Από τον Θεόδωρο Φαχουρίδη
Πριν από λίγες ημέρες ήταν η επέτειος για τον πολύ πετυχημένο δίσκο του Billy Joel, Storm Front, και του σκαρφαλώματος του στο Νο 1 των άλμπουμ των ΗΠΑ. Ήταν Δεκέμβριος του 1989, όταν ο 11ος δίσκος του γινόταν ένας από τους 4 που θα το κατάφεραν. Μια εβδομάδα πριν έφτανε επίσης στην κορυφή του hot 100 του Billboard, το εκπληκτικό «We didn’t start the fire», μια αναδρομή του 40χρονου τότε τραγουδιστή, στην αμερικάνικη ιστορία από το ‘49 έως το ‘89. Μπορεί η μελωδία να μην είναι από τις καλύτερες στιγμές του καλλιτέχνη αλλά σε συνδυασμό με το συμπυκνωμένο μάθημα ιστορίας 118 γεγονότων, στους αν μη τι άλλο ευρηματικούς στίχους, το τραγούδι έγινε ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα του.
Η ιστορία του William Martin "Billy" Joel ξεκινάει τον Μάιο του 1949, στο Bronx της Νέας Υόρκης. Πριν κλίσει τα 20 του συμμετείχε στους The Echoes από το 1965 – 1967, ενώ για τον επόμενο ενάμιση χρόνο συμμετείχε στους The Hassles. Από αυτούς θα προκύψει το ντουέτο των Attila, που το 1970 κυκλοφορεί τον ένα και μοναδικό δίσκο του, μια ψυχεδελική ροκ προσπάθεια που ναυάγησε τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά και που έχει αποκηρυχτεί και από τον ίδιο τον δημιουργό. Ο Billy Joel, όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε ως καλλιτέχνη δισκογραφικά «γεννιέται» το 1971 με το ταλαιπωρημένο τεχνικά Cold Spring Harbor. Παρόλα τα προβλήματά του ήταν το προοίμιο μιας εκπληκτικά πετυχημένης καριέρας και επίσης περιέχει και μια χούφτα διαχρονικά κομμάτια, She’s got a way, Why Judy Why, Everybody loves you now και Nocturne, μεταξύ άλλων. Το άλμπουμ θα ευτυχήσει να κυκλοφορήσει σε μια περιποιημένη έκδοση μόλις το 1983.
Δύο χρόνια αργότερα και με την υποστήριξη μια μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας, και αφού μεσολάβησε και το πέρασμά του από lounge bars ξενοδοχείων του LA ως Bill Martin, κυκλοφορεί το Piano man που τελικά θα φτάσει τα 4 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Αμερική. Πλουσιότερες ενορχηστρώσεις, ο ήχος των σαλoύν να είναι πανταχού παρών, και το τραγούδι που έγινε κάτι σαν ταυτότητά του, το ομότιτλο του δίσκου. Η πρώτη του συνεργασία με την Columbia, είναι μια προσπάθεια προσαρμογής του παραδείγματος του Elton John στον δίσκο του 1970, Tumbleweed Connection στους ήχους της δύσης με αρκετά ευτυχής κατάληξη, και ο μύθος του άρχιζε να κτίζεται με σταθερά βήματα πλέον. Κυκλοφόρησαν 4 σινγκλς με το ομότιτλο να μπαίνει στα 30 πρώτα των ΗΠΑ. Το opening track του δίσκου, το Travellin Prayer, θα το διασκευάσει 26 χρόνια αργότερα η Dolly Parton, στον δίσκο The Grass is Blue που κέρδισε το βραβείο γκράμι καλύτερου bluegrass δίσκου στην απονομή του 2001.
