Πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη και ακόμα δεν ακούσαμε ένα άλμπουμ με τραγούδια που μπορούμε να τα ψιθυρίσουμε και να τα εντάξουμε στα αγαπημένα μας. Έχουμε ξεχάσει πια πότε μας συνέβη αυτό για τελευταία φορά με κάποιο άλμπουμ από τον χώρο του ροκ, γενικά από όλο τον μουσικό χώρο, άλμπουμ με επιτυχίες ήταν αυτό του Ed Sheeran.
Καλό ήταν το άλμπουμ του Jack White όμως δεν έχει τραγούδια που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν αγαπημένα στο μέλλον.
Η δισκογραφία και όσοι συντηρούνται από αυτήν συνεχίζουν να επενδύουν στο παρελθόν ποντάροντας προφανώς στα έσοδα από τις συναυλίες των μεγάλων ονομάτων των δεκαετιών '60 και '70.
Αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά βλέποντας τα εισιτήρια και την αξία τους σε συναυλίες μεγάλων καλλιτεχνών.
Όμως η φύση δεν μπορεί να αλλάξει, σε μερικά χρόνια θα είναι αδύνατον να κάνουν εμφανίσεις από βιολογικής πλευράς και μοιραία η δισκογραφία θα επιστρέψει στις ρίζες της για την δημιουργία νέων ονομάτων που θα την συντηρήσουν.
Τα τελευταία μεγάλα ονόματα που γέμιζαν στάδια ήταν βέβαια αυτά της δεκαετίας του '90 και θεωρητικά υπάρχει ακόμα χρόνος, όμως αυτοί είναι ελάχιστοι σε αριθμό και δεν φτάνουν τους δεκάδες εκατοντάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα των δεκαετιών '60 και '70, ενώ αυτοί του '80 όταν κυριαρχούσε η ποπ έχουν υποστεί την φθορά της αλλαγής του χρόνου, ενώ ακόμα και στην εποχή που κυριαρχούσαν δεν γέμιζαν εύκολα στάδια.
Περισσότερο χρόνο ζωής δείχνουν να έχουν οι καλλιτέχνες του Χαρντ ροκ και Χέβυ Μέταλ που βασίζονται σε πιο φανατικό κοινό.
Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, ένα άλμπουμ σημειώνει μεγάλες πωλήσεις όταν έχει τραγούδια που γίνονται επιτυχίες, εκτός από το άλμπουμ του Ed Sheeran και σε κάποιο βαθμό του Bruno Mars, αυτό λείπει από τις μέρες μας, ακόμα και η Taylor Swift δεν δείχνει ότι τα κατάφερε, θα περιμένουμε....
Του Kendrick Lamar ήταν ένα καλό άλμπουμ ήταν ένα καλό άλμπουμ, αλλά δεν είχε τις μεγάλες επιτυχίες
Κώστας Ζουγρής
