Έχοντας πάρει σχήμα στα μέσα της δεκαετίας του '60, από τον Bruce Arnold και τον Jack McKennes κατάφεραν να βγάλουν τέσσερα άλμπουμ και πέντε singles. Ήταν πολύ μεγάλοι στην εποχή τους και μοιράστηκαν τη σκηνή με ονόματα όπως η Janis Joplin, The Who, Led Zeppelin και άλλους, τότε που όλοι αυτοί δεν ήταν μεγάλα ονόματα, αλλά απλά παιδιά όπως όλοι τους. Η μπάντα ύστερα από τόσα χρόνια είναι ενεργή και ακόμα παίζει στις μέρες μας.
Dream (1968)
Orpheus (MGM E / SE 4524) 2/68
Απλά μία στούντιο δουλειά με μεγάλη συμμετοχή πνευστών και εγχόρδων. Το ορίτζιναλ υλικό είναι καλό και τα φωνητικά επίσης. Από μουσικής άποψης είναι ίσως η λιγότερο περίπλοκη και πιο επιτυχημένη από τις πρώιμες κυκλοφορίες από τη Βοστώνη.
Can't Find the Time (1968)
Οι πολύ λυρικοί Orpheus δεν προσποιούνται σχεδόν καθόλου. Είναι ένα πρώην folk γκρουπ που απλά θέλει να διασκεδάσει και να πετύχει παράλληλα. Σχηματίστηκαν μόλις λίγους μήνες πριν υπογράψουν στην MGM και ποτέ δεν είχαν παίξει μαζί μπροστά σε κοινό, αν και είχαν παίξει ως folk μουσικοί για κάμποσα χρόνια. Προσπαθούν συνειδητοποιημένα να φτάσουν σε διαφορετικά είδη κοινού στον ίδιο χρόνο. Σε αυτούς που ακούνε τα χιτάκια top 40, σε αυτούς που ακούνε εύκολα πράγματα και στους rock φαν. Το υλικό τους είναι καλό, οι παραστάσεις που δίνουν πολύ προσεγμένες, έτσι θα μπορούσαν να καταφέρουν τον σκοπό τους. Αν σας αρέσει το ευκολοάκουστο των The Association, τότε οι Orpheus θα σας κάνουν αίσθηση. Το ελάττωμα σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι σε κάποια μέρη τείνει να παραγίνει φορτωμένο ορχηστρικά και περιστασιακά το γκρουπ "βυθίζεται" σε ένα πολύ γεμάτο ήχο.
Lesley's World (1968)
Αν και κινούνται στον ήχο της Βοστώνης με την παραγωγή από τον Alan Lorber, οι Orpheus στην πραγματικότητα έπαιξαν mainstream pop με έγχορδα, πνευστά και δεν μοιάζουν καθόλου με τους Ultimate Spinach, τους Beacon Street Union και άλλους που έκανε τις παραγωγές ο Alan Lorber. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι καλά ηχογραφημένο, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκτός από το ονειρικό "Dream", που κλείνει τον δίσκο, δεν το λες ψυχεδελικό με κανένα τρόπο (αν και το "Never In My Life" έχει μία δόση από σιτάρ). Το άλλο highlight είναι το πρόσχαρο "Congress Alley", αλλά μάλλον θα κάνει αίσθηση στους φαν της soft-rock.
Never In My Life (1968)
Orpheus Ascending (MGM SE 4569) 9/69
Οι Orpheus έκαναν εντύπωση με το πρώτο άλμπουμ τους και τώρα θα ξεκινούσαν για να πάνε ακόμα καλύτερα στις πωλήσεις. Οκτώ από τα δώδεκα τρακς έχουν γραφτεί από τα μέλη του γκρουπ και το "I'll Fly" και "So Far Away In Love" ξεχωρίζουν. Επίσης φέρνουν μία ανανέωση σε χιτ άλλων γκρουπ, όπως το "Walk Away Renee" και "She's Not There". Πολύ καλός ήχος με πρώτης τάξεως παραγωγή από τον Alan Lorber.
So Far Away In Love (1969)
Καταρχήν το να ακούς το "I'll Fly", σου ανεβάζει την διάθεση με την ελπίδα ότι τελικά αυτό είναι ένα γκρουπ που μπορεί κάποιος να ακούσει χωρίς ωτασπίδες... Το "I'll Fly" είναι ένα ενδιαφέρον, επιδραστικό κομμάτι με πολύ καλό beat και το κουαρτέτο των νεαρών που το έγραψαν σημειώνεται ότι δεν ακούγεται καθόλου όπως τα άλλα γκρουπ...
I'll Fly (1969)
Ένα παράξενο άλμπουμ που αναλαμβάνει το "παιδί" των Fifth Dimension "I'll Fly", με έγχορδα και ζωηρό τόνο, τα ντροπαλά folk "Mine's Yours" και "Roses", pop-rock (αξιόλογη διασκευή του "She's Not There"), μία ενοχλητική καινοτομία ("Borneo") και άλλα. Επίσης υπάρχει μία σχετικά αδιάφορη διασκευή του "Walk Away Renee".
Roses (1969)
Όλα είναι καλοτραγουδισμένα με την υπέροχη φωνή του Bruce Arnold και υπάρχουν ορισμένα αξιόλογα κιθαριστικά μέρη, αλλά το ρυθμικό μέρος είναι μάλλον νωθρό και υπάρχει έλλειψη επίδειξης προσωπικότητας σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Δεν μπορεί κανείς να το πεί ψυχεδελικό, παρά τις καλύτερες προσπάθειες του εξώφυλλου, του οπισθόφυλλου, αλλά και των εσωτερικών του άλμπουμ. Η μοναδική αμυδρά ταξιδιάρικη στιγμή είναι η μπαλάντα "Magic Air", το μοναδικό κομμάτι που έγραψε ο ντράμερ Harry Sandler.
Magic Air (1969)
Δύο ακόμα άλμπουμ έβγαλε το πολύ όμορφο αυτό γκρουπ.
Joyful (1969)
Orpheus (1971)
Το τρίτο άλμπουμ τους Joyful (1969), που ήταν και το τελευταίο με το ορίτζιναλ lineup δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι το καλύτερο, αλλά είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα ευκολοάκουστης αρμονικής pop. Highlight το "Brown Arms in Houston".
Brown Arms in Houston (1969)
Το τέταρτο άλμπουμ τους παρουσιάζει το lineup που ακόμα και σήμερα παίζει με το όνομα Orpheus.
I'll Be There (1971)
Το 2010 κυκλοφόρησαν ένα ακόμα άλμπουμ το Orpheus Again.
Orpheus
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