Piano man (είναι ανάμεσα στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών σύμφωνα με το Rolling Stone). To 2016 θα είναι ένα από τα 25 τραγούδια που θα ενταχθούν στην βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ για την πολιτιστική του σημασία)
You’re my home (δώρο στη τότε γυναίκα του και μάνατζέρ του, για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, δεύτερη πλευρά στο piano man)
Captain Jack (η αφορμή που υπέγραψε στην Columbia)
1974 κυκλοφορεί τον δίσκο Streetlife Serenade, εν μέσω περιοδειών και πίεσης από τη δισκογραφική για το comeback. Το υλικό που είχε στην κατοχή του για να στηρίξει το κρίσιμο 3ο άλμπουμ ήταν κατά συνέπεια «λίγο» και αυτό ακούγεται. Η σχέση αγάπης μίσους με τους κριτικούς καλά κρατεί και ο καλλιτέχνης μετακομίζει απηυδισμένος από την Καλιφόρνια στην αγκαλιά της γενέτειράς του. Ψάχνοντας μια λέξη για να περιγράψω τον Joel για το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς του βρήκα το διεκπεραιωτής…
The Mexican Connection (ένα από τα δύο ορχηστρικά κομμάτια του άλμπουμ)
Los Angelenos (από τις λίγες ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου, γραμμένο για το LA που διέμενε τότε)
Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί το Turnstiles. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε δύο φορές, μια με τον παραγωγό των Chicago μεταξύ άλλων, James William Guercio, στο στούντιό του στο Κολοράντο, μαζί με μέλη της μπάντας του Elton John. Απογοητευμένος από το αποτέλεσμα θα χρησιμοποιήσει τους μουσικούς των ζωντανών εμφανίσεών του και θα αναλάβει ο ίδιος την παραγωγή του, ηχογραφώντας το ξανά εξ ολοκλήρου στην Νέα Υόρκη. Ο δίσκος καλύπτει ένα ευρύ μουσικό φάσμα, από το άκρως μελωδικό single James έως την επιθετικότητα του Angry Young Man, και από τις ρέγκε επιρροές του All I Wanna Do Is Dance έως τον Wall Of Sound ήχο του Say Goodbye to Hollywood, με την μαγεία να επιστρέφει στις συνθέσεις του. Αν και δε θα γίνει από τους πιο επιτυχημένους δίσκους του, φτάνοντας όπως και ο προκάτοχός του «μόνο» το 1 εκατομμύριο πωλήσεις στις ΗΠΑ, χτίζει τον μύθο του καλλιτέχνη και προετοιμάζει το δρόμο για την εκπληκτική συνέχεια. Κατά μία ίσως όχι τόσο περίεργη σύμπτωση η επάνοδός του στην αγαπημένη του πόλη θα γίνει η μούσα του για τρεις συνθέσεις, δύο από αυτές, τα New York State of Mind και Miami 2017 (Seen the Lights Go Out on Broadway), θα γίνουν 25 χρόνια μετά ο φόρος τιμής του για τα θύματα του ground zero.
Say Goodbye To Hollywood (ή αλλιώς πώς να κάνεις το δικό σου «Be My Baby»)
New York State οf Mind (ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ που γιορτάζουν την επιστροφή του στην πόλη του). Από τα αγαπημένα των φαν του που χωρίς να κυκλοφορήσει σε σινγκλ έχει γίνει ένα pop standard, ερμηνευμένο από πάρα πολλούς καλλιτέχνες όπως Barbara Streisand, Elton John, Shirley Bassey, Frank Sinatra Jr, Tony Bennett.
Το 1977 είναι η πιο σημαντική χρονιά στην καριέρα του καλλιτέχνη. Ο καρπός της πρώτης του συνεργασίας με τον παραγωγό Phil Ramone, θα είναι το The Stranger, το στολίδι της δισκογραφίας του. O ογκόλιθος Sir George Martin που ήταν η πρώτη επιλογή του, απορρίφτηκε επειδή δεν ήθελε να δουλέψει με την μπάντα του, στην συνταγή του Turnstiles, θα παραδεχτεί αργότερα το λάθος του στον καλλιτέχνη. Τα 42 λεπτά του ήταν αρκετά για να τον κάνουν σούπερ σταρ, να του δώσουν το πρώτο Top 10 δίσκο του, να βάλουν στο παλμαρέ του 10 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο από τις ΗΠΑ, τέσσερα πετυχημένα τραγούδια στα 20 πρώτα του Hot 100 και δύο βραβεία γκράμμι. Ως επιβεβαίωση του εγχειρήματος θα έρθει η πιο έγκυρη λίστα των σημαντικότερων ροκ δίσκων από το ‘55 και μετά, αυτή του περιοδικού Rolling Stone, να το τοποθετήσει μέσα στους 100 σπουδαιότερους.
