Σπάνια συνέντευξη της Λευκής συμφωνίας από τον Μάνο Μπούρα στο Ποπ & Ροκ

Σπάνια συνέντευξη της Λευκής συμφωνίας από τον Μάνο Μπούρα στο Ποπ & Ροκ

 

 

Τη Λευκή Συμφωνία τη γνώρισα όπως είναι φυσικό μέσα από τις συναυλίες που έδινε κατά κόρον στα μέσα της δεκαετίας του `80. Δεν ήμουν φίλος με κανένα από τα μέλη του γκρουπ, παρόλα αυτά θεωρούσα τους μουσικούς οικεία μου πρόσωπα, ίσως γιατί η μουσική τους είχε το χάρισμα να αγγίζει αυτούς που είχαν τη διάθεση αλλά και την ανάγκη να εμβαθύνουν σ' αυτή.

 

Και τα τραγούδια της Λευκής Συμφωνίας είχαν όλη την ουσία που χρειάζεται για να λάβει χώρα αυτή η διαδικασία. Ευαίσθητα, λυρικά και κυρίως σκοτεινά αλλά και στο βάθος τους αισιόδοξα, είχαν όλα τα προσόντα να γίνουν το εφηβικό μου soundtrack, εξ ου και έγιναν. 'Ήταν δε και η αφορμή για μια περαιτέρω επαφή μετά μουσικά γεγονότα στον Ελλαδικό χώρο, ειδάλλως το μυαλό μου Θα είχε μεταναστεύσει για πάντα στις χώρες του εξωτερικού που μονοπωλούν το μουσικό ενδιαφέρον (βλέπε Αγγλία, Αμερική και Αυστραλία, τα γνωστά δηλαδή) .

 

Το ντεμπούτο album της Λευκής Συμφωνίας ήταν το μυστηριώδες τιτλοφορημένο "Μυστικοί Κήποι" και αν και πολλοί παρομοίαζαν τότε τη μουσική του με αυτή των Cure και των Joy Division, σήμερα Θα λέγαμε ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η μουσική του έχει ακόμη και σήμερα κάτι το ελαφρώς ανεξιχνίαστο και αυτό ίσως να έχει κάνει με την πολύ καλή για τα τότε ήτα οποιοδήποτε δεδομένα, δουλειά στην κιθάρα ή με τους αινιγματικούς στίχους. 0 δίσκος αυτός πάντως έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε, πράγμα που δε μπορούμε να πούμε και για το επόμενο album του συγκροτήματος, την "Ηχώ Του Πόθου". Τους λόγους θα τους κατονομάσει το ίδιο το συγκρότημα στη συνέντευξη που ακολουθεί και οι λόγοι αυτοί είναι οι ίδιοι φαντάζομαι μ' αυτούς που καταπίνουν ορισμένες άλλες φορές, κάποια αγαπημένα ονόματα.

 

Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια χώρα όπου ο rock μουσικός είναι ίσως το πιο δύσκολο και συνάμα το πιο ασύμφορο επάγγελμα. Πού είχαν εξαφανιστεί λοιπόν οι τέσσερις μουσικοί που απαρτίζουν τη Λευκή Συμφωνία; Πάει πάρα πολύς καιρός από τότε που η τετραμελής μπάντα από το Χαΐδάρι δεν έχει κυκλοφορήσει κάτι ή πολύ περισσότερο δεν έχει εμφανιστεί μπροστά στο κοινό που τους ανέδειξε και τους ακολούθησε σε υπόγειες εμφανίσεις. Για πολλούς ίσως να ήταν μια τελειωμένη υπόθεση, για άλλους μια φευγάτη αναλαμπή στο σχεδόν πάντα συννεφιασμένο ελληνικό rock ουρανό. Όμως μια περίεργη ιστορία κρύβεται πίσω από αυτήν την απουσία.

