Όταν διαλέγεις έναν έρωτα, διαλέγεις και το τέλος του...
Ξέρω πως με βρίσκεις απόλυτη. Θέλεις να φωνάξεις πως δεν είναι νόμος, αλλά και πως ακόμη και αν είναι, υπάρχουν εξαιρέσεις.
Η πρώτη αντίδραση σου είναι να φέρεις στο μυαλό σου μια δική σου ιστορία από εκείνες τις σχεδόν ανομολόγητες, τις δυνατές, τις χωρίς προηγούμενο και δίχως επόμενο.
Λυπάμαι που θα σου το χαλάσω, μα δεν είσαι ο μόνος που έχει μια τέτοια εμπειρία.
Το δύσκολο θα είναι να βρούμε κάποιον που δεν έχει.
Σκέφτεσαι, επίσης, πως ο μακάβριος πλην όμως σοβαρός παράγοντας θάνατος, μπορεί να βάλει τέλος σε μια ιστορία χωρίς να το επιθυμούν οι πρωταγωνιστές του.
Θα συμφωνήσω σε αυτή σου τη σκέψη, γιατί κι εγώ δεν πιστεύω στην απολυτότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που έχουν να κάνουν με τα αξιώματα ζωής. Παρόλα αυτά, θα επιστήσω την προσοχή σου στο ποιους παράγοντες θεωρείς αστάθμητους και ικανούς να βάλουν τέλος σε μια ιστορία εραστών που -θεωρητικά- δεν το επιθυμούν.
Γιατί όταν θεωρείς αστάθμητο παράγοντα τη λάθος εποχή, τη λάθος μέρα, τη λάθος ώρα και ούτω καθεξής, λυπάμαι που θα σου το πω, μα δεν έχεις δίκιο. Ψάχνεις απλώς για δικαιολογίες.
Αυτό, γιατί κανένας έρωτας που σέβεται το μεγαλείο του δεν στέκεται στην έννοια λάθος.
Βουτά σε όσα παθιασμένα γεννά και παραδίνεται. Δεν συγκρατεί τις ορμές του και δεν συγκρατείται από φτηνές δικαιολογίες. Έρχεται και υπερκαλύπτει κάθε δισταγμό, κάθε φόβο, κάθε άλλη ανάγκη.
Και αν αυτός ο έρωτας κάποια στιγμή ρίξει αυλαία, τη ρίχνει μεγαλειωδώς, όπως του αξίζει.
Νικητής ακόμη και στην ήττα του χωρισμού.
Αυτός ο έρωτας έχει το φινάλε που του αξίζει. Έχει αφήσει το στίγμα του, έχει λατρευτεί και μένει παντοτινά μεγαλειώδης μέσα σου.
Θα σου πω και για τον ανολοκλήρωτο έρωτα. Είναι εκείνος που δείλιασε μπροστά στα «πρέπει», που φοβήθηκε να δώσει και να δοθεί, που είπε πολλά αλλά έκανε λίγα, που φρέναρε αντί να πατήσει γκάζι, που κρύφτηκε πίσω από τη σιγουριά.
Έρχεται κλεφτά τα βράδια στις σκέψεις σου, αλητεύει στους πόθους σου, αναστενάζει στο άκουσμα λέξεων που ματώνουν παλιές πληγές.
Μήπως αυτός ο έρωτας δεν έχει το φινάλε που του αξίζει; Τέλος μισό, διχασμένο, που γράφεται με στυλό που σβήνει, πριν καν τελειώσεις τη λέξη, παγιδευμένος σε ατέλειωτα "γιατί" και "αν", αιώνια καταδικασμένος να βασανίζεται για την επιλογή του να κάνει πίσω.
Ύστερα, είναι οι εραστές του τίποτα.
Εκείνοι που επιθύμησαν συναισθήματα που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να δώσουν, που λάτρεψαν την ιδέα του έρωτα κι όχι τον άνθρωπο στον οποίο μιλούσαν για έρωτα, που θέλησαν να ζήσουν την ένταση χωρίς να προσπαθήσουν, που είπαν μα δεν έπραξαν ή, που, οι πράξεις τους είπαν αυτό που δεν θέλησαν να παραδεχτούν, την ανικανότητα τους να μείνουν ανεξίτηλα ερωτικά ιδεώδη και αιτία να λατρεύεται η έννοια έρωτας.
Αυτοί οι υποτυπώδεις έρωτες έχουν ένα τέλος που χάνεται στη λήθη του χρόνου, σαν καράβι που στο πέρασμα του προκάλεσε ανασήκωμα της θάλασσας και μέχρι το πρώτο κύμα να φτάσει στη στεριά, είχαν κιόλας ξεχαστεί.
Αυτό το τέλος τους αξίζει, το ανεπαίσθητο και ασήμαντο.
Πάμε πάλι: Κάθε έρωτας έχει το φινάλε που του αξίζει. Νόμος.
Αν συνεχίζεις να διαφωνείς, σκέψου πως κάθε ιστορία έχει πάντα δυο παρονομαστές που χαράζουν την ερωτική διαδρομή.
Όσο είναι στο χέρι σου να δημιουργήσεις τις συνθήκες, να δώσεις χαρακτήρα στον έρωτά σου, να χαράξεις το δρόμο του, άλλο τόσο είναι και στο χέρι του άλλου.
Όταν διαλέγεις έναν έρωτα, διαλέγεις και το τέλος του.
Η συμπεριφορά σου βρίσκει πάντα ένα τρόπο να έρχεται πίσω, γι' αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να φέρεσαι στον έρωτα όμορφα.
Αν μη τι άλλο, οι όμορφοι έρωτες, όμορφα καίγονται.
Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα
