Όλες οι τελευταίες φορές που δεν ήταν ποτέ τελευταίες...

Όλες οι τελευταίες φορές που δεν ήταν ποτέ τελευταίες...

Αν με διαβάζετε, πέρα από το γεγονός πως έχετε γούστο, πάει να πει πως είναι και Πρωτοχρονιά.

Κι αφού μπήκαμε με το δεξί στο νέο έτος και γιόμισε ο τόπος ευχές και προσδοκίες, φάγαμε και ήπιαμε, θέλω να σας πω για όλη αυτή τη ψευδαίσθηση πως κάθε φορά που αλλάζει η χρονιά κάτι μαγικό θα συμβεί κι όλα θα γίνουν αλλιώς.

Μια μαγική αισιοδοξία έρχεται και μας ξεμυαλίζει. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος, δε λέω, να πιστέψει σε κάτι. Αυτό το κάτι που έρχεται και πρέπει να είναι καλύτερο απ’ το παρελθόν. Η ελπίδα άλλωστε μας κρατάει ζωντανούς.

Και ξημερώνει ο θεός την πρώτη μέρα του χρόνου κι εσύ έχεις την πεποίθηση πως ο αέρας που θα αναπνέεις θα είναι διαφορετικός. Μπα. Οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα θα έχει πάλι. Ίσως έχει κι από εκείνα τα άλλα που χτυπιέται ο κύριος που μοιάζει με τον Καρατζαφέρη πως μας ψεκάζουν αλλά δεν είναι της παρούσης.

Της παρούσης είναι όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που σε χαρακτηρίζουν και θες να τα πετάξεις από πάνω σου απλά επειδή μεγάλωσες ένα έτος. Ό,τι σε ενοχλεί ή το θεωρείς μειονέκτημα, πείθεσαι πως είναι η ώρα να το ξεφορτωθείς κι έτσι η πρωτοχρονιά γίνεται ο λόγος να αλλάξεις.

Σε πειράζουν τα ψωμάκια σου, η μπιροκοιλιά που έκανες και το τσιγάρο που έχει γίνει η προέκταση του χεριού σου. Δεν πειράζει! Το 2016 έχει τη λύση. Το νέο έτος υπόσχεται άμεση λύση και θεαματικά αποτελέσματα. Όλα θα γίνουν όπως τα θες και τα ονειρεύεσαι. Από το 2016 θα αδυνατίσεις, θα χωρίσεις, θα αλλάξεις δουλειά, θα κάνεις εκείνη τη νέα τεχνική στο μαλλί, θα λάμπουν τα δόντια σου σαν του Πετρίδη και θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη.

Διότι είναι γεγονός πως κάθε αρχή και δύσκολη αλλά κάθε αρχή σηματοδοτεί κι ένα τέλος. Τέλος σε ό,τι σε πληγώνει, σε στεναχωρεί, σε κρατάει πίσω και σου μαυρίζει τη ψυχή. Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, είναι πολλά και είναι εδώ για να τα πατήσεις κάτω, να περάσεις από πάνω τους και να ξεχάσεις πως υπήρξαν.

Μέσα σου ξέρεις. Όλοι ξέρουμε. Οι περισσότεροι απ’ τους στόχους που βάζουμε, δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Όχι γιατί εγώ είμαι μια γκαντέμω και μισή αλλά γιατί τα θες όλα στο πιάτο. Επιθυμείς να κάνει το σύμπαν τα δικά του κι ως δια μαγείας να λυθούν μόνα τους όλα σου τα θέματα. Κι εσύ μετά θα πας να ανάψεις μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι σου στη πλησιέστερη εκκλησία.

Αμ δε γίνονται έτσι τα θαύματα. Αυτά γινόντουσαν last year. This year άμα θες να προκόψεις και να δεις τη ζωή σου να αλλάζει, πρέπει να χτυπηθείς σαν χταπόδι. Να ιδρώσεις τη φανέλα αν θες να κατέβει η ζυγαριά, να ορθώσεις το ανάστημά σου αν θες να σε υπολογίζουν, να μη μένεις σε σχέσεις τελειωμένες από τη μίζερη ανασφάλειά σου.

Πρέπει να έχεις αντοχή κι επιμονή. Να μετρήσεις προτερήματα κι ελαττώματα. Να τα βάλεις στη ζυγαριά σου και να δεις με πόσα από αυτά μπορείς να συνεχίσεις, ποια θα αφήσεις στη διαδρομή γιατί σε κούρασαν και ποια θα μεταποιήσεις για να ταιριάζουν στον εαυτό σου σήμερα.

Να μάθεις να σε εκτιμάς, να σε ανέχεσαι και να σε αγαπάς.

Σηκώνω το ποτήρι μου κι εύχομαι ελευθερία από όλες εκείνες τις τελευταίες φορές που δεν ήταν ποτέ τελευταίες γιατί δεν είχαμε το κουράγιο να τις πούμε με το όνομά τους. Τελευταίες.

Της Κατερίνας Χήναρη
Πηγή: mindthetrap.gr