου και ακούει στο όνομα Rupert Hine. Η δουλειά του στο Immunity του 1981 ήταν που τράβηξε την προσοχή του Robert για να τον καλέσει στον δίσκο του.

Ψάχνοντας τον κάποιος, προτείνω τα Samsara , τη συνεργασία του με την Marianne Faithfull στο Misplaced Love, και το ομότιτλο με την συμμετοχή του Phil Collins, θα καταλάβει και μέρος του ηχητικού αποτελέσματος του Pride. Όσο για την ιστορία, οι παραγωγές του εν λόγω κυρίου έχουν αν μη τι άλλο ενδιαφέρον, και δεν έπιασα την άλλη συμμετοχή, τον κημπορτίστα Jack Waldman. Όπως είπαμε και πιο πάνω οι επιλογές των μουσικών που ήταν δίπλα του ήταν πάντα πολύ προσεγμένες.

robert palmer 1

Want You More

Πίσω στην προσωπική πορεία του κύριου Palmer όμως. Αφού μεσολάβησε η πετυχημένη συμμετοχή του στο βραχύβιο σούπερ γκρουπ της δεκαετίας του ‘80, Power Station, και η εμφάνισή τους στο Live Aid, ηχογραφεί με συνεργάτες ερχόμενους από αυτό το δισκογραφικό διάλυμα, Bernard Edwards, Tony Thompson, Andy Taylor, τρέχοντας σχεδόν, τον όγδοο προσωπικό του δίσκο, το Riptide. Κάπου εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν σε κλίμακα επιτυχίας, ο κόσμος κερδίζει ένα ποπ σταρ, και έρχονται εκατομμύρια πωλήσεων, βραβείο γκράμμι, εμβληματικά βίντεο κλιπ με τα λεγόμενα Palmer Girls, είπαμε δεκαετία του ‘80 ήταν αυτή, και το μοναδικό Νο1 του στις ΗΠΑ, το Addicted to Love, κάτι που δε θα του κάνει τη χάρη η γενέτειρά του. Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σιγκλ του βρίσκεται επίσης εδώ, η διασκευή πάνω στο πιο πετυχημένο συνθετικό ντουέτο της μουσικής για τις ΗΠΑ, αυτό των Jimmy Jam and Terry Lewis με την σύνθεσή τους I Didn't Mean to Turn You On.

I Didn't Mean To Turn You On

Τρία χρόνια μετά οι πωλήσεις παρέμειναν ψηλές με το Heavy Nova, βγήκαν έξι σινγκλ με πιο πετυχημένο το πρώτο από αυτά, Simply Irresistible, που η επαναλαμβανόμενη συνταγή του ήταν κόκκινο πανί για τους κριτικούς του. Έτσι ίσως πέρασε απαρατήρητο από πολλούς ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του δίσκου, το μελωδικό Between Us και αδικήθηκαν ως δείγματα μανιέρας οι αξιοπρεπείς εκτελέσεις των Early in the Morning (The Gap Band) και Tell Me I'm Not Dreamin' (Too Good to Be True) (Jermaine Jackson). Όλα αυτά κάτω από τη σκέπη μιας νέας εταιρείας, της EMI, μετά από μια πετυχημένη δεκαετία στην Island.

Between Us

Ένας ακόμη διχασμένος δίσκος θα ακολουθήσει με το καλημέρα των ‘90ς και την ώριμη δεκαετία των 40. To Don’t Explain πατάει σε δύο βάρκες, αυτές του ροκ και του easy (jazzy – reggae) listening. Αγαπημένος στους ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς ιδιαίτερα για δύο διασκευές του, τα Mercy Mercy Me (The Ecology) / I Want You (Marvin Gaye) και I'll Be Your Baby Tonight (Bob Dylan), μια εμμονή που ήταν μέρος της αφορμής γι’ αυτό το άρθρο, θα κατεβάσει την καριέρα του ερμηνευτή σε πιο γήινα επίπεδα. Στην παραγωγή μοιράζεται τη θέση με το βαρύ όνομα του Teo Macero που είναι υπεύθυνος για περισσότερες καλές στιγμές στον δίσκο (Happiness, Mercy Mercy Me (The Ecology) / I Want You, Aeroplane, Not A World).
Aeroplane

Πιο βαθιά σε κλασικίζουσες ενορχηστρώσεις θα μπει το 1992 με το Ridin' High. Η τζαζ ατμόσφαιρα θα του στοιχίσει σε επιτυχία αλλά είναι μια πιο καλλιτεχνικά στοχευόμενη δουλειά με μια σαφή κεντρική ιδέα, η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενά του του πήρε επτά χρόνια για να ολοκληρωθεί. Όταν δεν προσπαθείς να τα χωρέσεις όλα κάτω από μια μασχάλη κερδίζεις υποστηρικτές αλλά αποκτάς και εχθρούς, τουλάχιστον όμως δεν μένεις μόνος σου στη μέση του πουθενά. Εδώ συναντάμε επανεκτελέσεις στα You're My Thrill, το δικό του Aeroplane και το Don't Explain από τον προηγούμενο δίσκο του και το επίσης δικό του Want You More από το προ δεκαετίας σχεδόν Pride. Η καταπληκτική διασκευή των συνθέσεων ανήκε στον arranger Clare Fischer που χρειάζονται πολλά άρθρα για να χωρέσεις τις συμμετοχές του, ας μου επιτραπεί η αναφορά στη πολύχρονες συνεργασίες του με Cal Tjader, Prince, Rufus/Chaka Khan, Natalie Cole . Ποτέ δεν είπε ότι είναι ο Frankie αλλά εδώ υπάρχουν μια χούφτα καλές στιγμές.

