Μία από τις πιο συχνές απορίες που έχουν οι φίλοι της μουσικής είναι για την διαχρονική αξία των καλλιτεχνών που ακούνε σε κάθε εποχή.
Είναι αποδεδειγμένο ότι όλοι οι άνθρωποι βέβαια θυμούνται τα μουσικά είδωλα της εποχής που ήταν νεαροί, ακόμα και όταν περάσουν τα '70 τους χρόνια, όμως το ερώτημα είναι του αν αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν απήχηση και στις νεότερες γενιές.
Πριν από 2 χρόνια περίπου ένας νεαρός Αμερικανός εξέφρασε την απορία του για το ποιος είναι αυτός ο Paul McCartney που τραγουδάει με τον Kanye West και την Rihanna.
Για τους μεγαλύτερους αυτό φάνηκε σαν αστείο, αλλά μπορεί να μην είναι. Για σκεφτείτε, έχουν περάσει 50 χρόνια περίπου από την έκρηξη του ροκ και της ποπ στην δεκαετία του '60 και 60 από την εμφάνιση του ροκ εντ ρολ.
Από την δεκαετία του '50, ο μόνος ίσως που είναι ακόμα ευρύτερα γνωστός, είναι ο Elvis Presley, αν πάμε ακόμα πιο πίσω θα συναντήσουμε μόνο τον Frank Sinatra, σε κάποιο βαθμό τον Duke Εllington και την Billie Holiday.
Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, στην δεκαετία του '30 θα συναντήσουμε τον Robert Johnson που όμως ήταν σχεδόν άγνωστος στην εποχή του και έγινε σταδιακά γνωστός από την δεκαετία του '60 με τις διασκευές που έκαναν στα τραγούδια καλλιτέχνες του ροκ όπως οι Rolling Stones.
Aπό την δεκαετία του '60, οι Beatles δείχνουν να έχουν δυναμική που θα τους κρατήσει ακόμα στην επικαιρότητα, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα έχουν ας πούμε την απήχηση που έχουν ακόμα σήμερα ο Bach, o Mozart και ο Beethoven.
Σκεφτείτε όμως ότι αυτοί οι ογκόλιθοι της κλασικής μουσικής, δεν ήταν οι μόνοι συνθέτες της εποχής τους, πολλοί άλλοι έχουν σήμερα μια απήχηση, που όμως δεν τους κάνει αναγνωρίσιμους σε όλους τους σημερινούς νέους.
Ακόμα και οι Rolling Stones δύσκολα θα καταφέρουν να είναι αγαπητοί σε νέους που θα ζούνε σε 50 χρόνια από τώρα.
Αυτό που κάνει κάθε καλλιτέχνη αγαπητό στις επόμενες γενιές, είναι σε κάποιο βαθμό η επιρροή που έχει στους νεότερους, όπως ας πούμε ο Bob Dylan η ο David Bowie και η απήχηση που έχουν τα τραγούδια τους στο πέρασμα του χρόνου σε κάθε γενιά.
Σήμερα η Taylor Swift είναι εδώ και 10 χρόνια η τραγουδίστρια που έχει καθολική απήχηση, είναι σχεδόν αδύνατο όμως τα τραγούδια της να περάσουν σε επόμενες γενιές.
Το ίδιο συνέβη βέβαια και με την Madonna, ενώ καλλιτέχνες όπως ο Michael Jackson δεν δείχνουν να έχουν την δύναμη να είναι στο μέλλον κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά.
Αντίθετα όμως καλλιτέχνες όπως η Barbra Streisand, οι Pink Floyd, o Miles Davis δείχνουν να σπάνε τον περιορισμό του χρόνου απήχησης στο κοινό, το ίδιο θα συμβεί σε κάποιο βαθμό και με την Nina Simone, που ενώ στην εποχή της είχε μέτρια επιτυχία, στις μέρες μας δείχνει να βελτιώνει συνέχεια την απήχηση που έχει στους νεότερους.
Δεν είναι λοιπόν εγγύηση η μεγάλη επιτυχία για κάποια χρόνια, αλλά η ποιότητα των συνθέσεων και το πόσο ο ήχος του κάθε καλλιτέχνη μπορεί να είναι αποδεκτός στο μέλλον, όπως συνέβη με τους Ray Charles, Marvin Gaye, Bob Marley.
Ο χρόνος είναι ο αμείλικτος κριτής για τα πάντα και οι ιστορικοί περιμένουν την ετυμηγορία του.
