|
Ο τρόπος δημοσίευσης του «πόθεν έσχες»
Του Θοδωρη Γεωργακοπουλου
Το 2011 για πρώτη φορά η Βουλή των Ελλήνων δημοσίευσε τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» των Ελλήνων βουλευτών στο Ιντερνετ. Ηταν μια σωστή ιδέα, ένα βήμα προς τη διαφάνεια. Είναι σημαντικό να ξέρουν οι πολίτες την περιουσιακή κατάσταση των εκπροσώπων τους, μέτρο κυρίως αποτρεπτικό για βουλευτές που μπορεί να θελήσουν –λέμε τώρα, υποθετικό σενάριο– να εκμεταλλευτούν τη θέση τους για να πλουτίσουν.
Ωστόσο, υπήρξε ένα σοβαρό πρόβλημα: Η δημοσίευση έγινε με τρόπο που ήταν ιδιόμορφος, ασυνήθιστος και εξαιρετικά ύποπτος. Η αρμόδια επιτροπή ελέγχου της Βουλής επέλεξε να δημοσιεύσει τις δηλώσεις στο site της Βουλής με τρόπο που να κάνει την αντιγραφή, την αποθήκευση, την επεξεργασία ή την ανάλυση των στοιχείων όσο πιο δύσκολη γίνεται για τους πολίτες. Τα στοιχεία αναρτήθηκαν με τη μορφή αρχείων flash που δεν μπορούσε κανείς να «κατεβάσει», ενώ το κείμενο των δηλώσεων δεν ήταν επιλέξιμο ή αναγνώσιμο από τις μηχανές αναζήτησης. Ηταν σαν κάποιος να είχε επενδύσει χρόνο και κόπο για να βρει τον πιο δύσκολο τρόπο για να εμφανίσει αυτά τα στοιχεία στο κοινό.
Και πράγματι, αυτή ήταν η αλήθεια. Το παραδέχτηκαν ανοιχτά. Η δημοσίευση συνοδεύτηκε και από κάποιους «όρους χρήσης» που είχαν εγκριθεί από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και θα μπορούσαν να συνοψιστούν με ακρίβεια στις εξής φράσεις: «Δημοσιεύουμε αυτά τα στοιχεία με το ζόρι, θα προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα τα μελετήσει κανείς, δεν ξέρουμε τι είναι το Ιντερνετ».
Το κείμενο ομολογεί ότι η δημοσίευση των στοιχείων θα γίνει «με μορφότυπο τέτοιο που καθιστά δυσχερή την εξαγωγή πληροφοριών» λόγω «της φύσης του Διαδικτύου». Ετσι ακριβώς το λέει. Επειδή η φύση του Διαδικτύου επιτρέπει την «εξαγωγή πληροφοριών», αυτοί θα προσπαθήσουν να την εμποδίσουν. Σκοπός της δημοσίευσης ήταν η «αποφυγή αυτοματοποιημένης επεξεργασίας, τόσο από μηχανές αναζήτησης όσο και από τρίτους». Το έγραφαν με αυτά τα λόγια. Στο ίδιο το κείμενο απαγορεύεται η αναδημοσίευση των στοιχείων, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπεται η αναδημοσίευση από τα ΜΜΕ «υπό την προϋπόθεση ότι δημοσιεύεται ολόκληρο το κείμενό τους και δεν είναι επιτρεπτή η επιλεκτική δημοσιοποίηση ονομαστικών στοιχείων».
Ολα αυτά, βεβαίως, έρχονται σε αντίθεση με το κοινοτικό δίκαιο, που απαιτεί τα δημόσια έγγραφα να είναι επαναχρησιμοποιήσιμα από οποιονδήποτε χωρίς περιορισμούς. Η δε τελευταία οδηγία καταστρατηγείται μοιραία και αναπόφευκτα από όλα τα ΜΜΕ κάθε χρόνο, καθώς αναδημοσιεύονται μεμονωμένα τα πιο πικάντικα στοιχεία των δηλώσεων. Αλλά αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο. Η επιτροπή της Βουλής, με τη σύμφωνη γνώμη της Αρχής, έβαλε χρονικό περιορισμό στη δημοσίευση των στοιχείων. Οι δηλώσεις των βουλευτών εξαφανίστηκαν από το site της Βουλής μόλις ένα μήνα μετά την εμφάνισή τους. Οποιος πρόλαβε, είδε.
