Όποιος έχει αντίθετη άποψη από εμάς είναι καταδικαστέος, σας θυμίζει κάτι?. Κάποιοι έχουν βαλθεί να ξεκληρίσουν το Ελληνικό τραγούδι.
Τελικά η επιρροή του κόμματος των φυλακισμένων είναι διάχυτη παντού, ενώ το ίδιο περιμένει πότε θα το χρειασθούν οι εντελώς αντίθετοι του για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Άκου να τολμήσει να επιτεθεί σε δημοσιογράφο, ανήκουστο, μάλλον ο Θηβαίος θα ανήκει στο ΚΚΕ και δεν είναι καλό παιδί για να απολαμβάνει ασυλίας.
https://www.youtube.com/watch?v=Kg67qQYZoQA
Διαβάστε συνέντευξη του το 2013 στο aixmi.gr
Οι πεινασμένοι θα σκοτώνουν τα παιδιά μας & θα έχουν δίκιο
Γράφει: Βίκυ Κατεχάκη
Τον Χρήστο Θηβαίο τον συνάντησα ένα μεσημέρι, σ” ένα παλιό καφενείο στον Κεραμεικό απέναντι από το στούντιο, όπου ηχογραφεί. Μαθητής του Ουμπέρτο Έκο, με σπουδές Φιλοσοφικής στη Μπολόνια της Ιταλίας, ο Χρήστος Θηβαίος ανήκει στους καλλιτέχνες εκείνους που έχουν να σου πουν κάτι ωραίο για οποιοδήποτε θέμα πέσει πάνω στο τραπέζι. Μετρημένος, ευγενικός, με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και με ξεκάθαρη θέση απέναντι στα πράγματα, ο 50χρονος τραγουδοποιός μιλάει στην aixmi.gr χωρίς στρογγυλέματα. Γίνεται κυνικός όταν αναφέρεται στην απαθή στάση της ελληνικής κοινωνίας και θυμώνει με τον θεατρινισμό των εκπροσώπων μας στη Βουλή.
Παραδοσιακός ψηφοφόρος της Αριστεράς, κρίνει με αυστηρότητα τα πρόσωπα και τα κόμματα που σήμερα την εκπροσωπούν. “Τσίπρας ή Παπαρήγα”; Του απευθύνω την ερώτηση. Στην Αριστερά θα ήθελε, λέει, να μην υπάρχουν διαζευτικά, θα έπρεπε η ιδεολογία της να είναι ενωτική. Και για την Άκρα Δεξιά μίλησε, χωρίς να την κατονομάζει. Όσο αναφερόμαστε στο όνομά της, τόσο την ενισχύουμε, φοβάται. Στη μιάμιση ώρα της κουβέντας μας, μου διηγήθηκε ενδιαφέρουσες ιστορίες για τον ίδιο, για την οικογένειά του και για τη μουσική του. Ξεκίνησε πριν απ” όλα να μου λέει για το θέμα της Κύπρου, ήταν το θέμα των ημερών…
Χωρίς άλλες συστάσεις, -άλλωστε δεν τις χρειάζεται-, ο Χρήστος Θηβαίος αποκαλύπτεται…
– Η Κύπρος πρόσφατα βρέθηκε στο έλεος της Ευρώπης… Συμφωνείτε με τη φράση που χρησιμοποίησε εκείνες τις κρίσιμες μέρες ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ «μεταχειριστήκαμε τους Κύπριους σαν να ήταν όλοι γκάγκστερ»;
Ναι, συμφωνώ. Στο θέμα της Κύπρου ωστόσο, πρέπει να πω ότι ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψη του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο άρθρο του «Ελεύθεροι Κατακτημένοι». Και είμαι περήφανος που έχω συναδέλφους σαν τον Αλκίνοο. Αποδεικνύεται ότι από εμάς τους καλλιτέχνες υπήρχε πάντα κινητικότητα, δε σταματήσαμε ποτέ. Και μου κάνει εντύπωση που μερικές φορές με σταματούν στο δρόμο και με ρωτάνε: “Εσείς γιατί δε μιλάτε;” Εμένα η άποψη μου είναι ότι εδώ και χρόνια ζούσαμε στην κορυφή του παγόβουνου, του οικονομικού παγόβουνου. Έτσι όπως είναι στημένος ο καπιταλισμός λειτουργεί πάνω σε μια πολύ καθοριστική έννοια, έχει έναν ορισμό: Ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές. Είναι τόσο απλό και τόσο σκληρό. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οποιαδήποτε μορφή αλληλεγγύης, όχι απλά έρχεται σε δεύτερη μοίρα, έρχεται σε όγδοη ή σε δέκατη. Χρήματα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μία ολόκληρη διακίνηση, η οποία λειτουργεί σαν καζίνο. Και χρησιμοποιεί όλους εμάς ως πελάτες, χαμένους από την αρχή. Επομένως, μιλάμε για τον καπιταλισμό αυτή τη στιγμή, έτσι όπως είναι σκληρός κι έτσι όπως επιβάλλεται.
