Είμαι φανατικός φίλος της μουσικής, και έχω κάνει ειλικρινή προσπάθεια να ακούω όσο το δυνατό περισσότερη και σύγχρονη μουσική. Παρόλα αυτά η μουσική είναι ατέλειωτη, και κάθε προσπάθεια (έστω και για μια συγκεκριμένη μικρή περίοδο) να πεις πως έχω ακούσει τόσα ώστε να μη μου έχει ξεφύγει κάτι είναι μάταιη… Οπότε απλά συνεχίζεις με ένα μίγμα απόλαυσης της αγαπημένης σου μουσικής και νέων πραγμάτων (είτε νέων κυκλοφοριών είτε πραγμάτων που απλά έχεις χάσει), και πάντα με ένα θαυμασμό του απείρου των συνδυασμών 7 νοτών επί 3 λεπτά (εκτός αν σου αρέσουν οι Pink Floyd και το Prog Rock, οπότε οι διαθέσιμες νότες μικραίνουν και ο χρόνος μεγαλώνει…)
Πριν μια εβδομάδα άκουσα για πρώτη φορά το Atlanta των Stone Temple Pilots. Στην αρχή νόμιζα πως είναι τραγούδι του Jim Morrison που μου είχε ξεφύγει… Άλλωστε δεν έχω ακούσει όλους τους δίσκους των Doors. Φευ… Κόλλησα… Έστειλα ένα μήνυμα στον Κώστα να τον ρωτήσω αν ήταν γνωστό το τραγούδι… Μου είπε πως έπρεπε να το ξέρω… Και μετά μου είπε για τις μεγάλες φωνές του ροκ των 90s…Weiland, Cornell, Vedder. Συμφώνησα πως πραγματικά οι 3 αυτοί ήταν (ο ένας είναι ακόμα) μεγάλοι τραγουδιστές έκταση και εκφραστικότητα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που η μουσική τους πολλές φορές τους επέτρεπε να δείξουν. Το Atlanta άλλωστε το αποδεικνύει με τον Weiland να σπαράζει για έναν έρωτά του (μια Μεξικάνα κοπέλα αν κατάλαβα καλά)
Όμως αν μιλάμε για φωνές των 90s, μια και μόνο μία μου έρχεται στο μυαλό. Ο Jeff Buckley. Πραγματικά δεν έχω στενοχωρηθεί τόσο πολύ για τον (πρόωρο) θάνατο κάπου τραγουδιστή όσο του Jeff Buckley… 30 Μαΐου του 1997, καθώς συμπλήρωνα 9 μήνες στη Βοστόνη, πρώτη είδηση στα alt rock college radios ήταν πως ο Jeff Buckley αγνοείται κάπου στο Μισισιπή (είχε πάει κολύμπι το προηγούμενο βράδυ τραγουδώντας το ρεφρέν του Whole Lotta Love). Αργότερα στη μέρα, έγινε γνωστό πως το πτώμα του βρέθηκε. Παρόλους τους παραλληλισμούς με τον πατέρα του (αυτοκτονία), τις φήμες για αλκοόλ ή ναρκωτικά, τα πράγματα ήταν απλά… Δούλευε στο 2ο άλμπουμ του, ήταν χαρούμενος με το αποτέλεσμα, και για 3ο η 4ο σερί απόγευμα πήγε για βουτιά (με ρούχα και μπότες) τραγουδώντας στο Μισισιπή για να πνιγεί όταν τα απόνερα μια μαούνας (tugboat) το παρέσυραν κάτω από την επιφάνεια του νερού… Κρίμα πραγματικά…
Οπότε εγώ πρέπει να γράψω για έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών (39 στη λίστα του Rolling Stone του 2008 με τους καλλίτερους τραγουδιστές όλων των εποχών) έχοντας βγάλει 1 άλμπουμ (το φανταστικό Grace) και ένα EP ( Liveat Sin-é)…