 

Τα δύο βασικά και μοναδικά πια αυθεντικά μέλη του γκρουπ, οι Θοδωρής Δημητρίου (τραγούδι, στίχοι) και Διογένης Χ Στεφανίδης (μπάσο, σύνθεση) ανέλαβαν να μας φωτίσουν τις σκοτεινές πτυχές ενός ξεχασμένου σχεδόν συγκροτήματος:

 

"Φτιαχτήκαμε το 1984, στη σύνθεση υπήρχαν ακόμη ο Τάκης Μπαρμπαγάλας στην κιθάρα και ο Σπύρος Χαρίσης στα drums. Το πρώτο album βγήκε τον Απρίλιο του `86, πούλησε γύρω στις 7.000 αντίτυπα και μ' αυτό γίναμε αρκετά γνωστοί. Παίξαμε live σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και επαρχία, επίσης τον Οκτώβρη του '87 παίξαμε στην Ισπανία, στη Βαρκελώνη. Τον Αύγουστο του '88 βγήκε το δεύτερο album, η "Ηχώ Του Πόθου", παίξαμε κι άλλες συναυλίες και το 1989 κάναμε ένα vίdeo clip για το MTV και τους δώσαμε και μια συνέντευξη. Η "Ηχώ Του Πόθου" δεν πήγε τόσο καλά επειδή άλλαξαν στη δισκογραφική εταιρία τα άτομα μετά οποία συνεργαζόμασταν αρχικά και δεν ήξεραν τι να κάνουν με το δίσκο μας. Μετά απ αυτό αποφασίσαμε να φύγουμε στο εξωτερικό, το Νοέμβριο του 1990 πήγαμε λοιπόν στο Βερολίνο. Στείλαμε κασέτες στα clubs και γρήγορα αρχίσαμε να παίζουμε live σε διάφορα μαγαζιά. Μετά από έξι μήνες ο Τάκης έφυγε από το γκρουπ, πάνω που αρχίζαμε να ανεβαίνουμε και να παίζουμε σε μεγαλύτερα clubs. Καινούριο κιθαρίστα βρήκαμε τον Απρίλιο του 1992, τον George Berger και παίξαμε μ'αυτόν γύρω στα πέντε κονσέρτα. Τον Ιούνιο μπήκαμε στο στούντιο και ηχογράφησα με την καινούρια μας δουλειά, και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Σύντομα ενδιαφέρθηκε η Warner Musίc Γερμανίας αλλά δεν μπορέσαμε να εμφανιστούμε έγκαιρα ώστε να μας δουν ζωντανά. Τελικά ο δίσκος Θα βγει από την ελληνική Warner επειδή βρήκαμε άτομα μετά οποία μπορούμε να συνεργαστούμε και τους αρέσει η δουλειά μας αλλά και για να υπάρχει μια επαφή με την Γερμανική Warner."

 

Αν κάποιος σας ρωτήσει γιατί όχι σε ανεξάρτητη; Και εκεί είναι συζητήσιμα τα άτομα.

 

"Πάντα ήμασταν σε επαφή και με ανεξάρτητες εταιρίες, μια απ' αυτές ενδιαφέρθηκε για το δίσκο αλλά όχι αυτή τη στιγμή και εμείς Θέλαμε να το βγάλουμε γρήγορα."

 

Τι καινούρια στοιχεία πιστεύετε ότι έχει αυτός ο δίσκος;

 

"Ο δίσκος αυτός έχει μια χρονική απόσταση από τον προηγούμενο γύρω στα τέσσερα χρόνια, και στο διάστημα αυτό έχουν γίνει και αλλαγές στη σύνθεση του γκρουπ αλλά και έχουν αλλάξει τα άτομα που γράφουν τα τραγούδια. Επίσης έχουμε επηρεαστεί από τα ακούσματα όλων αυτών των χρόνων και ενώ στο δεύτερο LP Θέλαμε να κάνουμε μια πιο σκληρή στροφή αλλά δεν μας βοήθησε η παραγωγή, σ' αυτό Θέλαμε να έχουμε έναν πιο σφικτό ήχο.' Έτσι κι αλλιώς, η μουσική της κάθε εποχής μας επηρεάζει, μας δίνει ερεθίσματα."