Και ούτε αυτό ήταν το χειρότερο. Μετά το φιάσκο του 2011, επιτροπή της Βουλής, το 2012, κατόρθωσε έναν άθλο που πίστευα αδύνατο: Να κάνει τη δημοσίευση των στοιχείων ακόμα πιο άχρηστη.
Πέρυσι οι πολίτες μπόρεσαν να μπουν στο site της Βουλής και για ένα μήνα να δουν τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» των βουλευτών τους σε τυφλά, μη επεξεργάσιμα ή αντιγράψιμα αρχεία flash, αλλά αυτή τη φορά δεν έβλεπαν τις μηχανογραφημένες καταστάσεις που κάποιος δαιμόνιος χάκερ θα μπορούσε να κατεβάσει και να μετατρέψει σε επεξεργάσιμη μορφή, όχι. Πλέον βλέπαμε «ψηφιακές φωτοτυπίες» των ίδιων των χειρόγραφων δηλώσεων των βουλευτών. Με τον ίδιο τρόπο έγινε η δημοσίευση και φέτος, πριν από λίγες ημέρες.
Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες που μπορεί να θέλουν να αποκτήσουν έστω μια ψευδαίσθηση ελέγχου πάνω στους Λιάπηδες και τους Τσουκαλάδες, τους 300 δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους τους, καλούνται να μπουν σε ένα δύστροπο site και να ψάξουν χειρωνακτικά μέσα σε ατέλειωτες, ατάκτως ερριμένες σκαναρισμένες σελίδες τα κολλυβογράμματα των υποτακτικών των βουλευτών τους. Και μάλιστα γρήγορα. Πριν περάσει ο μήνας. Μετά δεν θα βλέπουν τίποτα.
Υπάρχουν διάφορες λέξεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει αυτή τη συμπεριφορά. «Προσβολή», «κοροϊδία», «εξευτελισμός», είναι μερικές. Θα μπορούσα να σκεφτώ και άλλες, είμαι στην κατάλληλη συναισθηματική κατάσταση. Ημουν και το 2011, και το έκανα, γράφοντας ένα θυμωμένο κείμενο στο site μου. Ακολούθησε τότε κάτι ενδιαφέρον: Μέσα σε λίγες ώρες Ελληνες προγραμματιστές είχαν παρακάμψει με χαρακτηριστική ευκολία τα εμπόδια της Βουλής, είχαν «κατεβάσει» τις δηλώσεις, είχαν μετατρέψει τα στοιχεία σε μορφές πιο εύκολες στην επεξεργασία και την ανάλυση, και μου τα είχαν στείλει. Με τη βοήθεια ενός συνεργάτη αναρτήσαμε τα στοιχεία στο Ιντερνετ. Αν και έχουν εξαφανιστεί από το site της Βουλής, υπάρχουν ακόμα στο υποτυπώδες site που φτιάξαμε εμείς.
Από πέρυσι αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει. Αλλά αν δεν βρούμε εμείς τον τρόπο, θα τον βρει κάποιος άλλος. Πάντα έτσι γίνεται. Αναζητήστε τη φράση του Αβραάμ Λίνκολν περί κοροϊδίας. Η Βουλή μπορεί να συνεχίσει να προσπαθεί να κρύβει δημόσια πληροφορία από τους πολίτες.
Αργά ή γρήγορα, θα αρχίσει να αποτυγχάνει.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 20/12 και μας έκανε να σκεφτούμε ότι υπάρχει ελπίδα για τον Ελληνικό τύπο
Και μία δικιά μας δημοσίευση που προηγήθκε μερικές μέρες
Εκλογική δύναμη=μερίδιο αγοράς
- Αναρτήθηκε Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου 2013 17:25
Όσοι από εμάς μεγάλωσαν υποστηρίζοντας φανατικά την ποδοσφαιρική μας ομάδα, αλλά και το πολιτικό κόμμα που πιστεύαμε ότι εκπροσωπούσε καλύτερα τα πολιτικά μας πιστεύω, δυστυχώς πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας.
Όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι πια ανώνυμες ή κάποιου άλλου είδους εταιρίες και τα οικονομικά τους συμφέροντα εδώ και πολλά χρόνια υπερισχύουν αυτού που θεωρούμε και αποκαλούμε αθλητικό ιδεώδες.
