Έχει χαθεί η μαγεία της μουσικής σήμερα, Αν σας φαίνεται ότι γκρινιάζω για κάθε τι «νέο» δεν το κάνω από λάθος αλλά από πάθος

Από Στέργιος Βολόγκας, 11-02-2022 SHARES

" data-services="facebook">

ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΗΜΕΡΑ...

Όταν διαβάζω ότι στα Brit Awards για το 2021 κυριαρχούν με διαφορά η Adele και o Ed Sheeran, μάλλον κάτι δεν πάει καλά, γιατί οι ίδιοι κυριαρχούν στην σκηνή τα δέκα τελευταία χρόνια.

Τα νέα ονόματα όπως Wet Leg, Dry Cleaning, Fontaines D.C, Willow Kayne, Aziya, κλπ θα πρέπει να περιμένουν τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια μέχρι να «αλλάξουν» τα πράγματα, να βρουν χορηγούς, παραγωγούς, πλατφόρμες, γιατί το σημερινό κοινό δεν μπορεί να καταναλώσει εύκολα το «ωμό» προϊόν. Παρούσης της προόδου το θέλει ήδη «μαγειρεμένο» και ήδη «μασημένο».

Όταν «όλοι» κάνουν μουσική, «όλοι» τραγουδούν, «όλοι» πρωτοπορούν, «όλοι» ξέρουν κάτι που οι «άλλοι» δεν ξέρουν, η μουσική βιομηχανία δεν μπορεί να «δημιουργήσει» είδωλα, αλλά μόνο ειδώλια, δεν μπορεί να «δημιουργήσει» προϊόντα αλλά μόνο υποκατάστατα, δεν μπορεί να «δημιουργήσει» πρωτότυπα αλλά μόνο αντίγραφα.

Έτσι πιθανόν, δεν είναι καθόλου ανακόλουθο, ανακριβές, αναληθές, αδιάντροπο, αναχρονιστικό, να λέμε ότι η μουσική έχει γίνει πλέον –σε μεγάλο μέρος της- βαρετή. Μια ά-τονη διαδικασία στο ποιος ακούει, ποιος διαβάζει, ποιος ψάχνει, ποιος κριτικάρει, ποιος συγκρίνει, ποιος μουντζώνει –ίσως αυτό ενδιαφέρει ακόμη- και γενικώς ποιος ασχολείται «σοβαρά», δοθέντος το πρόσκαιρο κέρδος να είναι τουλάχιστον εξασφαλισμένο.

Άλλωστε στα talent show και στις κάθε λογής βραβεύσεις, όλοι τραγουδούν, χορεύουν, μιμούνται, , γελούν, εξευτελίζονται, προβάλλονται, αυτοϊκανοποιούνται και άλλοι τόσοι απονέμουν, συμβουλεύουν, επιβραβεύουν, χειροκροτούν, διορθώνουν από τα μικρόφωνα μέχρι τα κουμπιά της μπλούζας, αφαιρούνται εξεζητημένα, δημαγωγούν, πληροφορούν και παραπληροφορούν και όλα παίρνουν το δρόμο τους στις χοάνες των social media, instagram, tik-tok, facebook, spotify ή αύριο metaverse, avatar & hologram technology.

Αν σας φαίνεται ότι γκρινιάζω για κάθε τι «νέο» δεν το κάνω από λάθος αλλά από πάθος. Αν ρίξουμε μια ματιά στις παρακάτω εικόνες από την εξοχήν χώρα του οργανωμένου θεάματος, την Αμερική – από το «παλιό» στο «νεότερο» - θα δείτε πως η μουσική και η ιστορία της «ξαναγράφεται» ξεκινώντας από τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή σας. Όπως είπαν το 1987 προφητικά οι R.E.M. – “It's The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)”. Όσο για μας τους ρομαντικούς «μελλοθάνατους» η Annie Lennox το 1983 τραγουδούσε “Sweet dreams are made of this / Who am I to disagree? / I've traveled the world and the seven seas / Everybody's lookin' for something”. Στην συνέχεια θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί της «Ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω;».

exei xathei i mageia tis mousikis simera 22