 

Σας αρέσει λοιπόν ο σκληρός ήχος που κυριαρχεί σήμερα;

 

"Εμένα πάντα μου άρεσε το hard rock και από το πρώτο album κιόλας έχουμε ήχους από funk μουσική και συγκροτήματα όπως οι Medίum Medium. Αρχικά στο συγκρότημα ο καθένας συνεισέφερε τις ιδέες του που μπορεί να προέρχονται από το nevv να που μας άρεσε και μας αρέσει ακόμη, το gothic και το dark rock ή ακόμη το surf και το πιο straίght rock. Στο νέο album, τα τραγούδια είναι γραμμένα από το Διογένη και έτσι έχουν ένα διαφορετικό στυλ από παλιότερα που τα έγραφε βασικά ο Τάκης. Επίσης ο καινούριος κιθαρίστας γράφει δικά του κομμάτια τα οποία ίσως να μπουν στο επόμενό μας album. Αξίζει να πούμε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποια αξιόλογα συγκροτήματα τη στιγμή που αρχίζουν να γίνονται γνωστά και αρχίζουν να επηρεάζουν αυτά που θα παίξουν αύριο οι άλλοι. Αυτή τη φορά εμείς βρεθήκαμε εκεί που συμβαίνει, σε μια από τις μεγάλες μουσικές πρωτεύουσες του κόσμου και αυτό μας επηρέασε. Να σκεφτείς ότι το Σεπτέμβρη του '91 παίξαμε σε κάποιο club μια εβδομάδα μετά την εμφάνιση εκεί των Nirvana , δύο μήνες πριν γίνουν πασίγνωστοι. Τους είδαμε και ήταν ένα νορμάλ συγκρότημα, τίποτε παραπάνω."

 

Τι ενέπνευσε τους στίχους αυτού του δίσκου;

 

"βασικά οι εμπειρίες μας από τη ζωή στο εξωτερικό και ο ελληνικός στίχος από την ανάγκη να δημιουργήσουμε κάτι άλλο με ελληνικό στίχο γιατί το κοινό αυτή τη στιγμή διψάει για κάτι τέτοιο. Πιστεύουμε ότι η ελληνική γλώσσα έχει μια μουσικότητα που ταιριάζει στο rock και αυτό το διαπιστώσαμε όταν παίξαμε κάποια παλιά κομμάτια μας στη Γερμανία και ο κόσμος τα δέχτηκε πολύ καλά. Το γεγονός επίσης ότι παίζουμε τα κομμάτια μας και με ελληνικό και με αγγλικό στίχο νομίζουμε ότι σπάει κάποια ταμπού σχετικά με το σε τι γλώσσα θα πρέπει να τραγουδάει ένα ελληνικό συγκρότημα. Το όλο Θέμα είναι το πώς δένει η μουσική με το στίχο και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση."

 

Στη συνέχεια ο Θοδωρής και ο Διογένης παραθέτουν κάποια στοιχεία σχετικά με την ηχογράφηση του δίσκου:

 

'Το album ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο και στην παραγωγή μας βοήθησε πάρα πολύ ο Nardy S.Ρ. , ο οποίος στην Αμερική και δούλεψε για ένα χρόνο στο Record plant της Νέας Υόρκης, σίγουρα έμαθε πολλά πράγματα εκεί και γύρισε στο Βερολίνο όπου έφτιαξε το δικό του στούντιο, είναι δε ο ίδιος μουσικός κιθαρίστας και τραγουδιστής. Πιστεύω ότι η παραγωγή αυτή δεν θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα, σε οποιοδήποτε στούντιο και με οποιονδήποτε ηχολήπτη, γιατί καταλάβαμε ότι δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το στούντιο, εξάλλου ήταν ένα νορμάλ 24κάναλο στούντιο, απλά το άτομο αυτό είχε πολλά ακούσματα από rock και ήξερε πως να βγάλει τον ήχο που ακούει. Στην Ελλάδα προσπαθούμε να πιάσουμε τα standards, έξω υπάρχουν τα standards και προσπαθούν να βγάλουν τον ήχο του γκρουπ, είναι τρομερή η διαφορά. Δεν καταπιάνεσαι με τα πώς πρέπει να ακούγεται η μπότα ή το μπάσο αλλά προσπαθείς να κάνεις κάτι άλλο, κάτι παραπάνω. Θα προσέξουμε πάρα πολύ που Θα ηχογραφηθεί ο επόμενος δίσκος, το σίγουρο πάντως είναι ότι δε Θα ηχογραφηθεί στην Ελλάδα, εκτός και αν έρθει κάποιος καλός ηχολήπτης, γιατί τα μηχανήματα στην Ελλάδα υπάρχουν. Ακόμη είμαστε δέκα χρόνια συγκρότημα και κάπου πρέπει να δικαιολογούμε αυτή μας την πείρα."

