'Ολα αυτά που ακολουθούν μας τα έστειλε ο φίλος μας σε ένα Tweet χωρισμένο σε 10 μέρη.
Αγαπητέ Κύριε Πετρίδη, αναφέρεστε συχνά στις αλλαγές που προκάλεσε στην μουσική βιομηχανία η (παράνομη) διακίνηση της μουσικής μέσω τόρεντ αλλά και η δυνατότητα streaming, μέσα από μια σειρά υπηρεσιών(spotify, apple music, tidal κλπ).
Θα ήθελα όμως να επισημάνω, ότι αυτές τις αλλαγές τις προκάλεσε η βιομηχανία στον εαυτό της. Όταν αντικατέστησε το βινύλιο με ένα προϊόν, η κατασκευή του οποίου κόστιζε το 1/2 και το προωθούσε στην αγορά στην τριπλάσια (!) τιμή, θα φανταζόταν κάποιος ότι αυτό το έξτρα κέρδος θα μεταφραζόταν σε στήριξη σε καλλιτέχνες λιγότερο εμπορικούς, ανεξάρτητες φωνές, πρωτότυπες δημιουργίες.
Συνέβη αυτό; Εμφατικά όχι. Αντίθετα είδαμε ακόμα και megastars να χάνουν συμβόλαια εξαιτίας ενός, εμπορικά) αποτυχημένου άλμπουμ.
Τι είδαμε; Πολυτέλεια, σπατάλη, υπερβολή. Είναι σαν να μην συνέβη το πανκ ποτέ! Υπήρχε χώρος στις εταιρείες για ένα νέο Leonard Cohen, ένα νέο Tim Buckley; Υπήρχε χώρος για να κυκλοφορήσει ένας δίσκος, τόσο τολμηρός όσο το Astral Weeks;
Τι είδαμε; Υπαλλήλους να αποφασίζουν για την τύχη καλλιτεχνών με ιστορία. Που ήταν ο επόμενος Ahmet Ertegun; Ο επόμενος Jerry Wexler; Οι λογιστές είχαν τον έλεγχο της τέχνης! Αυτό χαρακτηρίζεται με μια λέξη. ΥΒΡΙΣ.
Και φυσικά την ύβρι ακολουθεί η πτώση. Και ήρθε η πτώση για πολλούς. Έχετε δίκιο όταν λέτε ότι δεν είναι εύκολο να δημιουργηθούν, τώρα πια, οι νέοι Rolling Stones. Όμως δεν μπορούν να δημιουργηθούν ούτε οι νέοι Milli Vanilli. Γιατί; Μα τώρα πια, αφού δεν υπάρχουν τα παχυλά συμβόλαια, το μόνο έσοδο έρχεται από τον δρόμο. Άρα θα δούμε γκρουπς με ικανότητες. Γκρουπς με τραγούδια που θα μπορούν να τραβήξουν κόσμο και θα μπορούν να ερμηνευτούν ζωντανά. Επιστροφή. Νομίζω αυτή είναι η λέξη κλειδί. Επιστροφή στην εποχή που οι Beatles δεν είχαν, ακόμα, εγκαταλείψει την σκηνή για να μεγαλουργήσουν στο στούντιο. Στην εποχή που ο Elvis, ο Carl Perkins, ο Jerry Lee Lewis, γύριζαν ΟΛΗ την Αμερική ιδρώνοντας. Ίσως, η μουσική να είναι, πλέον, μια τέχνη μόνο για τους παθιασμένους.
Μόνο για εκείνους που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή. Και για εμάς, που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να τους ακούμε. Ακόμα περισσότερο, ίσως αυτή η επανάσταση να έκλεισε ένα κύκλο.
Τον κύκλο που άνοιξε στις σπηλιές της Αλταμίρα και του Λασκώ, Εκεί που οι ανώνυμοι καλλιτέχνες δεν προσέβλεπαν σε κάποια ανταμοιβή αλλά γέμιζαν τα τοιχώματα με τα υπέροχα σχέδια τους, γιατί καίγονταν και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς παρά να σχεδιάζουν.
Αυτά, τα πολλά, με αφορμή τις παρατηρήσεις σας για την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας. Σας ευχαριστώ για τα 35 υπέροχα χρόνια που είχα την τύχη να είμαι ακροατής σας.
Γιάννης Χονδροκούκης