Movin' Out (Anthony's Song)
Just the Way You Are (δύο από τα σημαντικότερα βραβεία γκράμι για δίσκος και τραγούδι της χρονιάς του 1978, γραμμένο για την γυναίκα του με αφορμή ένα όνειρο, στο κλασσικό σόλο του σαξόφωνου ο τζαζίστας Philip Woods, ο τίτλος επιρροή από Frankie Valli και τους the Four Seasons και το στοίχο στο κλείσιμο του Rag Doll, ενώ λίγο έλειψε να μείνει έξω από τον δίσκο… Μάλλον κάπως έτσι φτιάχνονται οι μύθοι στην μουσική…)
The Stranger
Only The Good Die Young
Ένα φθινόπωρο μετά ο Billy Joel κυκλοφορεί τον έκτο δίσκο του, εμπνευσμένο από την έδρα των εμφανίσεων των μεγαλύτερων τζαζ μουσικών για τρεις δεκαετίες ’30 – 50 στην Νέα Υόρκη ενώ ήταν και η περιοχή που ηχογραφήθηκε ο δίσκος και η έδρα της εταιρείας του, Columbia. Η συνεργασία του με τον Ramone συνεχίζεται περίπου το ίδιο πετυχημένα με 4 σινγλς και 7 εκατομμύρια πωλήσεις, προσθέτοντας άλλα δύο γκράμμι στο ενεργητικό του, αυτά του άλμπουμ της χρονιάς και της καλύτερης ποπ ερμηνείας από άνδρα. Ένας δίσκος που επίσης έχει ψηφιστεί στους 500 σημαντικότερους της ροκ μουσικής.
Honesty (ένα όμορφο κοντράστ υπέροχης μελωδίας με τους σκληρούς στίχους του, υποψήφιο για γκράμμι τραγουδιού της χρονιάς)
Stiletto
Until the night
Από τις πρώτες νότες που ξεστομίζει ο Billy Joel είναι εμφανής η επιρροή του You’ve lost that lovin’ feeling των Righteous Brothers, ίσως για αυτό και δύο χρόνια μετά θα το τιμήσει με διασκευή ένας άλλος Bill, ο Bill Medley στον δίσκο του Sweet Thunder.
Η νέα δεκαετία οδηγεί τον Joel στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό του τραγουδιστή μπαλάντας. Το Glass Houses της άνοιξης του 1980, από το εξώφυλλό του κιόλας δείχνει αυτή του την πρόθεση. Οι πρώτες ήχοι του δίσκο δεν είναι τίποτα άλλο από το σπάσιμο γυαλιών πριν ξεδιπλωθεί ένας πιο «ροκ» καλλιτέχνης. Αυτή τη φορά πολύ πιο πετυχημένα από τις προσπάθειες που έκανε στο ξεκίνημα της καριέρας του. Για τρίτη φορά η συνεργασία του με τον Phil Ramone αποδίδει τα μέγιστα. Για πρώτη φορά φτάνει στην κορυφή του γενικού καταλόγου επιτυχιών των ΗΠΑ, με το It's Still Rock and Roll to Me, ενώ στην κορυφή φτάνει και ο δίσκος του. Στην απονομή του 1981 θα πάρει ακόμη ένα βραβείο γκράμμι για την καλύτερη ροκ ερμηνεία της χρονιάς. Όσο για το ηχητικό αποτέλεσμα δε θα το έλεγα ροκ αλλά μια πιο δυναμική ποπ. Οι ευκολομνημόνευτες μελωδίες είναι και πάλι εδώ και τα εκατομμύρια πωλήσεων έρχονται ξανά για τρίτη συνεχόμενη φορά. Όσο για τους κριτικούς ιδιαίτερα της ροκ μουσικής, να σας παραπέμψω στο rolling stone της εποχής, στην δισκοκριτική του στο τεύχος 316 τον Μάιο του ’80, που πιθανολογώ ότι δεν θα του άρεσε καθόλου…
