Του Artrockheaven

Έπρεπε να φτάσουμε στην τελευταία εβδομάδα του χρόνου(2016), για να ακούσω την ποιο βαριά κουβέντα από μουσικόφιλο. Οι Wishbone Ash μου είπε, δεν έχουν γράψει τραγούδι σαν το Frankestein του- Edgar Winter. Μάλιστα….. Στα δικά μου αυτιά η φράση του φίλου μου ήχησε σαν ανέκδοτο. Οπότε ξαναπιάνουμε πάλι την άσκοπη κουβέντα, περί ποιοτικής μουσικής και τι είναι καλό , τι κακό και τι αδιάφορο στην μουσική. Έχω διατυπώσει στο πρόσφατο παρελθόν την άποψη –υπό μορφή σχολίου σε κάποια ανάρτηση του apotis4stis5-ότι τα πάντα στην μουσική αλλά και στην τέχνη γενικότερα είναι υποκειμενικά. Κάποιοι μάλιστα αντέδρασαν εκφράζοντας την διαφωνία τους. Δεκτό. Αλλά θέλω να τελειώσω με αυτή την διένεξη, η οποία δεν καταλήγει πουθενά. Και σ αυτό θα με βοηθήσει ο Ντοστογιέφσκι. Γράφει λοιπόν ο μεγάλος άνθρωπος των γραμμάτων:

<<Πιστεύω ότι ουδέν χαριέστερο, βαθύτερο, συμπαθέστερο και τελειότερο υπάρχει από τον Χριστό. Με ζηλότυπη αγάπη λέγω στον εαυτό μου: όμοιος με Αυτόν δεν υπάρχει, αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει. Πολύ περισσότερο δηλώνω το εξείς: Εάν μπορούσε κάποιος να μου αποδείξει ότι ο Χριστός βρίσκεται έξω από την αλήθεια…, εγώ θα προτιμούσα να μείνω με τον Χριστό και όχι με την αλήθεια.>> Στην μουσική λοιπόν ο δικός μου Χριστός είναι η art rock αυτή που αργότερα καθιερώθηκε σαν progressive rock. Μ αυτό το σκεπτικό τον ρόλο του Χριστού στην μουσική τον παίζει πάντα κάποιος. Ανάλογα με τα γούστα του καθενός λοιπόν, ο Winter, o Prince, o G. Michael , η Sia , οι Floyd, η Madonna, και ένας σωρός άλλοι καλλιτέχνες είναι στα μάτια του μουσικόφιλου <<θεοί>> την ώρα που για άλλους φίλους της μουσικής δεν είναι απολύτως τίποτα.

Αυτό που αξίζει τελικά, είναι η αγάπη προς την μουσική και την τέχνη γενικότερα. Διότι όπως είπε και ο Ν. Εγγονόπουλος << Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη>>.

Γίνετε μέλος στην ομάδα μας