Τα χρόνια που ποδοσφαιριστές και παράγοντες έκαναν τα πάντα για να νικήσει η ομάδα τους αποτελούν πια παρελθόν, αφού συχνά μια ήττα μπορεί να αποφέρει, κάτω από ορισμένες συνθήκες πιο πολλά χρήματα.
Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, απλά οι εκτός Ελλάδας σε αντίθεση με εμάς, βλέπουν και λίγο μπάλα και μην αναφέρει κανείς τα 5-6 καλά ματς Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ στην Ευρώπη γιατί αυτά είναι η εξαίρεση.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική, όπου όλα τα κόμματα είναι πια επιχειρήσεις και δεν είναι τυχαίο το ότι τα περισσότερα από αυτά χρωστάνε αρκετά χρήματα από εδώ και απο εκεί, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Οι κυβερνήσεις κάθε χώρας εξαρτώνται πια σε μεγάλο βαθμό από τους οικονομικούς κολοσσούς που έχουν τη δυνατότητα μέσω της οικονομίας, να πιέσουν οποιονδήποτε, όσο μεγάλη χώρα και αν είναι αυτή.
Δεν είναι μυστικό ότι όλες οι χώρες, μικρές και μεγάλες φροντίζουν να τα έχουν καλά με τους έχοντες, γι' αυτό πάντα η προτεραιότητά τους είναι η εξασφάλιση των τραπεζών, η χαμηλή χρέωση υπηρεσιών για τις μεγάλες εταιρίες και τα συχνά ΄στραβά μάτια΄ για οικονομικές και φορολογικές ατασθαλίες.
Οι μεγάλες χώρες χρηματοδοτούνται πιο επίσημα από μεγάλους επιχειρηματικούς παράγοντες σε σχέση με εμάς, εδώ παίζουν άλλου είδους υποστηρίξεις μέσω των ΜΜΕ, αλλά πάντα υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα της οικονομικής βοήθειας, κρυφής ή φανερής και την έχουν παραδεχθεί κατά καιρούς μερικά από τα κόμματα του Ελληνικού κοινοβουλίου.
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν τους οπαδούς και τα κόμματα τους ψηφοφόρους με τους οποίους έχουν την ίδια σχέση όπως οι εργοδότες με τους εργαζόμενους.
Τα δύο εναλασσόμενα κόμματα στην εξουσία εδώ και πολλές δεκαετίες, αποτελούν ουσιαστικά τον εργοδότη όλου του δημόσιου τομέα, όσο για την σημερινή μείζονα αντιπολίτευση και αυτή τώρα μπαίνει στο παιχνίδι εξουσίας αφού είναι εν δυνάμει διεκδικητής του να αναλάβει το ΄μαγαζί΄.
Ανάλογη μεταχείρηση έχουν και όσοι ασχολούνται ενεργά με τα υπόλοιπα κόμματα, ακόμα και με το ΚΚΕ που λειτουργεί κι' αυτό, κόντρα στην ιστορία του σαν επιχείρηση (βλέπε την περίπτωση 90,2 και εκδόσεις).
Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, ή εταιρίες που έχουν σχέση με το δημόσιο, έχουν πάρει καλές θέσεις στελέχη κομμάτων που δεν είναι κόμματα εξουσίας, όπως ας πούμε η ΔΗΜΑΡ.
Αυτοί λοιπόν που φανατικά αντιδρούν στις όποιες μεταρρυθμίσεις, είναι είτε επειδή ανήκουν σ' αυτούς που επωφελούνται της σημερινής κατάστασης, είτε ανήκουν σε μια άλλη εποχή εποχή που έχει πια περάσει και δεν ξαναγυρίζει.
Με επειχηρηματικά κριτήρια μας έκριναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το ίδιο κάνει η τωρινή και θα κάνει και η επόμενη, όποια κι αν είναι αυτή, ο ανθρώπινος παράγοντας μετράει γι' αυτούς μόνο όταν αφορά πελάτες ή ΄εργαζόμενούς τους΄, οι υπόλοιποι τους αφήνουν αδιάφορους, αφού τους περιφρονούν, σε αντίθεση με τους μεγαλοκαρχαρίες που κόντρα σε ότι κάνουν στον απλό κόσμο, τους αυξάνουν τα προνόμια.
Δεν πρόκειται βέβαια αυτές τις θέσεις να τις πάρουν αυτοί που είναι φίλοι και ψηφίζουν το κάθε κόμμα, αλλά αυτοί που είναι ενεργά στελέχη.
Κώστας Ζουγρής
|