It’s still Rock and Roll to me
Sleeping with the Television On
Don’t Ask Me Why
Ο επόμενος στούντιο δίσκος του, The Nylon Curtain, έρχεται το 1982 μαζί με την ψηφιακή εποχή, το MTV και την ωριμότητα των συνθέσεων του καθώς τραγουδάει για το αμερικάνικο όνειρο στην Ρήγκαν εποχή. Δύο εκατομμύρια πωλήσεις προστίθενται, ο δίσκος έβγαλε τρία σινγκλς με μέτρια επιτυχία, ενώ έρχεται και η πολυπόθητη αναγνώριση από τους κριτικούς. Αυτό που μένει αξιομνημόνευτο είναι η αίσθηση ενός concept δίσκου με απανταχού παρόντες τους Beatles περισσότερο από κάθε άλλη φορά, από τη χρήση εγχόρδων μέχρι και τον τρόπο ερμηνείας του.
Goodnight Saigon
Scandinavian Skies
Μετά από την εξαντλητική αλλά επιτυχημένη καλλιτεχνικά προσπάθεια του προηγούμενου δίσκου του, ο Billy Joel κυκλοφορεί έναν φόρο τιμής στους ήχους της νιότης του, των δεκαετιών 50 και 60. Το Innocent man, θα κινηθεί στη λεπτή γραμμή της αποδοχής από τους κριτικούς και της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας. Έβγαλε τα περισσότερα σινγκλς από οποιοδήποτε άλλο δίσκο του ξεκινώντας το καλοκαίρι του 83, με το δεύτερο Νο 1 του, Tell Her About It, ενώ ακολούθησαν άλλα έξι τραγούδια. Ο φόρος τιμής στις βάσεις της σύγχρονης αμερικάνικης μουσικής κουλτούρας, των ήχων του rock and roll και της soul της Motown και του Doo-Wop, κέρδισε τους ακροατές όχι μόνο της Αμερική όσο και του υπόλοιπου τότε δυτικού κόσμου. Θα χάσει το βραβείο γκράμμι καλύτερου δίσκου της χρονιάς και καλύτερης αντρικής ποπ ερμηνείας, από έναν μαύρο ντυμένο στα λευκά…
An Innocent Man (το φάντασμα του stand by me και του under the boardwalk πλανιέται πάνω από αυτό το χρυσό σινγκλ στις ΗΠΑ)
Tell Her About It (ή αλλιώς ζήτω ο ήχος της Motown)
Uptown Girl (με ένα από τα πιο αγαπημένα βίντεο κλιπ της δεκαετίας με συμπρωταγωνίστρια το top model και μετέπειτα δεύτερη σύζυγο του Christie Brinkley. Επίσης ένα από τα πιο πετυχημένα τραγούδια της δεκαετίας όχι στην γενέτειρα του αλλά στην Αγγλία)
Have a Tender Moment Alone (aka I love you Smokie Robinson…)
Το 1985 συμμετείχε στο «συγκρότημα» USA FOR AFRICA και στην ιστορική ηχογράφηση του We are the World. Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει έναν από τους εμπορικότερους δίσκους όλων των εποχών στις ΗΠΑ, τη συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια, το διπλό και διπλά διαμαντένιο Greatest Hits Volume I & Volume II.