Οι πεινασμένοι θα σκοτώνουν τα παιδιά μας
– Στην Ελλάδα έχουμε να περιμένουμε χειρότερα μετά τις εξελίξεις στην Κύπρο;
Έτσι πιστεύω. Θα σας πω κάτι που μου είπε ένας φίλος μου εδώ στη γειτονιά (Σ.Σ. μένει στον Κεραμικό), και με βρίσκει σύμφωνο. Στο μέλλον, οι πεινασμένοι αυτού του κόσμου θα σκοτώνουν τα παιδιά μας. Το πιο τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι θα έχουν δίκιο. Γιατί τα παιδιά μας θα είναι χορτασμένα.
– Η αισιοδοξία μας, δηλαδή, «στέγνωσε» πια;
Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος γιατί έχω παιδιά. Και πάντα θα προσπαθώ να στέκομαι με το ανάστημα ψηλά για να υποδείξω στα παιδιά μου έναν δρόμο που θεωρώ ότι είναι ο σωστός. Την εποχή που έφυγα από την Ιταλία έχοντας αρνηθεί τη θέση του επίτιμου καθηγητή και ερευνητή στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, επειδή είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να γράφω τραγούδια, διάβασα σε ένα κείμενο του Σέρβου Μίλοραντ Πάβιτς ότι κάθε άνθρωπος έχει μπροστά του χιλιάδες δρόμους, αλλά ο δρόμος που πραγματικά του ανήκει είναι εκείνος που εφ’ όσον αποφασίσει να τον ακολουθήσει, ο φόβος του θα μεγαλώσει. Θα ήθελα, λοιπόν, να κάνουν και τα παιδιά μου αυτό που έκανα κι εγώ. Να φύγουν από την ασφάλειά τους και να συνεχίσουν προς τα εκεί που θα καταφέρουν μόνα τους να γίνουν άτρωτα. Είναι τόσο απλό. Ας αφήσουμε πια τις ευκολίες…
– Τις οποίες είχαμε μπόλικες τα προηγούμενα χρόνια…
Μία πλαστή ευμάρεια ήταν. Σε μία πλαστή ευμάρεια ζούσαμε.
– Άρα πώς συμπυκνώνονται οι ευθύνες μας ως κοινωνία για τη σημερινή κατάσταση;
Το γεγονός ότι πριν πάμε στο mall να ψωνίσουμε, θα έπρεπε πρώτα να είχαμε περάσει από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, με τα πόδια. Και όχι να πάμε κατ’ ευθείαν στο πάρκινγκ του mall με το αυτοκίνητο.
O δεξιός σκέφτεται τον εαυτό του – Ο αριστερός και τους άλλους
– Η Αριστερά τι εκπροσωπεί σήμερα στην Ελλάδα;
Κατά την άποψή μου, σπασμωδικές κινήσεις με μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ, παρ’ ότι κι αυτό είναι εγκλωβισμένο σε μία ξύλινη γλώσσα. Στην Αριστερά υπάρχουν άνθρωποι με ήθος –όπως βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς ήθος. Παρολ’ αυτά, η Αριστερή φιλοσοφία και νοοτροπία είναι η εξής, σε αντίθεση με τη Δεξιά: Ο Δεξιός σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Ο Αριστερός σκέφτεται και τους άλλους. Είναι τόσο απλό. Αυτή είναι και η έννοια της συντροφικότητας.
