Αν έλεγες σε κάποιον το 1975 ότι σου αρέσει ο Hamilton Bohannon ή ο Manu Dibango-δύο σπουδαίοι μουσικοί που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή θα σε κοιτούσαν υποτιμητικά και θα σε τοποθετούσαν στους ανήξερους για την μουσική και τους καρεκλάδες.

Τον ίδιο χαρακτηρισμό θα σου έδιναν αν σου άρεσε ο James Brown, λίγο αργότερα η Donna Summer, οι Chic ακόμα και οι Bee Gees.

Για μία ακόμα φορά μένω άφωνος με τα σχόλια που γράφονται γι' αυτούς τους δύο μουσικούς στο διαδίκτυο σήμερα, τους αποθεώνουν και σωστά κάνουν.

Εκείνη την εποχή όταν κυκλοφορούσαν όλες αυτές τις αξιόλογες ηχογραφήσεις τους ελάχιστοι είχαν ασχοληθεί μαζί τους σοβαρά.

Εγώ και ο Κώστας σε όλη την καριέρα μας οδηγηθήκαμε από το συναίσθημα, από την αγάπη μας για την μουσική και ακόμα και γι' αυτούς που δεν μας άρεσαν, ελάχιστες φορές είπαμε αρνητικά σχόλια.

Ας πούμε για την Madonna που από την αρχή της καριέρας της δεν ήμουν οπαδός της, απέτυχα απόλυτα στις προβλέψεις μου όταν στα μέσα της δεκαετίας του '80 πίστευα ότι το άστρο της θα κρατήσει 4-5 χρόνια και ίσως να το είχα πει και στην εκπομπή.

Παρ' όλο που δεν μου άρεσε σαν τραγουδίστρια, παραδέχομαι ότι είχε την διορατικότητα να επιλέγει τα κατάλληλα τραγούδια και συνεργάτες και ιδιαίτερα για τα τέλη της δεκαετίας του '80 και στην δεκαετία του '90, ηχογράφησε μια σειρά από επιδραστικά τραγούδια για την ποπ.

Να είστε σίγουροι ότι σε 50 χρόνια από τώρα, κάποιοι άλλοι θα γράφουν διθυράμβους για τους σημερινούς καλλιτέχνες του χιπ χοπ που δεν έχουν καμία απήχηση σήμερα στη χώρα μας, όπως γίνεται τώρα για τον Manu Dibango και τον Hamilton Bohannon.

Γιάννης Πετρίδης