 

Θα μπορούσατε δηλαδή να κάνετε την παραγωγή του επόμενου σας δίσκου μόνοι σας;

 

"Πιστεύουμε πως ναι, εξάλλου ο δίσκος είναι σαν συμπαραγωγή. O Hardy μας βοήθησε σαν να ήταν το πέμπτο μέλος, δέχτηκε να δουλέψει μαζί μας επειδή είχε ακούσει από πριν τη μπάντα και του άρεσε πολύ. Και δε θα έμπαινε στον κόπο αν δεν πίστευε ότι έχει και αυτός κάτι να προσφέρει στην όλη ηχογράφηση."

 

Ti Θα κάνει η Λευκή Συμφωνία στη συνέχεια;

 

"Προφανώς Θα δώσουμε κάποιες συναυλίες και έχουμε μια πρόταση για μια τουρνέ στη Γερμανία μαζί με άλλα συγκροτήματα · όπως οι Suίcίdal Tendencιes, οι Ισπανοί Heroes De Silencίos και άλλα πολλά Γερμανικά κυρίως γκρουπ. Θα συμμετάσχουμε στις 30 από τις 120 συναυλίες και πιστεύουμε ότι θα είναι μια καλή εμπειρία, που Θα διαρκέσει τρεις μήνες."

 

Σας ελκύει ο rock τρόπος ζωής, η ζωή στο δρόμο κτλ;

 

"Δεν τον έχουμε ζήσει και δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Πιστεύω ότι θα είναι κουραστικό αλλά Θα είναι ωραίο, πάντα ότι κάνουμε με τα γκρουπ βγαίνει καλύτερα όταν είμαστε σφιγμένοι, στριμωγμένοι, όταν είμαστε σε ένταση. 'Έτσι έγινε και μετά album, όλα τα κομμάτια μέσα σε ενάμιση μήνα ήταν έτοιμα. Υπήρχε μια συσσωρευμένη ενέργεια από το γεγονός ότι τέσσερα σχεδόν χρόνια δεν είχαμε δει καινούρια μας δουλειά σε βινύλιο, δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας και βγήκε ότι βγήκε."

 

Για πόσο καιρό θα θέλατε να υπάρχει το συγκρότημα, Θα μπορούσατε να το κάνετε για δέκα ας πούμε ακόμη χρόνια;

 

"Θα Θέλαμε πολύ να το κάνουμε, αλλά εξαρτάται από τις συνθήκες. Είναι ανάγκη για εμάς να κάνουμε μουσική, εξάλλου το ότι συνεχίσαμε να υπάρχουμε σαν γκρουπ σε μια άγνωστη χώρα και με αντίξοες συνθήκες, δείχνει ότι πιστέψαμε στο ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε καλή μουσική. Το album αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς και έχει από μόνο του έναν λόγο ύπαρξης από τη στιγμή που το γκρουπ υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς ο κόσμος να το ξέρει."

 

Στη συνέχεια η κουβέντα μας μετατοπίζεται στη σκηνή του Βερολίνου, στο πως το Βερολίνο έχει γύρω στα 1500 standard συγκροτήματα (που εμφανίζονται δηλαδή τακτικά και έχουν συχνά κυκλοφορίες) συν το ότι εμφανίζονται εκεί συχνά πυκνά μπάντες από την Ολλανδία, την Ιταλία, τη Γαλλία επειδή οι χώρες αυτές είναι δίπλα και είναι εύκολη η μεταβίβασή τους, οι εμφανίσεις δε των συγκροτημάτων κανονίζονται τρεις μήνες πριν.