– Αυτό το κάνει η Αριστερά σήμερα;
Αυτό θα έπρεπε να κάνει. Και όχι να προσπαθεί να αποτελεί μια παρουσία στο Κοινοβούλιο.
– Αυτή τη στιγμή είναι μόνο μία παρουσία στο Κοινοβούλιο, δηλαδή;
Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, ναι. Γιατί οι εκπρόσωποί της άγονται και φέρονται επειδή ακριβώς μπαίνουν και οι ίδιοι στην ίδια διαδικασία να κινηθούν μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο εάν δε γνωρίζεις ακριβώς με ποια οικονομική διαδικασία μπορείς να το διαχειριστείς -γιατί σαφώς πρέπει να το διαχειριστείς ώστε να βγεις από αυτό- έχεις χάσει το παιχνίδι.
– Συνοψίζοντας, ποια είναι τα σημαντικότερα λάθη της Αριστεράς;
Ένα λάθος. Το γεγονός ότι δεν προσπάθησαν πραγματικά όσοι την εκπροσωπούν να γίνουν μία ενιαία δύναμη
.
– Από τους δύο, ποιον θα επιλέγατε; Αλέξη Τσίπρα ή Αλέκα Παπαρήγα;
Ακριβώς επειδή η ιδεολογία μου είναι ενωτική, δε θέλω διαζευτικά. Θα έπρεπε να βρεθεί κοινή λύση. Εγώ με τους συναδέλφους μου, όταν δουλεύω μαζί τους πώς καταφέρνω να συνεννοηθώ; Το οξύμωρο είναι ότι όσες περισσότερες ψήφους παίρνουν, τόσο περισσότερο χάνονται όλοι στη μετάφραση. Σημειωτέον στην Ιταλία, το κίνημα Μπερλινγκουέρ τα έχει καταφέρει, ως Ευρωκομμουνισμός.
– Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πρόγραμμα εφικτό; Θεωρείτε ότι υπάρχουν σημεία στα οποία το πρόγραμμά του χωλαίνει;
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να στραφεί κατευθείαν στο χρηματοοικονομικό. Στο ότι πρέπει δηλαδή να υπάρξει μία μελέτη οικονομική, διαρκής. Και αυτή η μελέτη να τηρηθεί από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.
– Το ΚΚΕ χρειάζεται ανανέωση; Η Αλέκα έχει κάνει τον κύκλο της;
Δεν υπάρχει πράγμα, το οποίο να μην έχει κάνει τον κύκλο του. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Και αφήνουν ένα μικρό σημείο πριν ενωθούν. Πρέπει να υπάρξει ανανέωση.
– Το όραμα του Ευάγγελου Βενιζέλου για τη δημιουργία μίας μεγάλης Κεντροαριστερής Παράταξης, θεωρείτε ότι είναι εφικτό;
Εάν αυτό ήταν βασισμένο πάνω σε μία σουηδική πλατφόρμα, θα μπορούσε να πετύχει. Αλλά δεν είναι. Γιατί αυτή η πλατφόρμα προϋποθέτει Κοινωνική Πρόνοια, προϋποθέτει Υγεία, προϋποθέτει φιλοξενία για τους αστέγους και άλλα πράγματα που δεν υπάρχουν.
– Ο Κουβέλης έχει “καεί”;
Πολλές φορές, ξέρετε, υπάρχουν άνθρωποι, που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα από μέσα. Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς. Αλλά σε αυτό το πολιτικό σύστημα, με τον τρόπο που λειτουργεί κι έτσι όπως έχει συνηθίσει τον κόσμο που το ψηφίζει να λειτουργεί, δεν υπάρχει λύση. Δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν… οι ψηφοφόροι!
– Τι πρέπει να αλλάξει στη χώρα μας για να έχουμε ένα πολιτικό σύστημα καθαρό;
Οι ψηφοφόροι. Όταν ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και λέει “α, τι λαμογιά θα κάνω για να πετύχω αυτό;”, δε γίνεται έτσι. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου.
