Του Κώστα Ζουγρή
Όσοι δεν έχουν την τύχη ή ατυχία να κυκλοφορούν με δικό τους αυτοκίνητο, εγώ εδώ και μερικά χρόνια δεν μπορώ να το συντηρήσω και το αποχωρίστηκα, βασανίζονται καθημερινά με την τριτοκοσμική όπως έχει καταντήσει συγκοινωνία.
Δημοσίευσα προχθές το βράδυ στο facebook κάποια σχόλια για το πώς ήταν η οικονομική μας κατάσταση πριν από 6 χρόνια και μερικοί, οι συνήθεις ύποπτοι όπως θα τους χαρακτήριζε κάποιος, δεν έχασαν την ευκαιρία, χωρίς όμως να αμφισβητήσουν αυτά που έγραφα, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα τα επιβεβαίωναν με την παρέμβαση τους, να κάνουν δήθεν κριτική στα αυτονόητα, γράφοντας τι; ασχοληθείτε μόνο με την μουσική', '2 χρόνια πριν ήταν χειρότερα', 'ο Πετρίδης τα γράφει αυτά' λες και σημασία δεν έχει αν είναι αλήθειες, αλλά αν τα γράφει ο Πετρίδης, εγώ ή κάποιος άλλος.
Η χώρα μας έχει γίνει μια μικρή Αμερική, όλο και πιο λίγοι έχουν τον πλούτο στα χέρια τους, ενώ όλο και περισσότεροι μπαίνουν στην ομάδα αυτών που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Αυτό τουλάχιστον, όσο ζούμε εμείς, δεν πρόκειται να αλλάξει, γιατί ακόμα κι αν μας χαρίσουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, όλα όσα χρωστάμε, σε μικρό χρονικό διάστημα θα δημιουργήσουμε νέο χρέος, δεν ξέρω αν διαβάσατε για την διαφορά στις αμοιβές μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, το ίδιο συμβαίνει και στις συντάξεις.
Η κατάσταση θα αλλάξει μόνο όταν οι πολλοί θα αποκτήσουν αγοραστική δύναμη, αυτό όπως έχουν τα πράγματα θα αργήσει πολύ να γίνει.
Ας κάνω μία ακόμα απλοϊκή διαπίστωση σαν απλός άνθρωπος που είμαι. Αν αύριο το πρωί έλθουν όλες οι βιομηχανίες αυτοκινήτων στην Ελλάδα και ανοίξουν εργοστάσια με Έλληνες εργαζόμενους των 400-600 ευρώ θα αλλάξει τίποτα για τον Έλληνα πέραν του ότι θα έχει φαγητό; θα μπορεί ας πούμε να αποκτήσει αυτό το αυτοκίνητο που θα φτιάχνει, ναι με μισθούς 3 ετών. Σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα πρέπει να δουλέψει κάποιος 3 χρόνια και να μην χαλάει ούτε 1 λεπτό του Ευρώ για οτιδήποτε άλλο, για να πάρει αυτοκίνητο; Στη Βουλγαρία; ίσως, αν και δεν το πιστεύω.
Χθες χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω μετά από καιρό τον προαστιακό και διαπίστωσα ότι τα 4 στην αρχή, 3 στην συνέχεια δρομολόγια, έγιναν πια 2 και έτσι και χάσεις για μερικά λεπτά κάποιο τρένο θα περιμένεις ενδεχομένως 40'.
Χθες περίμενα περίπου 20', στη συνέχεια κατέβηκα στον σταθμό της Πεντέλης και είδα χαρούμενος το λεωφορείο στη στάση και ξαφνικά στις 18:30 ο οδηγός του 450 τσαντίστηκε, φώναξε τέρμα δεν παίρνω άλλους και έκλεισε την πόρτα, προφανώς επειδή θα την είχε κλείσει πριν και την άνοιξε ξανά. Θύμωσε λοιπόν ο άρχοντας και μας άφησε να περιμένουμε για άλλα 30' το επόμενο.
Δεν συζητάω για το ταξίδι Σαλαμίνα-σπίτι μου που διαρκεί περίπου όσο η διαδρομή Λος Άντζελες-Νέα Υόρκη, εντάξει 2 ώρες λιγότερο.
Στην γραμμή του Περάματος έχει τύχει να περιμένω και 1 ώρα σε μία γραμμή που είχε κάθε 10' και το πράσινο στον Πειραιά ήταν κάθε 5', τώρα είναι όποτε θέλει, όχι ο Θεός, αυτό ίσως είναι απαγορευμένο να το λέμε.
Στην κατάσταση που έχουμε φτάσει μόνο ο Θεός θα μπορούσε να μας σώσει, όμως επειδή πιστεύω ότι είναι απασχολημένος με άλλα πράγματα από τότε που τον ανακάλυψε ο άνθρωπος, το βλέπω δύσκολο.
Ειλικρινά, αν είχε τολμήσει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που έλεγε, ίσως σήμερα να ήμασταν σε καλύτερη μοίρα, θα μου πεις εσύ θα τα έκανες; θα τολμούσες; θα διακινδύνευες την ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων; είναι σχεδόν σίγουρο ότι κι εγώ δεν θα τολμούσα, όμως εγώ δεν είμαι πολιτικός, κάτι που σήμερα απαιτεί τεράστιες ικανότητες και όχι να είσαι παιδί του μπαμπά σου, γνωστός δικηγόρος ή γιατρός, να έχεις γνωστό όνομα ή να είσαι δραστήριο μέλος κάποιου κόμματος σχετικά νέος σε ηλικία.
