Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Ήταν Φεβρουάριος του 1979 όταν το ρέγγε - ροκ υβρίδιο με το χαρακτηριστικό χαμόγελο στην εισαγωγή του, Roxanne, επανακυκλοφορούσε και γέμιζε σιγά σιγά τον αέρα των αμερικανικών ερτζιανών και ακολούθως του υπόλοιπου κόσμου, συστήνοντάς μας αυτόν που έγινε αγαπημένος τραγουδιστής για πάρα πολλούς, τον Sting με το τρίο του, τους Police.
Εν μέσω της πανκ θύελλας το συγκρότημα δικαίως δε θεωρήθηκε ένας καθαρόαιμος εκφραστής του κινήματος, δανειζόμενο κυρίως την ενέργεια των πιο ταγμένων γκρούπ. Συγχρόνως συνδύαζε αρκετά από τα στοιχεία της λατρεμένης νήσου της καραϊβικής και της τζαζ που υπηρετούσε προγενέστερα, βλέπε Last Exit, και θα επισκεφτεί πολλάκις και στην προσωπική του καριέρα ο τραγουδιστής του. Όλα αυτά θα περιχαρακωθούν με το ροκ, του πιο έμπειρου Summers στην κιθάρα.
Μέλη της λεγόμενης δεύτερης βρετανικής εισβολής, μέσα σε πέντε δίσκους, οι τρεις τεχνηέντως ξανθοί μουσικοί, θα καταφέρουν να γίνουν ένα από τα μεγαλύτερα γκρουπ που πάτησαν τον ροκ πλανήτη πλησιάζοντας τα 100 εκατομμύρια σε πωλήσεις. Στα 25 χρόνια μετά την πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση, το 2003, μόλις κάλυψαν την απαραίτητη προϋπόθεση, θα εισαχθούν στο Rock And Roll Hall Of Fame.
Από το φάντασμα στην μηχανή τα σύννεφα στο γκρουπ ήταν ήδη ορατά με την μπάντα να μην αποτελεί πλέον μια ενωμένη γροθιά αλλά τα δύο άλλα μέλη του γκρουπ, Andy Summers και Stewart Copeland, σιγά σιγά να υποβαθμίζονται σε session μουσικούς.
Το κύκνειο άσμα τους, βρήκε το γκρουπ να το ηχογραφεί με τα μέλη του απομονωμένα μεταξύ τους. Το άλμπουμ αποτελεί την κορωνίδα της βραχύβιας δισκογραφικής του παρουσίας, αν και δε συμφωνεί το Rolling Stone σε αυτό, στην περίφημη λίστα του με τους καλύτερους δίσκους της ροκ εποχής αφού το τοποθετεί πίσω από τα Ghost in the Machine (του 1981), Reggatta de Blanc (του 1979) και του ντεμπούτου τους Outlandos d'Amour (του 1978). Ο δίσκος τα είχε όλα, πιασσάρικες μελωδίες, γλυκόπικρους ευφυής στίχους, σε μια περίεργη συγκυρία του επικείμενου τέλους του γκρουπ αλλά και επίσημα του πρώτου γάμου του Sting. Τα synthesizers αφομοιώνονται αρμονικά στις συνθέσεις του άλμπουμ και τα στοιχεία που αγάπησαν οι φαν της ρέγγε, έστω και υποβαθμισμένα, και του ροκ, ερωτοτροπούν με έθνικ μυρωδιές.
Επιστέγασμα οι εκατομμύρια πωλήσεις, πέντε σινγκλ, τρία βραβεία γκράμμι, ένταξη του δίσκου στο Grammy Hall of Fame, το 2009. Ένας τέλειος επίλογος και συνάμα μια πρόγευση της 33χρονης προσωπικής πετυχημένης καριέρας του κεντριού που εκτίνεται αισίως σε τέσσερις, δεκαετίες. Η περιοδεία που ακολούθησε θα τους οδηγήσει και στο συναυλιακό χώρο που συνέδεσε το όνομά του με την Beatlmania, το Shea Stadium της Νέας Υόρκης, παίζοντας μπροστά σε 70.000 κόσμο.
Το γκρουπ θα ξαναπερπατήσει τον κόσμο το 2007 – 2008 με την επετειακή περιοδεία του, ένα ακόμη πετυχημένο κεφάλαιο στις καριέρες των μελών του.
Στην ζωή μετά τους Police, ο πάλαι ποτέ δάσκαλος και με ντοκτορά στη μουσική το 1992, μπορεί να μην ήταν στην πρώτη γραμμή της μουσικής πρωτοπορίας αλλά έχτισε ένα όνομα συνώνυμο του στυλ και της αξιόλογης ποπ. Οι καλώς εννοούμενες μουσικές του εμμονές, τα δανειζόμενα φολκ στοιχεία, οι τζαζ επιρροές αλλά και οι στίχοι του διαμόρφωσαν και κυρίως συντήρησαν μια περσόνα που δικαίως τοποθετείται στις αξιολογότερες της μετά το ‘55 ποπ μουσικής.
Προσωπικά θεωρώ τον δίσκο που μας χάρισε λίγο μετά 36 γενέθλια του, τον Οκτώβριο του 1987, το διπλό Nothing Like The Sun, ως τον πληρέστερο όλων από τις 13 μέχρι σήμερα δουλειές του μετά το 1985. Η φωνή του ακόμη μπορούσε να έχει ένα αξιοπρεπές εύρος, οι συνεργασίες του περιλαμβάνουν βαρύ πυροβολικό, Mark Knopfler και Eric Clapton στο They Dance Alone, Branford Marsalis ξανά, Annie Lennox στο We'll Be Together, τον ex-police Andy Summers στα Be Still My Beating Heart και The Lazarus Heart, τον διακεκριμένο session ντράμμερ Andy Newmark. Να ξεχωρίσω την πιο τυχερή του συνεργασία, αυτή με τον Gil Evans, που με την ορχήστρα του θα τον συνοδεύσουν στη διασκευή του Little Wing του Hendrix, αφού λίγους μήνες αργότερα, Μάρτιο του 1988, ο μεγάλος μουσικός θα φύγει από τη ζωή.
Η κοινωνική απομόνωση που υπέβαλε τον εαυτό του και που οδήγησε στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο θα ακολουθηθεί από μια ολοένα και πιο προβεβλημένη δημόσια ζωή, οι οικολογικές του ανησυχίες και η χρόνια σχέση του με τη διεθνή αμνηστία είναι ίσως οι πιο ουσιαστικές από τις γνωστές πτυχές της. Τα εκτυφλωτικά φώτα της φήμης θα κυριαρχήσουν κάποιες φορές δικαίως και κάποιες άδικα σε βάρος της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Παρόλα αυτά οι μουσικές του αναζητήσεις του θα συνεχιστούν, με πιο ιδιαίτερες αυτές προς την κλασσική μουσική, Songs from the Labyrinth, If on a Winter's Night και Symphonicities κυκλοφορίες της Deutsche Grammophon το 2006, 2009 και 2010 αντίστοιχα.
Το ατσαλάκωτο στιλαρισμένο προφίλ του και οι ποπ επιτυχίες του, είναι αυτές που του κλέβουν πόντους από μια καριέρα γεμάτη με όμορφα τραγούδια που καταξίωσαν τον κύριο από το Wallsend, της βορειοανατολικής Αγγλίας.
Εβδομήντα από αυτά ακολουθούν στην παρακάτω λίστα.