– Αυτή η κατάσταση δε μας έχει διδάξει πράγματα;
Λίγα, ναι. Αλλά θέλει προσπάθεια γιατί βλέπουμε ότι ξεφεύγει προς τα άκρα. Και έχει πάει στα άκρα ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ένα καθαρό “πολιτικό μενού”, από το οποίο να επιλέξει ο κόσμος. Ο ψηφοφόρος, ενώ δεν είναι άβουλος, την ώρα της κάλπης γίνεται. Το περίστροφο λειτουργεί σε οποιουδήποτε τα χέρια. Όποιος το χρησιμοποιήσει, θα σκοτώσει. Το θέμα είναι να μην υπάρχει το περίστροφο. Γι” αυτό και επειδή προεκλογικά υπάρχει μία γηπεδική συμπεριφορά -όχι φίλαθλη, γηπεδική, τεράστια η διαφορά- στην ουσία ο κόσμος δεν επιλέγει, ξεσπάει. Και αυτό προκαλεί πολύ μεγάλο κακό. Δημιουργεί δηλαδή σύγχρονες, βίαιες σταυροφορίες. Δυστυχώς, ο κόσμος τον τελευταίο καιρό λαθροχειρίζεται, σαν τους μάγους. Στην αρχή αυτό γινόταν με στόμφο. Τώρα γίνεται με χαστούκια. Και ποιος ξέρει ως πού μπορεί να φτάσει. Γιατί στην ουσία, όσο ζούμε έτσι, ζούμε μέσα σε ριάλιτι, το οποίο αναπαράγουμε καθημερινά. Δε βγάζουμε τον εαυτό μας έξω, να ησυχάσει λίγο το κεφάλι μας και να δει τα πράγματα λίγο πιο καθαρά, να συνομιλήσουμε με τον διπλανό μας, να τον ακούσουμε. Και αυτό είναι πολύ μεγάλο ελάττωμα. Δεν ακούμε, μόνο μιλάμε.
– Η κυβέρνηση που έχουμε αυτή τη στιγμή, σας ικανοποιεί;
Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού φοβάμαι. Πιστεύω όμως, ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αυτό το μεγάλο ποσοστό, ενδεχομένως να κάνει κάποιες κινήσεις που να μεγαλώσουν την αίσθηση της αλληλεγγύης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το κάνει. Μπορεί να έχει σαφή πρόταση. Αυτή τη στιγμή, οι συνιστώσες είναι το μεγάλο πρόβλημα.
– Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ικανότητα να ηγηθεί της χώρας;
Η λέξη «ηγέτης», εάν τη δούμε μέσα από το πρίσμα του Μακιαβέλι, είναι ηγεμόνας. Είναι κάτι άλλο. Με την παλιά έννοια του ηγέτη, ηγεμόνα, όχι, δε μπορεί να κυβερνήσει. Πρέπει να ανανεώσει αυτή την εικόνα. Ξέρεις κάτι; Δε σου δίνεται η εντύπωση ότι στο Κοινοβούλιο όλοι έχουν γραμμένα χαρτιά και ξέρουν από πριν τι θα απαντήσει ο ένας στον άλλο; Είναι συζήτηση αυτό;
Στη Βουλή όλα μοιάζουν θέατρο – Τότε ας ψηφίσω τον Σπίλμπεργκ
– Θέατρο δηλαδή…
Είναι θέατρο αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Δηλαδή αν ήταν έτσι, ας ψήφιζα τον Σπίλμπεργκ, που φτιάχνει καλύτερα σενάρια…
– Τι γνώμη έχετε για τις παρελάσεις;
Εγώ γεννήθηκα στην Αχιλλέως, εδώ στον Κεραμεικό. Απ” όταν ήμουν 4 χρονών, το 1967, θυμάμαι καλά μία εικόνα στο μπαλκονάκι του σπιτιού μας. Είχα αρχίσει να φοβάμαι γιατί άκουγα τανκς να περνάνε, δηλαδή άκουγα τις ερπύστριες και φοβήθηκα. Με έβγαλε τότε στο μπαλκονάκι ο πατέρας μου, 21ηΑπριλίου ήταν, και μου είπε: “Παιδί μου, αυτό που βλέπεις να συμβαίνει, δε μπορείς να καταλάβεις τι είναι. Αλλά να θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή ότι είναι πολύ κακό πράγμα!”.
