Αφιερώστε λίγη από την σκέψη σας για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τι έχει καταφέρει ο Jack White

Αφιερώστε λίγη από την σκέψη σας για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τι έχει καταφέρει ο Jack White

Από τον ALi Mathloum και την Λέσχη Rock

Αφιερώστε λίγη από την σκέψη σας για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τι έχει καταφέρει ο Jack White με αυτό το κομμάτι, που ακούγεται ξανά σε Μουντιάλ από κερκίδες και μεγάφωνα.

Το οποίο έχει ξεπεράσει κατά πολλά έτη φωτός το ''άλλη μια ραδιοφωνική επιτυχία'' το κομμάτι αυτό ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.

Απο το ΝΒΑ και την Πρέμιερ Λιγκ μέχρι πορείες, μπάχαλα και πάρτι. Από τα σαλόνια μέχρι τα λιμάνια και την κάθε μορφής εξέδρα.

Είναι το δεύτερο τραγούδι μετά το We Αre The Champions των Queen που έχει συνδεθεί τόσο έντονα με οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός. Περισσότερο φυσικά με το ποδόσφαιρο, με εξέχον παράδειγμα όταν έγινε ο ύμνος των Ιταλών φιλάθλων στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006.

Έκτοτε, έχει ακουστεί είτε από ηχεία, είτε σαν σύνθημα σε κάθε γήπεδο του πλανήτη. Έγινε μέχρι και το theme στις πορείες των Αιγυπτίων κατά του Μουμπάρακ. Μεγάλο μέρος του κόσμου που το τραγούδαγε δεν γνώριζε καν από που προέρχεται η μελωδία, ξέρετε πως το λέμε αυτό; Παραδοσιακό τραγούδι! Μη σας φαίνεται λίγο, για την εποχή μας και δη πριν την έξαρση των social, είναι βαρυσήμαντο.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως δεν είναι αυτό. Το χαρακτηριστικό μελωδικό riff που τονίζει το κομμάτι ΔΕΝ είναι από μπάσο. Say What? Έχει και άλλο. Είναι παιγμένο με ημι-ακουστική κιθάρα (!) του 1950, Ο Jack White πέρασε τον ήχο από πετάλι κιθάρας με χαμηλωμένη οκτάβα. Πηγαίνετε να το ακούσετε ξανά και θα περιμένω. (…)

Όσο περνάνε τα χρόνια κάτι τέτοιο θα είναι όλο και πιο αδιανόητα δύσκολο να συμβεί, ένα instant classic που λέμε.

Η αποψιλωμένη από περιττά στοιχεία, όργανα και μελωδίες φιλοσοφία του Jack White που προσέγγιζε για χρόνια την δημιουργία του με back-to-basics συνθέσεις βρίσκει στο τραγούδι αυτό την επιτομή της.

ΜΟΝΟ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗ μπορεί να μετατραπεί σε παραδοσιακή, αυτή που θα αγγίξει ταυτόχρονα ανθρώπους όλων των τάξεων, κάθε κουλτούρας, παιδείας και μόρφωση και εθνικότητας. Αυτή που με έναν μαγικό τρόπο θα βρει το δρόμο να τους αγγίξει όλους. Το απλό έχει πέραση. Μία εξαίσια ''μπασογραμμή'' που κάνει κάθε κύτταρο σου να χοροπηδάει, ένα riff βγαλμένο και εκτελεσμένο από τα πιο πρωτόγονα ζωώδη ένστικτα μοιάζει με και φωνάζει για αγώνα επιβίωσης και πάλη. Ένα riff που θα συνέθετε ένα λιοντάρι αν ήξερε μουσική....

Ένα από πιο πομπώδες και δυναμικά ρεφρέν της δημοφιλούς μουσικής, έγινε ταυτόσημο της υψωμένης γροθιάς και συνώνυμο της απανταχού αντίστασης στην εξουσία και την καταπίεση κάθε είδους.

Το τραγούδι αυτό απλά και κοφτά είναι απο τα σπουδαιότερα όλων των εποχών.