Κι όμως… Η φήμη και η αποδοχή που αυτός ο τραγουδιστής έχει είναι πραγματικά μοναδική. Ο Brad Pitt μιλάει σε ντοκιμαντέρ για αυτόν.. Η ζωή του έγινε ταινία (μέτρια)… Όταν η Alexandra Burke (νικήτρια του 2008 BritishX – Factor) έβγαλε το Hallelujah για να πάει #1 τα Χριστούγεννα, έγινε ολόκληρη εκστρατεία ώστε να πάει η βέρσιον του Jeff Buckley #1. Τελικά βρέθηκε το ίδιο τραγούδι στο #1 και στο #2 ( #1 η Burke), με τη βερσιόν του Buckley στο #2 παρόλο που δε βγήκε σε σινγκλάκι (ναι τότε ακόμα μετρούσε η φυσική μορφή στα τσαρτς), μπαίνοντας το Νοέμβρη στο #49, και ανεβαίνοντας στο #2 μόνο με τη σχεδόν μανιώδη, και με αυταπάρνηση καμπάνια στα σόσιαλ μίντια των οπαδών του Buckley, που ακόμα και σήμερα όποτε βγαίνει νέα βερσιόν του Hallelujah, κατακλύζεσαι με μηνύματα και ποστς που απλά θυμίζουν το αυτονόητο. Μετά τη βερσιόν του Buckley (3η στη σειρά, Cohen, Cale οι προηγούμενες με το ιδιότυπο με το τραγούδι αυτό να είναι πως όλοι βασίζονται στη βερσιόν του Cale και όχι στην πρώτη του Cohen που πέρασε απαρατήρητη) δεν υπάρχει λόγος για νέες βερσιόν. Το τραγούδι βρήκε τον απόλυτο ερμηνευτή του…
Όλα όμως ξεκίνησαν σε ένα μικρό καφέ στη Νέα Υόρκη που δεν υπάρχει σήμερα, το Sin-é…
Μια τρύπα πραγματική όπου όμως από το 1992 έκτιζε τη φήμη του ένα λεπτό, καχεκτικό αγόρι που περνούσε στην αρχή απαρατήρητο… Μέχρι που άρχιζε να τραγουδάει.. Διασκευές από Billie Holiday μέχρι Edith Piaf, και από Bob Dylan έως Nusrat Fateh Ali Khan (μεγάλη του επιρροή). Απίστευτο εύρος φωνής, πάθος και ευαισθησία….
Σύντομα το Sin-é έγινε τόπος που μαζεύονται καλλιτέχνες και στελέχη δισκογραφικών για να ακούσουν το παιδί αυτό που ήταν και ο γιος του Tim Buckley… Το highlight των εμφανίσεων του ήταν το Mojo Pin, ένα τραγούδι με ιδιότυπη δομή στο οποίο όλες οι επιρροές του είναι φανερές, ενώ η φωνή του δείχνει ένα μέρος της εύθραυστης εκφραστικότητας, αυτή που σε μαγεύει και σε αφήνει μετέωρο μη ξέροντας που θα πάει μετά…
Ο Jeff Buckley ήταν και πολύ ωραίος άντρας, που είχε μια σχετική αδυναμία σε μεγαλύτερες γυναίκες (όπως η Liz Fraser των Cocteau Twins). Ο συνδυασμός της εμφάνισης με τη φωνή, άφηνε κάποιον που δεν τον ήξερε, που δεν ήταν προετοιμασμένος για το τι θα επακολουθήσει, πραγματικά άναυδο (επίσης η δισκογραφική του δεν ήξερε πώς να τον προμοτάρει, αν και για το 2ο άλμπουμ ετοίμαζε μεγάλη καμπάνια).
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος κατά τη γνώμη μου, να έρθει κάποιος σε πρώτη επαφή με τον Jeff Buckley ή να καταλάβει αυτό που αναφέρω σχετικά με τη γοητεία του και την ικανότητά του να σε αφήνει άναυδο με την έκταση και το πάθος της φωνής του, από το αφιέρωμα (λινκ παρακάτω) του BBC4 στο οποίο περιγράφεται η πρώτη φορά που τραγούδησε στο GLR(ραδιόφωνο του BBC) ο Jeff Buckley (1994) .
Ακούστε το και δείτε πως η αρχικά σνομπ ραδιοφωνική παραγωγός (επειδή ο Jeff είχε αργήσει έχοντας κολλήσει στη κίνηση του Λονδίνου) τα χάνει τελείως όταν ακούει το Graceκαι μετά το Lover You Should ‘ve Come Over
Και φυσικά μετά, αλλάζει η ισορροπία, η παραγωγός είναι «στο πάτωμα» και ο Jeff απλά «παίζει» μαζί της…
Επίσης ακούστε πως ο Jeff Buckley θα γινόταν σταρ… Πως και γιατί ακόμα και σήμερα όσοι τον άκουσαν ή τον ακούσουν είναι τόσο φανατικοί φίλοι του… Και πως ένα ψηλόλιγνο καχεκτικό παιδί έγινε ο κορυφαίος τραγουδιστής των 90ς και ένας από τους καλλίτερους όλων των εποχών…
Με ένα EP και ένα άλμπουμ…
Μενέλαος Σκ.