– Υπάρχει μία φοβία δηλαδή για τις παρελάσεις…
Δεν υπάρχει φοβία, υπάρχει αποστροφή. Και στρατό πήγα και ξέρω να ανεβαίνω σε ένα τανκ. Αλλά δε χρειάζεται να υπάρχει. Καλό είναι να ανεβαίνω σε μία σκάλα για να φτιάξω τη γλάστρα…
– Τι θυμάστε από τα φοιτητικά σας χρόνια στην Ιταλία;
Εγώ είχα τη μεγάλη τύχη να είμαι μαθητής του Ουμπέρτο Έκο στη Μπολόνια. Κάποια στιγμή, απήυθηνε μία ερώτηση στην τάξη και είπε ότι εξαρτιόταν από την απάντησή μας, ποιοι θα περνούσαμε το μάθημα: «Εάν ξαναγεννιόσασταν θα θέλατε να είστε αυτός που ανακάλυψε τον υπολογιστή ή την πολυθρόνα;” Η σωστή απάντηση ήταν αυτός που ανακάλυψε την πολυθρόνα. Γιατί σκέφτεται, όχι κάθεται και… τα ξύνει. Κάθεται και σκέφτεται. Και δίνει την άνεση σε κάποιον όχι τόσο να καθίσει, δίνει την άνεση σε αυτόν που έχει την πολυθρόνα, να πει σε κάποιον άλλο: “Κάθισε!” Δίνει δηλαδή τη δυνατότητα αυτής της μικρής, απλής γενναιοδωρίας. “Κάθισε, ξεκουράσου”.
– Την απαντήσατε σωστά;
Εγώ, ναι.
– Έχετε ζήσει και στα Εξάρχεια και στη Θεσσαλονίκη. Τι πήρατε από αυτές τις δύο πόλεις;
Είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω πολύ κόσμο και όλη την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Στην οικογένειά μου ήταν όλοι ηθοποιοί. Και η μαμά και ο μπαμπάς και ο παππούς και η γιαγιά και ο θείος και η θεία, όλοι! Οι τόποι λοιπόν άρχισαν να διαφοροποιούν ένα χώρο μέσα μου. Άρχισα να ανοίγω δηλαδή.Παρόλο που λέει το τραγούδι, το οποίο έχει αγαπήσει όλος ο κόσμος, αφιερωμένο σε ένα παιδί που χάθηκε, “Δεν έκανα ταξίδια μακρινά”, εγώ… έχω πάει ταξίδια μακρινά. Το πιο σημαντικό ήταν το να συμβιώνω με πολλούς ανθρώπους διαφορετικών επιλογών και να μπορώ να συμβιώσω μαζί τους. Με αλλιώτικους ανθρώπους, ό,τι κι αν ήταν αυτό που είχε ο καθένας μέσα του: Ανθρώπους με διαφορετικές σεξουαλικές επιλογές, με διαφορετικές σκέψεις και ιδέες… Μέναμε όλοι μαζί, 50 άτομα σε κοινόβια. Και έπρεπε να σεβαστούμε νόμους κοινοβιακούς. Τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε στη Βούλα, στο σπίτι ενός ηθοποιού. Εκεί δεν μαγείρευε ένας παστίτσιο για τον εαυτό του, έφτιαχνε παστίτσιο για όλους. Δεν είχαμε λεφτά να πάρουμε κάτι να φάμε; Παίρναμε ένα γιαούρτι και ήμασταν όλοι με ένα κουτάλι και ξέραμε ακριβώς πόσο θα φάμε για να φτάσει για όλους.
Θυμάμαι το Νικόλα Άσιμο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο
– Τι αναμνήσεις έχετε από τα Εξάρχεια;
Από τα Εξάρχεια θυμάμαι τις συναντήσεις μου με τον Νικόλα Άσιμο, την απίστευτα ευγενική μορφή του Παύλου Σιδηρόπουλου, τις τότε κινητοποιήσεις. Μη νομίζετε και τότε τα ίδια είχαμε… Υπήρχε, όμως, μία διαφορετική αλληλεγγύη.
