Διάβασα το πρωί για τον θάνατο του τραγουδιστή ενός συγκροτήματος Jonathan Fire*Eater και ήμουν σίγουρος ότι είχα τουλάχιστον ένα cd τους ή βινύλιο, όπως και όντως διαπίστωσα μετά από μερικά λεπτά.
Είναι παράξενο, αλλά σκεφτείτε πόσα άψυχα μεν cd, αλλά γεμάτα με τις φιλοδοξίες και προσπάθειες αμέτρητων καλλιτεχνών υπάρχουν στις δισκοθήκες ή αν θέλετε τώρα πια στις μουσικές πλατφόρμες και περιμένουν να τα ακούσουμε.
Δυστυχώς όσον αφορά το παλιό ρεπερτόριο η αφορμή δεν είναι πάντα ευχάριστη.
Χθες στην Σαλαμίνα πήγα σε ένα μέρος στο οποίο συνηθίζαμε να πηγαίνουμε με τα τέσσερα μικρά τότε παιδιά μου και πραγματικά κάνοντας αυτή την παραλιακή βόλτα με τα πόδια, πέρασε στο μυαλό μου ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου που καλύπτει διψήφιο αριθμό ετών και περιέχει αναμνήσεις που δεν μπορούν εύκολα να περιγραφούν χωρίς να προκαλέσουν ευχάριστα συναισθήματα, αλλά το πέρασμα του χρόνου αφήνει και τα σημάδια του.
Στα περισσότερα από αυτά τα σημεία πηγαίναμε πριν ή μετά από την εκπομπή στην ΕΡΤ και τα παιδιά όπως μου εξομολογήθηκαν αρκετά χρόνια αργότερα, περίμεναν υπομονετικά κρυμμένα σε μία γωνία να με δουν να έρχομαι από μακριά.
Στην χθεσινή διαδρομή, πολλές οι μουσικές που ακουγόντουσαν από διάφορα σπίτια. Όλες με έκαναν να σκεφτώ το πόσο έχει αλλάξει η μουσική και να συμφωνήσω με τον εαυτό μου, ότι αυτό που αποκαλούμε χάσμα γενεών, υπάρχει και στην μουσική. Η κάθε γενιά έχει μοιραία τα δικά της αγαπημένα τραγούδια.
Κώστας Ζουγρής