 

"Το συναίσθημα ότι μπήκαμε σε μια χώρα δύσκολη, σε μια πόλη δύσκολη, με φοβερό ανταγωνισμό από πολλά συγκροτήματα από πολλές πόλεις, από τη μια λειτούργησε πολύ θετικά μέσα μας, αφού δεν αισθανθήκαμε ποτέ αποκομμένοι από αυτά που συνέβαιναν. Μάλιστα δεν επαναπαύομαστε, Θα προσπαθήσουμε να μπούμε και πάλι σε πιο δύσκολα κανάλια."

 

Αν ο δίσκος αποτύγχανε, θα διαλύατε τη μπάντα;

 

"Θα σπαστούμε πολύ γιατί πιστεύουμε ότι είναι πολύ καλός και Θα αρέσει πολύ. Από την πλευρά μας τα έχουμε δώσει όλα, από μουσικές γνώσεις μέχρι συναίσθημα."

 

Υπάρχει περιθώριο το επόμενο LP να είναι καλύτερο;

 

"Υπάρχει περιθώριο γιατί το συναίσθημα ότι έχεις κάνει ένα καλό για τον εαυτό σου, σου δίνει τη δύναμη να κάνεις κάτι καλύτερο. Πιστεύουμε ότι έχουμε ανέβει σα μπάντα, και αν ο κόσμος το εκτιμά, τότε έχεις ευθύνες απέναντί του και προσέχεις πολύ το τι θα κάνεις στο επόμενο album."

 

Πιστεύεις ότι το LP είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο στις διαθέσεις του;

 

"Είναι πιο αισιόδοξο από τα προηγούμενα, αλλά προσωπικά το θεωρώ βλακεία να βγεις και να πεις ότι όλα είναι όμορφα, παιδιά διασκεδάστε κτλ. Πάντα υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του γκρουπ, στην πορεία όμως έχουμε συμπτύξει τα νοήματα που θέλουμε να δώσουμε και υπάρχουν σε συνδυασμό το καλό και το κακό. O καθένας βλέπει τους στίχους από τη δική του σκοπιά και δίνει ερμηνείες που εμείς ούτε καν είχαμε φανταστεί. Είναι καθαρά ένας δίσκος επικοινωνίας και κοινότητας που ξυπνάει μια δύναμη σε όσους είναι down. Να πούμε ακόμη ότι έχουμε κάνει ένα vιdeo clip για το "Θα Είμαι Εκεί" που έχει σκηνοθετήσει ο Νίκος Νικολαΐδης. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που δέχτηκε να το κάνει, αρχικά δεν ήθελε και τελικά, αφού άκουσε το κομμάτι, άρχισε αμέσως να κάνει τον προϋπολογισμό. Το vίdeo clip έγινε μέσα σε τρεις μέρες και πάλι μέσα σε ένα κλίμα έντασης. Τελικά βγήκε ένα clip κάπως κινηματογραφικό, με πολύ καλή φωτογραφία από τον Ντίνο Κατσουρίδη.'Έχει ένα μπλε χρώμα, φωτισμούς που γεμίζουν την εικόνα με σκιές αλλά γενικά είναι πολύ απλό, ούτε γρήγορα πλάνα ούτε story, σαν να κινηματογράφησε ένα live. Θέλαμε να προβληθεί το τραγούδι, όχι οι φάτσες μας, γι' αυτό φαίνεται καθαρά το τι παίζουμε."

 

Τι μπορεί να πει κανείς μετά από όλα αυτά (ήτοι πώς μπορεί να κλείσει αυτό το κείμενο);

 

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκεφτούμε κατά πόσο είναι νεκρό το rock στην Ελλάδα, αν τα ελληνικά συγκροτήματα είναι τελικά άξια της τύχης τους ή όχι και ούτω καθεξής. Η να κάνουμε κάτι πιο απλό, να ακούσουμε μια από τις καλύτερες στιγμές του εγχώριου rock, το νέο LΡ μετά από καιρό της Λευκής Συμφωνίας για το οποίο Θα διαβάσετε πολλά προσεχώς και Θα ακούσετε πολύ περισσότερο.