– Σήμερα είναι ίδια τα Εξάρχεια;
Πάνε να ξαναγίνουν ίδια. Βλέπω μια αλληλεγγύη στους ανθρώπους. Και είναι πάλι κάτι οξύμωρο αυτό γιατί εκείνοι οι οποίοι είναι αλληλέγγυοι, ανήκουν μεν στον αναρχικό χώρο, αλλά κυρίως είναι σε μεγάλη ηλικία.
– Οι γονείς ήταν αντιστασιακοί;
Η μητέρα μου, ναι. Ο πατέρας μου ήταν Βενιζελικός γιατί ήταν γεννηθείς το 1906, τότε που ο Εθνικός Κήπος ήταν γλάστρα ακόμη. Έζησε άλλες εποχές. Έζησε δύο πολέμους. Ήθελα να του κάνω ένα αστείο μια φορά και δεν είχα θέμα. Κάποια στιγμή βρήκα, και του είπα: “Μπαμπά, τα “μαθες; Θα περάσει ο Κομήτης του Χάλεϊ!” – “Πάλι;”, μου απάντησε. Τον είχε ξαναδεί! Ο θείος μου ο Αντώνης ο Παπαδόπουλος ήταν στο ΚΚΕ, όπως και ο Βέγγος.
– Για εσάς ποια είναι η βαθύτερη έννοια της οικογένειας;
Η οικογένεια είναι το σημαντικότερο πράγμα που υπάρχει, ώστε να ισορροπεί κανείς. Γιατί με αρχή την αγάπη ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα, που είναι το μεγαλύτερο συναίσθημα και περιλαμβάνει και τον έρωτα, παίρνουν παράδειγμα και τα παιδιά.
– Τι λέτε συνήθως στα παιδιά σας;
Εγώ στα παιδιά μου, δε δίνω συμβουλές. Εισπράττουν μέσα από τις πράξεις μου και τη συνέπεια. “Είπες αυτό, αυτό θα κάνεις”.
– Τηλεόραση βλέπετε;
Η εικόνα σε εμένα δημιουργεί ένα απέραντο άγχος. Γιατί σου δίνει διαρκώς πληροφορίες χωρίς να σου δίνει τον χρόνο να τις επεξεργαστείς. Πού και πού βλέπω ειδησεογραφικά δελτία, αλλά συμβαίνει το εξής: Από ένα σημείο και μετά δε μπορώ να τα παρακολουθήσω. Ξέρετε για ποιο λόγο; Νομίζω ότι δε δίνεται χώρος στον άλλο να μιλήσει. Εγώ θα προτιμούσα αντί κάποιος 7 μέρες την εβδομάδα να παίρνει συνέντευξη από αυτούς που είναι επώνυμοι και λάμπουν, να παίρνει συνέντευξη και από τους συνταξιούχους και όχι να τους αφιερώνει μόνο 2 λεπτά.
Έχω δουλέψει στο φούρνο των γονιών του Πέτρου Φιλιππίδη
– Άλλες δουλειές έχετε κάνει πριν καταλήξετε στη μουσική;
Πάρα πολλές. Έχω δουλέψει ως σερβιτόρος, έχω δουλέψει στην κουζίνα, έχω δουλέψει στα κρύσταλλα, έχω δουλέψει στο μαγαζί του Πέτρου του Φιλιππίδη, στην οδό Αγησιλάου. Με τον Πέτρο ήμασταν φίλοι και τα καλοκαίρια δουλεύαμε στον φούρνο της οικογένειάς του για να βγάλουμε ένα χαρτζιλίκι. Θυμάμαι που τριγυρνούσαμε σε αυτούς εδώ τους δρόμους με το καρότσι κουβαλώντας φραντζόλες ψωμί από το ΙΚΑ μέχρι τα μπουρδέλα…
– Και στη μουσική πώς μπήκατε;
Όλα αυτά τα έκανα για να αγοράσω μία κιθάρα με δικά μου χρήματα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου. Του ζήταγα επίμονα μία κιθάρα, επίμονα, επίμονα… Και μια μέρα μου είπε: “Τη θέλεις πολύ;” Του είπα, “ναι”. “Ωραία, να πας να δουλέψεις να την πάρεις”.