Ταξιδέψτε στη δεκαετία του ‘30 με το What a Little Moonlight Can Do, επιτυχία η διασκευή του από την τεράστια Billie Holiday και το Riding High του μέγα Cole Porter, στο δικό του Chance και στο Hard Head ερμηνευμένο πρώτα το 1963 από τον Louis Jordan, με πιο πλούσια ενορχήστρωση α λα Σικάγο blues. (Σημείωση: να μην μπερδευτεί με το άλλο ομότιτλο τραγούδι του Johnny Guitar Watson που διασκεύασε το 1976 στο Some People Can Do What They Like, που για την ακρίβεια ο κανονικός του τίτλος ήταν You've Got A Hard Head και υπήρχε στο άλμπουμ Listen του 1973).
Chance

Για το Honey του 1994 συνεργάζεται με έναν αγαπημένο παραγωγό της δεκαετίας του 80, τον Stephen Hague. Οι σύγχρονοι ήχοι ξαναέρχονται στη δουλειά του, μαζί με την καραϊβική, την σόουλ και το φανκ. Δεν πρόσθεσε ούτε αφαίρεσε κάτι από την πορεία του και το ατσαλάκωτο προφίλ του όπως ακριβώς τα κουστούμια που φορούσε και του χάρισαν τον τίτλο του πιο καλοντυμένου τραγουδιστή στην πιάτσα το 1990 από το περιοδικό Rolling Stone. Είναι όμως αυτή η καθυστέρηση της καλλιτεχνικής πρόκλησης που θα είχε κάνει τις δουλειές του πιο απρόβλεπτες, που μετέτρεψε ένα μέρος του κοινού του από φανατικό σε αδιάφορο με τις ευλογίες των μουσικοκριτικών βέβαια. Παρόλα αυτά η υπομονετική ακρόαση ενός δίσκου του Palmer έχει πάντα τις ανταμοιβές της. Έτσι και εδώ το σιγκλ Know By Now, το Honey B και o επίλογος, με το ορχηστρικό Dreams Come True προσθέτουν πόντους σε έναν σεβαστού μήκους κατάλογο τραγουδιών.

Know By Now

Στο διάστημα των πέντε χρόνων που μεσολάβησαν για το επόμενο δίσκο του, επανασυνδέθηκαν οι Power Station. Η περίοδος συνέπεσε με το διαζύγιο του John Taylor, που αποχώρησε τελικά, και με τον παραγωγό και αντικαταστάτη του Taylor στο μπάσο, Bernard Edwards, να φεύγει από το μάταιο τούτο κόσμο πριν τη κυκλοφορία του. Ο σκληρός ήχος του δίσκου φαντάζει χωρίς λόγο και είναι μόνο όταν χαμηλώνουν οι εντάσεις, στο Life Forces, που τα πράγματα βελτιώνονται.

Το Rhythm & Blues μπορεί να μην ακούγεται κοντά σε αυτό που προδιαθέτει ο τίτλος του, αλλά και εδώ όποιος σκαλίσει κάτω από την επιφάνεια έρχεται αντιμέτωπος με τα νέο φανκ σόουλ τραγούδια. Ακούστε το True Love, μια από τις καλύτερες συνθέσεις του, έστω και αν ο ρυθμός είναι οι Enigma «πειραγμένοι» και τη σπουδή του πάνω στον Νονό της σόουλ, το You’re not the only one. Η αχίλλειος πτέρνα της όλης προσπάθειας είναι η χωρίς άποψη παραγωγή του συνεργάτη του σε διάφορα remix τραγουδιών του, Pino Pischetola.

True Love

Το κύκνειο άσμα του ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα με μια επιστροφή σε πιο λιτές εκφραστικές συνταγές, με πυλώνες ερμηνείας το μπλουζ και το R&B, με τίτλο Drive. Μια ευχάριστη έκπληξη με δυστυχώς πάλι ξεχασμένες στιγμές χαρακτηριστικής ερμηνευτικής δεινότητας. Ξεχωρίζουν τα Am I Wrong?, Hound Dog και Crazy Cajun Cake Walk Band.

Am I Wrong?

Ο πάντα under control ερμηνευτής έφυγε το 2003 προδομένος από την καρδιά του, στη πόλη του Φωτός όταν το ημερολόγιο έγραφε 26 Σεπτεμβρίου. Το ότι ο θάνατός του συμπίπτει με την ημερομηνία γέννησης ενός άλλου στυλαρισμένου κυρίου της μουσικής, και υπέροχου καλλιτέχνη, του Bryan Ferry, που τραβάει την παραπάνω προσοχή για αναφορές παρά η δισκογραφική πορεία του Robert Allen Palmer είναι η δεύτερη αιτία γι’ αυτό το άρθρο.

Στο playlist που ακολουθεί θα βρείτε μαζεμένα κάτι παραπάνω από πενήντα τραγούδια της εκπληκτικής καριέρας του που κράτησε τριάντα ένα χρόνια.

…και οι στίχοι των τραγουδιών της πιο πάνω λίστας, συγκεντρωμένοι μαζί με τα εξώφυλλα των δίσκων και με αναφορά στους δημιουργούς τους, σε ένα ψηφιακό βιβλιαράκι ογδόντα τριών σελίδων. Έχετε τη δυνατότητα να μεταβείτε μέσων bookmarks, σε όποιον από τους 19 δίσκους εσείς επιλέξετε. >> Link

Ελάτε στην παρέα μας