Διαβάζουμε συχνά ότι η τάδε ταινία προκάλεσε ενθουσιασμό, κλάμα ή άλλα συναισθήματα στο κοινό που την παρακολούθησε.
Ειδικά το κλάμα σε παλιές Ελληνικές ταινίες ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Είναι μάλλον ανθρώπινο το να ταυτίζεται κάποιος με τους ήρωες και την υπόθεση των ταινιών που παρακολουθεί.
Πώς μπορείς να μην συγκινηθείς βλέποντας αυτά που έκαναν οι λευκοί στους Ινδιάνους στην ταινία Killers Of The Flower Moon γνωρίζοντας ότι είναι μία πραγματική ιστορία.
Το May December είναι μία άλλη πρόσφατη ταινία που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, σε άνδρες και γυναίκες.
To Saltburn έχει καθαρά κινηματογραφική πλοκή, αγγίζει συναισθήματα και καταστάσεις που βιώνουν οι νέοι, αλλά ίσως δεν είναι κοντά στην Ελληνική πραγματικότητα.
To Holdovers δεν είναι κατάλληλο για τους πολύ συναισθηματικούς αφού δοκιμάζει συχνά τις αντοχές μας με καταστάσεις που δεν έχουν και πολλές διαφορές με αυτές που ζουν συχνά μαθητές, φοιτητές και γονείς στην καθημερινότητα κάθε εποχής.
Οι ασθένειες στις ταινίες, όπως στο Maestro είναι λογικό να συγκινούν τον θεατή ο οποίος ενδόμυχα σκέφτεται ότι μπορεί εύκολα να έλθει στην θέση του πρωταγωνιστή.
Χαμένες αγάπες, βίαιες καταστάσεις, όλα όσα συμβαίνουν στην ανθρώπινη ζωή, δίπλα ή και στο ίδιο μας το σπίτι αποτελούν συνήθως τα σενάρια για τις ταινίες που μας προσεγγίζουν, όλη η ζωή μας είναι μία ταινία με διάρκεια όση και η ύπαρξη μας.
Το θέμα είναι, είναι φυσιολογικό το να μας συγκινεί η υπόθεση μίας ταινίας και να μας αλλάζει την διάθεση;