– Η μουσική είναι σε κρίση και αυτή όπως όλα τα υπόλοιπα;
Η πραγματική και καλή μουσική, όχι δεν είναι.
– Υπήρξε κάποιο τραγούδι σας προφητικό;
Μέρες αδέσποτες…
– Ποια τραγούδια σας… απογειώνουν;
Ε, νομίζω πια έχει χαρακτηριστεί το “Ημερολόγιο”. Από άλλους συνθέτες είναι ο “Άμλετ της Σελήνης”, “Πόσο πολύ σ” αγάπησα”, “Αν είχα πατρίδα”… Αλλά νομίζω ότι θα μπορούσα να καταλήξω σε δύο τραγούδια: Το ένα είναι ο “Λύχνος του Αλαδδίνου”, σε στίχους του Νίκου Καββαδία και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και το άλλο είναι το “Δωμάτιο”, του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα. Είναι για τον Αλκαίο.
– Υπάρχει εποχή προ και μετά τους “Συνήθεις Υπόπτους”;
Όχι, για εμένα είναι μία περίοδος, ωστόσο υπάρχουν όμορφες στιγμές που αναπολώ από εκείνη την εποχή.
– Αγαπημένος ποιητής;
Τρεις είναι: Ο Νίκος Καρούζος, ο Αργύρης Χιόνης, ο Γιάννης Ρίτσος και αγαπημένος συγγραφέας ο Γιώργος Χειμωνάς.
Ο Θάνος Μικρούτσικος με δίδαξε πράγματα
– Ποια συνεργασία είναι εκείνη που σας δίδαξε πράγματα;
Η συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο.
– Ο Μικρούτσικος έχει πει ότι είστε ο καλύτερος παραμυθάς του ελληνικού τραγουδιού… Τον αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό;
Ναι, τον αποδέχομαι…
– Μετά την τελευταία σας δουλειά, το “Όλα είναι αλλού”, τι να περιμένουμε;
Μία δουλειά εμπνευσμένη από την πρώτη αιματηρή εξέγερση σε ελληνικό έδαφος, η οποία έγινε στις21η Αυγούστου του 1916, από τους μεταλλωρύχους της Σερίφου, με πρωτοστάτη τον Κωνσταντίνο Σπέρα. Διεκδίκησαν 8άωρο, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, Κοινό Ταμείο Αλληλοβοηθείας και επί 24ωρου βάσεως τη δυνατότητα να μην μπαίνουν στην ίδια σήραγγα πατέρας και γιος. Ελπίζω ότι αυτή η δουλειά, την οποία κάνω με δύο πολύ πιστούς μου συνεργάτες, την Βάσω Δημητρίου στις κιθάρες και τον Μάξιμο Δράκο στην ενορχήστρωση θα είναι έτοιμη σε έναν χρόνο.
– Προς το παρόν πού θα σας δούμε;
Κάθε Παρασκευή στο «Κούκου». Παράλληλα, κάνω περιοδείες σε όλη την Ελλάδα με τους Mister Highway Band και μία καταπληκτική ομάδα από παιδιά που ανήκουν στον χώρο της νεότερης Αριστεράς -οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ- και έχουν δημιουργήσει κάτι πολύ ιδιαίτερο, που μπορεί μάλιστα να λειτουργήσει ως παράδειγμα. Είναι περίπου 90 νέοι άνθρωποι, εικαστικοί, σκηνοθέτες, χορευτές, ηθοποιοί, μουσικοί, κομμάτι αυτών είναι και οι Mister Highway Band, οι οποίοι καλλιτεχνικά, αποτελούν μια πολύ ελπιδοφόρα ομάδα.
Ο θάνατος και το αναπάντεχο είναι τα σίγουρα στη ζωή
– Αν σας ζητήσω να προβλέψετε κάτι για το μέλλον, τι θα ήταν αυτό;
Δύο πράγματα στη ζωή είναι σίγουρα: Το ένα είναι ο θάνατος, το άλλο είναι αυτό που δε μπορείς να φανταστείς…
Κώστας Ζουγρής
