One Battle after another είναι έτσι η Αμερική του σήμερα;
Η ταινία One Battle After Another (2025 / «Μια Μάχη Μετά την Άλλη») παρουσιάζεται από πολλούς κριτικούς ως πολιτικό σχόλιο πάνω στην Αμερική του σήμερα, όχι απλώς ως μια περιπέτεια δράσης. Αυτός ο πολιτικός και κοινωνικός πυρήνας είναι που την κάνει τόσο επίκαιρη και συζητήσιμη.
Κριτική και θεματική
Κεντρικές ιδέες που αναδεικνύονται στην ταινία:
Η Αμερική παρουσιάζεται σαν χώρος συνεχών εσωτερικών συγκρούσεων: πολιτικών, κοινωνικών, ιδεολογικών. Η πλοκή εκτυλίσσεται ανάμεσα σε πρώην επαναστάτες, αυταρχικές δυνάμεις, κρατική βία και ένα σύστημα που μοιάζει παγιδευμένο στη δική του παράνοια και βία.
athinorama.gr
Η ταινία χρησιμοποιεί στοιχεία σαρκασμού και μαύρου χιούμορ για να αναδείξει μια εικόνα μιας Αμερικής «μεταξύ φάρσας και εμφύλιας αλληλοεξόντωσης», όπου οι μάχες μπορεί να είναι και κυριολεκτικές αλλά και συμβολικές.
Μέσα από την ιστορία των πρωταγωνιστών και τις δραματικές/κωμικές στιγμές, θίγονται θέματα όπως η βία, η καταστολή, η φυλετική ανισότητα και ο αυταρχισμός — που πολλοί κριτικοί διαβάζουν ως αναφορά στη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ένταση στις ΗΠΑ.
Κριτικοί και δημοσιογράφοι σχολιάζουν ότι η ταινία συνδέεται με την εποχή που ζούμε, όχι με συγκεκριμένα ονόματα ή πολιτικά μπλοκ, αλλά με την αίσθηση κοινωνικού διχασμού και φόβου που χαρακτηρίζει την αμερικανική πραγματικότητα.
Στυλ και υποδοχή
Η ταινία έχει λάβει πολύ θετικές κριτικές και πολλαπλά βραβεία/υποψηφιότητες, θεωρούμενη από κάποιους ως μια από τις καλύτερες της χρονιάς — γεγονός που δείχνει ότι οι θεματικές της αγγίζουν ευρύτερο κοινό και κριτικούς.
Υπάρχουν όμως και αντίθετες απόψεις (π.χ. από συγγραφέα Μπρετ Ίστον Έλις) που θεωρούν πως η ταινία ενσωματώνει μια συγκεκριμένη ιδεολογική σκοπιά και — κατά την άποψή τους — «δεν εκφράζει ολόκληρη την πραγματικότητα».
Συνοψίζοντας
Ναι, η ταινία λειτουργεί πολύ περισσότερο από απλή περιπέτεια δράσης — είναι πολιτικά φορτισμένη και σκιαγραφεί μια Αμερική γεμάτη κοινωνικές αντιπαραθέσεις και ένταση.
Το πώς «αντιλαμβάνεται» αυτή την Αμερική μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τον θεατή: για κάποιους είναι μια κριτική της σύγχρονης κοινωνίας, για άλλους μια προσωπική/δραματική ιστορία μέσα σε ένα πολιτικά βαρύ πλαίσιο.
1. Ο τίτλος ως πολιτική δήλωση
«One Battle After Another» δεν μιλά μόνο για ένοπλες συγκρούσεις.
Υποδηλώνει:
μια κοινωνία που δεν προλαβαίνει να επουλώσει τραύματα,
έναν διαρκή κύκλο σύγκρουσης → ήττας → νέας σύγκρουσης,
μια χώρα που ζει σε μόνιμη κατάσταση κρίσης (πολιτικής, ταυτότητας, νοήματος).
Είναι ξεκάθαρη αναφορά στη σύγχρονη Αμερική: μετά την 11η Σεπτεμβρίου, την οικονομική κρίση, το Black Lives Matter, την πανδημία, την πόλωση, τον «πολιτισμικό πόλεμο».
2. Οι χαρακτήρες ως κοινωνικοί τύποι
Οι ήρωες δεν είναι πλήρως “άτομα”, αλλά φορείς ιδεών:
Ο πρώην επαναστάτης
Πίστεψε ότι η βία φέρνει αλλαγή.
Τώρα ζει με ενοχή, κυνισμό, αδράνεια.
Συμβολίζει τη γενιά που επαναστάτησε αλλά δεν άλλαξε το σύστημα.
Οι κρατικοί μηχανισμοί / παρακρατικοί
Δεν παρουσιάζονται ως «κακοί» με την κλασική έννοια.
Είναι γραφειοκρατικοί, απρόσωποι, ψυχροί.
Αντιπροσωπεύουν ένα κράτος που λειτουργεί μηχανικά και αυταρχικά, όχι απαραίτητα ιδεολογικά.
Οι νεότεροι χαρακτήρες
Θέλουν αλλαγή, αλλά χωρίς ξεκάθαρο όραμα.
Παλεύουν ανάμεσα σε ακτιβισμό και απόγνωση.
Αντανάκλαση της νέας γενιάς που κληρονόμησε χάος.
3. Η βία ως αδιέξοδο
Η ταινία δεν δοξάζει τη βία, παρότι είναι γεμάτη από αυτήν.
Αντίθετα:
κάθε μάχη αφήνει τους χαρακτήρες πιο άδειους,
καμία νίκη δεν μοιάζει τελική,
η βία παρουσιάζεται ως σύμπτωμα, όχι λύση.
Εδώ η ταινία γίνεται ξεκάθαρα πολιτική:
«Η Αμερική ξέρει να πολεμά, αλλά δεν ξέρει πώς να συμφιλιώνεται».
4. Είναι “έτσι” η Αμερική σήμερα;
Η ταινία δεν λέει ότι αυτή είναι όλη η Αμερική.
Λέει όμως ότι:
Υπάρχει βαθύς διχασμός
Υπάρχει κόπωση από συνεχείς κρίσεις
Υπάρχει δυσπιστία προς θεσμούς
Υπάρχει φόβος ότι «τίποτα δεν τελειώνει ποτέ»
Η εικόνα είναι υπερβολική, αλληγορική, αλλά όχι αυθαίρετη.
🎭 5. Γιατί χρησιμοποιεί σαρκασμό και μαύρο χιούμορ;
Γιατί:
ο παραλογισμός της πραγματικότητας ξεπερνά τον ρεαλισμό,
το χιούμορ λειτουργεί ως άμυνα απέναντι στην απελπισία,
θυμίζει ότι η πολιτική σήμερα συχνά μοιάζει με φάρσα που έχει πραγματικά θύματα.
6. Τελικό συμπέρασμα
Η ταινία λέει ουσιαστικά:
«Δεν ξέρουμε πια ποια μάχη αξίζει να δοθεί —
και κάθε μάχη μοιάζει να μας απομακρύνει από τη λύση».
Δεν είναι αντικειμενικό ντοκιμαντέρ για την Αμερική.
Είναι καλλιτεχνικός καθρέφτης της ψυχολογικής και πολιτικής της κατάστασης.