Ιούλιος του 1986, βγαίνει ο 10ος στούντιο δίσκος του Joel, η τελευταία συνεργασία του με τον Phil Ramone και η τελευταία φορά που η αρχική του εταιρεία, family productions, θα αναγράφεται σε δίσκο του, ενώ τα 13 τελευταία χρόνια ηχογραφούσε με την Columbia… Παρότι την μικρότερη επιτυχία που γνώρισε κρύβει πολλά μουσικά μαργαριτάρια και αν και δεν είναι το highlight της καριέρας του, η δημιουργία του σχεδόν 40χρονου τότε Joel, από τις ροκ και ποπ στιγμές του έως τις τζαζ συνθέσεις του. ακούγεται ακόμη ευχάριστα, 30 χρόνια μετά.
Code of Silence (με Cyndi Lauper)
Big Man On Mulberry Street (ακόμη θυμάμαι το επεισόδιο της τρίτης σεζόν του Moonlighting με τίτλο αυτό του τραγουδιού και την καταπληκτική στιγμή του ονείρου της Cybill Shepherd - Maddie Hayes)
Baby Grand ft. Ray Charles (ένα τραγούδι για το πιάνο…μια απολαυστική συνεργασία με μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του, έχει δώσει άλλωστε το όνομα Ray στην κόρη του το οποίο ήταν και η αφορμή για τη συνεργασία τους. Το ότι ο Joel σε ένδειξη αναγνώρισης ηχογράφησε το μέρος του μιμούμενος το στυλ του Ray Charles, κάνει το τραγούδι απλά ομορφότερο)
Αφού ο Joel επιστρέφει από την τότε Σοβιετική Ένωση, εν μέσω δικαστικών μαχών με τον πρώην μάνατζέρ του και αλλαγή παραγωγού κυκλοφορεί, μεσήλικας πλέον, το Storm Front. Για το καταπληκτικό και τριπλά προτεινόμενο για γκράμμι We didn’t Start The Fire, που έπαιξε το ρόλο του για τα 4 εκατομμύρια αντίτυπα του δίσκου μόνο στις ΗΠΑ, τα είπαμε στην αρχή του άρθρου. Αν και ο ποπ ροκ επικός ήχος του άλμπουμ δεν μπορώ να πω ότι συνεπαίρνει, έδωσε μια μπαλάντα με μια υπέροχη ιστορία ενώ ο ψυχρός πόλεμος τελείωνε, το Leningrad, εμπνευσμένη από την περιοδεία του στην Ρωσία δύο χρόνια πριν. Ο στίχος που κλίνει το τραγούδι «We never knew what friends we had, until we came to Leningrad» παραμένει αφοπλιστικός.
Το 1993 κυκλοφορεί το κύκνειο άσμα του ως ποπ ροκ καλλιτέχνης. Η τελευταία έως τώρα δουλειά του ακούει στον τίτλο River of Dreams που έγινε εξίσου επιτυχημένο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική φτάνοντας συνολικά τα 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Ένα αδύναμο αντίο, σε μια απίστευτα επιτυχημένη καριέρα. Ο τελευταίος ποπ δίσκος που θα κάνει όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, αποπνέει την ωριμότητα του, με καλύτερη στιγμή το ομότιτλο, top 10 επιτυχία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, όπου η ποπ και η γκόσπελ δένουν αρμονικά, χαρίζοντάς του άλλες 4 υποψηφιότητες γκράμμι.
Στην δεκαετία του ’90 θα ενταχθεί στο Songwriters Hall of Fame (1992), και στο the Rock and Roll Hall of Fame (1999). Παράλληλα θα περάσει τα τελευταία 23 χρόνια κάνοντας παγκόσμιες περιοδείες που συνεχίζονται ακόμα, με αποκορύφωμα τις υπερπετυχημένες τουρνέ με τον Elton John, με τίτλο face to face επί δεκαέξι χρόνια!. Θα συνθέσει έναν δίσκο κλασσικής μουσικής, θα κυκλοφορήσει σποραδικά νέα τραγούδια και θα παντρευτεί άλλες δύο φορές. Εν τω μεταξύ οι οπαδοί του σε όλο τον κόσμο περιμένουμε να αθετήσει την υπόσχεσή του και να ακούσουμε μια ολοκληρωμένη καινούργια δουλειά, πριν να είναι πολύ αργά…
